รู้อะไร ให้รู้ตรงๆ

สังเกตไหม แพททริก พี่หลง เริ่มเอาตูดมาเป็นหัว และ

สนทนาต่อ งง เปล่าๆ หน่า

 

ก็พูดกันที่วิปัสสนาภูมิ นั่นแหละ

แพททริก เลือกทางอานาปา จะตบเข้าอนุปัสสนา เจริญสูญตาสมาธิ หรือ มีอนิมิตเป็นอารมณ์อะไรก็ตามแต่

ถ้ายึดเอาวิปัสสนาญาณเป็นหลัก ไม่พิจารณารูปนาม จนถึงญาณเห็นไตรลักษณ์ บอกได้เลยว่าไม่ใช่ฐานะ

กลับมาเรื่อง อานาปา ทางของน้าเอกกวีร์ นายหลงไปขอกล่าวต่อ

คงต้องตอบตัวเองดีที่สุด ว่ามันเป็นปัญญาหรือยัง

 

นิดเดียวเองครับ...คือ จุดอยู่ที่ ............ความ เบื่อหน่ายการคลายกำหนัด. ..ทีนี้ เห็นอนิจจัง มีการน้อมไปได้ครับ.....ถ้ารู้ไปเรื่อยเรื่อยก็ดีครับ แต่ จุดหนึ่งมันจะน้อมไป(ไม่ใช่ผมได้แล้วนะ....แต่ส่วนหนึ่งมีใน...ตำราด้วย) เพราะ สติปัฎฐานสี่ ธรรมในธรรม ต้องตามเห็นความไม่เที่ยงอยู่เป็นประจำ............... ตูด ของ พี่เอก คงหมายถึง พี่หลงจะเอาแต่ อนัตตา(ปรมัตถ์ธรรม ความไม่มีตัวตนที่เที่ยง)...จุดนั้นผมว่ามันจะเห็นหลังเห็นความไม่เที่ยงนะครับ

 

............... อย่าเพิ่งประมาทความเซ็งไปนะพี่ วิปัสนาญานบางญาน นี่ เซ็งแบบนั้นเลย......ขออภัย บางท่านเรียก ญานม้วนเสื่อ......................แต่ วันนี้ เราก็ แค่คุยกันนะครับ อย่าซีเรียส!!!

 

ตูด จะ สรุปที่สังกัป แบบนั้นก็ได้

แต่ ตูด ที่ผมแนะให้ดู ก็คือ การใช้ศัพท์แสงผิดที่ ผิดธรรม

อย่างความ เบื่อหน่าย ของแพทริกจะเล็งไปตามกระแสธรรม(อธิปัญญาสิกขา) คือ
ตามด้วย คลายกำหนัด

แต่ เบื่อหน่ายของอาหลง นู้นไปนู้น กลับไปเร่งความเพียร ( กลับไปเจริญ สติ นู้นเลย)

เนียะ เราจะเห็นเลยว่า เขาไม่ได้พูดตามธรรมนองคลองธรรม แต่ไปหยิบจับอะไรสัก
อย่างที่ เขาปักหมายจะนำเสนอ

ซึ่งหากสนทนาไปอีก ก็นู้นแหละ จะพาเรากลับไปสู่ การเป็นคนไม่เคยฝึกอะไรมาเลย

* * * *

เรียกว่า สนทนาไปเรื่อยๆ เขาม้วนเสื่อห่อเรา ไปโยนทิ้งเสร็จสรรพ

 

เข้าใจครับ

มันไม่เซ็งแบบหนีกลับ เลิกปฎิบัติซะหน่อย

แต่มันเบื่อหน่ายในสภาวะธรรม อย่าจะพ้นจากธรรมชาตินี้

 

ที่นี้ อาจจะเป็นการ ใช้คำผิดจริงๆ ก็เป็นไปได้

ความเบื่อหน่าย ที่ทำให้เร่งการภาวนา นั้น ก็มีอยู่ แต่เป็น ภูมิของโสดาบัน

ความเบื่อหน่ายนั้น ก็จะเป็นเรื่อง ธรรมสังเวช เบื่อหน่ายใน"รูปนาม" เน้นอีก
ทีว่า ในรูปนาม

ซึ่งถ้าดูตามบริบท ก็เป็นไปได้ ที่พี่หลง จะพูดในส่วนของ ภูมิโสดาบัน
เพราะเขาเคยปรารภว่า เขาชี้วิมุตติได้ไม่เสี่ยงนรกอย่างคนที่ไม่รู้อย่างผม

แต่.....

หากนั่นเป็น ภูมิโสดาบัน แล้ว เอามาสอน แพทริก ซึ่งยังเห็นอะไรแบบ....อยู่

หากรู้เรื่องก็ดีไป แต่ หากไม่รู้เรื่อง มันก็ไม่ใช่การแสดงธรรมแล้ว แต่เป็น
การ ขึ้นเวทีแสดงธรรม ไปนู้นเลย

แล้วถ้าเป็นการขึ้นเวทีเสียแล้ว ก็ คงต้องเอะใจกันหน่อยหละ

 

พูดแบบมีหลักการก็ ญาณ ๓

เมื่อก่อนเคยเจริญอนัตตามาก่อน เลยเห็นสภาวะเร็วหน่อย

แต่ใช่ว่าจะถึงที่สุดครับ มันมีเห็น ก็มีเบื่อ มีเบื่อก็มีวาง มีวางก็มีคลาย

ยังมีอีกเยอะ อย่างที่เข้าใจนั่นแหละ อินทรีย์ พละ ฯลฯ ประชุมพร้อมกัน

 

อันนี้ก็อีก มีการ มากล่าวย้ำ นำเสนอ

เสนอให้ แพทริก น้อมไปหา ( แพทริกำลังรับคำสอน )

หรือว่า เสนอให้ แพทริก รับทราบกึ่งยอมรับ รับอะไร รับใคร ( แพทริกกำลังรับทราบ ...อย่าลืมลงนามอนุมุติ หละ )

 

ความเบื่อหน่าย จะต้องเบื่อหน่าย เพราะมาจากการเห็นภัย เห็นโทษ เห็นความแปรปรวน
มันก็เหมือนคนมีปัญาไม่ประมาท พอเห็นน้ำท่วม ครั้งแรกก็ยังไม่สะดุ้ง ใครๆก็เป็น พอครั้งที่ 2 เริ่มสะดุ้งแต่ยังแช่อยู่ได้ พอครั้งที่สามนี่เริ่มเห็นภัยว่านี่อยู่ต่อไปอาจจะแย่ได้ พอเจออีกครั้งนี่กูไม่เอาแล้ว ย้ายออกดีกว่า

มันต้องเห็นในลักษณะแบบนี้ เช่น เวลาเราดูความฟุ้งซ่าน หรือ กิเลสของเราตัวใดก็ตาม ต้องกำหนดรู้สภาพทุกข์ ว่านี่ทุกข์ แต่ยังเกลือกกลั้วกับมันเพราะมันยังไม่แจ้ง มันยังไม่เห็นภัยโดยรอบ พออบรมเข้ามากๆ มันก็เริ่มเห็นสิ ว่า มันไม่ใช่ภัยธรรมดา ครานี้ก้นเริ