รู้อะไร ให้รู้ตรงๆ

................หวาดเสียว นะ พี่...อุปมาอุปมัย นะครับ...!!! นั่นหมายถึง...คงเห็นอย่างเดียวกัน สิ่งนั้น เข้าสู่ใจนะครับ

 

อย่างนี้มันไม่เรียกขาดบาทไม่เต็มบาทหรอก
อย่างนี้มันเรียก เกินบาทเกินครูเกินอาจารย์

ที่เห็นโพสต์มามีแต่เพ้อเจ้อ
มันเก่งกว่าพระพุทธเจ้ามาจากไหนวะ
แม้พระพุทธเจ้าทำสมาธิก็ทรงหลับตา

มันเอาเทวทัตมาเป็นครู
มาโจมตีการหลับตาทำสมาธิ
มันจะเก่งกว่าพระพุทธเจ้าเหรอ

 

อ่อ มองข้ามเรื่องไพ่ไปเลย ไร้ประโยชน์

หมายถึง เอกคัตตาเจตสิกน่ะ เกิดร่วมกับจิตทุกดวง

 

เอาเข้าไปขนาดจั่วไพ่ก็เป็นเอกคัตตาได้
เพ้อเจ้อไปใหญ่

 

ปัญญาเห็นที่รูปแบบเท่านี้ก็ได้เท่านี้ล่ะ

นั่งเท้าขวาทับเท้าซ้าย หันหน้าทางทิศตะวันออก สูดลมเข้า ท่องพุท หายใจออกท่องโธ.....

โดยไม่เข้าใจความเป็นรูป เป็นอิริยาบถ

ถ้าเราจะ

 

อืมม เห็นแค่นี้ก็ว่ากันไปเน๊อะ

 

ขอโพสเรื่อง พระอริยบุคคล มีอันดับเจ็ด(เจ็ดจำพวก)..............1 ผู้อุภโตภาควิมุตต์ 2 ผู้ปัญญาวิมุติ 3 ผู้กายสักขี 4 ผุ้ ทิฎฐิปปัตต์ 5 ผู้ สัทธาวิมุตต์ 6 ผู้ธัมมานุสารี 7 ผู้ อนิมิตตวิหารี.................เดี๋ยวค่อยลงรายละเอียดตามพระสูตรให้อ่านนะครับ....มีความต่างกันอย่าง พิสดารทั้งการภาวนา และ อื่นอื่น

 

สาธุครับ

 

ปะ แพทริก คนมีกรรมหนักในการบริภาษพระ เขาจะ คุย กัน

เราคุยด้วยก็มีแต่จะทำให้ ผัสสะกลาง ไปเขี่ยเอา ไข่ขัง ขึ้นมา

ในฐานะ แพทริก พ่อโคบาล ผู้รู้จักการเขี่ย ไข่ขัง ก็ควรระมัดระวัง

แต่สหรับผม สงสัยต้องไปและ ไฟท์บังคับ ประโยชน์ของเขา

 

นิวรณ์ เถียงไม่ออก จั่วไพ่แทบไม่ทัน
บอกให้ยกพุทธพจน์มากลับไม่ยก แต่เที่ยวเอามาสอนคนอื่น

ตัวเองสับสนงงงวย ยังมองไม่รอบครอบเอง เพราะว่า ยังไม่รู้จักมรรค แต่อาศัยประสบการณ์งูๆปลาๆของตน และนิสัยจับแพะชนแกะของตน ไปสอนคนอื่น ตนเองล้มลุกคลุกคลานมายังเดินไม่ได้

อาการพ้นเจตนา ที่สอนกันมาโดยเจ้าสำนัก ว่าอย่าไปคิดไปปรุง ไม่ใช่เป็นมรรคเลย ไมีบทใดในมรรค ที่สอนแบบนั้น แน่จริงยกมาสิ

ขอตัว

 

การทำสมาธิมันก็ทำได้ทุกรูปแบบนั่นแหละ
แต่นักปฏิบัืติที่ท่านปฏิบัติจริงท่านจะพูดแบบกลาง
ท่านจะไม่โจมตีว่าสิ่งนั้นดี สิ่งนี้ไม่ดีหรอก
เพราะมันเป็นประโยชน์ทุกอย่าง
นักปฏิบัติจริงท่านไม่โง่มองอะไรด้านเดียวอย่างนี้หรอก

แต่นี่มาโจมตีการหลับตานั่งสมาธิ
มันจะเก่งกว่าพระพุทธเจ้าเลยเหรอ ไอ้หลงนี่

 

...ก็ อยาก จะบอกว่า เผื่อ ใจ กัน หน่อย นะครับ ยังมีที่เราไม่รู้ แน่นอน({)(rose)(})!!!!!

 

ถ้าไม่ไปจั่วไพ่ ก็ไปนอนเถอะไปดึกแล้ว
โอ้ยง่วง

 

ทำไมไม่คิดว่า คนอื่นมาอ่านประโยคเดียวกันกลับเห็นสิ่งอื่นก็มีอยู่ล่ะท่าน

เรื่องโจมตีสำนักใด ไม่ใช่ทางนายหลง

แต่อยากให้ตระหนัก ว่าไม่จำเป็นกับการยึดรูปแบบ ไปกว่าปัญญาที่พิจารณา

ถนัดนั่งหลับตาก็หลับไป แต่เนื้อหาไม่ได้อยู่ที่หลับตา

สมถะ ท่านก็บอกอยู่ ว่าสงัดจากกาม สงัดจากอกุศล

ส่วนทำสมาธิ นั่งเฉยๆ มันก็มีสมาธิได้ สังเกตุดูสิ

ฉนั้นแล้ว สมาธิ กับ สมถะมันคนละเรื่องกันเลย

ทำไมคิดว่า นายหลงไปอวดเก่งเกินพระล่ะ ไอ้คุณเตชพโลนี่

 

รูปแบบไม่ได้ให้ความสำคัญ ถ้าเป็นปัญญา เป็นทางมรรค ย่อมเป็นสิ่งเดียวกันหมด

นี่ที่พยายามจะสื่อ

 

นี่แหละคนขาดปัญญา
ถ้าสื่อสารแบบตรงไปตรงมามันก็จบก็ไม่มีปัญหาอะไร

แต่เพราะมีอะไรฝังใจอยู่หรือเปล่า
ถึงได้ใช้การโพสต์แบบโจมตี
เอ้า เอาให้ดูพฤติกรรมแฝงกิเลสอีกครัง
เอาดู ไอ้หลง

 

เอาล่ะไปนอนแล้ว
ไม่เคยจั่วไพ่ทำสมาธิ
ทำไม่เป็น

ไปนอนดีกว่า

 

ปฏิบัติแบบพ้นเจตนา ก็มันติงต๊องมาตั้งแต่เล่นปลางั้บเหยื่อแล้ว!!

 

รู้จักรูปนาม เข้าใจความเป็นอนิจจัง ทั้งหมดนี้ ถ้าไม่รู้ถึงจิตก็คลายความสงสัยได้แค่ผิวๆอยู่ดี
ถ้ารู้รูปนามถึงจิต จนจิตคลายความสงสัยได้บ้างจริงๆ จิตก็จะแสดงอาการพ้นเจตนาบางอย่างให้รู้
อยากรู้ว่ามีหรือไม่ และถามต่อเลยว่า จิตแสดงอาการอย่างไร

 

การรู้ตรงๆกับความซื่อบางทีนั้นมันก็ใช้ได้นะครับผมว่า มันหมายถึงเจตนา ไม่ว่าสมมุติบัญญัติใดที่นำมาใช้ทั้งการคิดการพูดและการกระทำหากใช้ความซื่อสัตย์ต่อตนเรียกว่ามีเจตาที่ซื่อสัตย์ต่อตน คือไม่ยึดถือในสมมุติบัญญัติทั้งหลายตีความหมายตามสิ่งที่มันเป็นนำมันมาใช้ตามฐานะที่มันควรจะเป็นโดยสุจริตใจด้วยเจตนาที่เห็นแก่ตนและผุ้อื่นด้วยดีผมว่ามันเป็นเรื่องที่ดีที่สุด ดังนั้นผมจะเห็นได้ว่าหลวงตาเวลาท่านสอนท่านจะเลือกสอนเลือกใช้คำให้เหมาะสมกับนิสัยของคนเพราะคนบางคนไม่พูดแรงๆสมมุตินั้นไม่อาจเข้าโสตเพราะความตั้งใจมันมีน้อย ทีนี้คนที่ไม่เข้าใจพอได้ยินก็นึกว่าท่านด่าท่านว่าเพราะท่านเป็นพระอริยะเจ้าด่าได้...บางคนนะคนที่ไม่เข้าใจก็จะทึกทักเอาว่าออ...การด่าว่าเป็นเรื่องดีควรกระทำ...แต่เราก็ลืมนึกไปว่าหลวงตาเป็นใครแล้วเราเป็นใครไปทำเหมือนกับท่านได้เหรอ...เรื่องความปรุงแต่งก็เหมือนกันถ้าเราซื่อสัตย์กับความคิดของตัวเองรู้ว่าการริษยา การมีโทสะ การปล่อยให้ใจมีความต้องการอยากตอบโต้อยากต่อว่าด้วยริษยาด้วยโทสะ มันไม่ใช่เรื่องที่ดีที่สมควรของผู้ปฏิบัติธรรมตามคำสอนของพระศาสดาและพระอริยะเจ้าทั้งหลายมันก็ไม่น่าจะมีปัญหา...ปัญหามันเกิดขึ้นเพราะเราไม่ซื่อสัตย์ต่อใจต่อเจตนาต่อความคิดของตนเองจึงไม่รู้ว่าที่จริงแล้วจิตใจเราเป็นเช่นไร...ผมขอสนับสนุนกระทู้นี้เพราะมีประโยชน์ในอันที่จะนำมาพิจารณาได้ไม่มากก็น้อยเพราะคนที่อยากคิดพิจารณาว่าการเกิดทุกข์นั้นแล้วทำอย่างไรมันจึงบรรเทาและมันหายไปโดยไม่สร้างเพิ่มเติมอีก จะทำได้ด้วยวิธีใด
สาธุคั๊บ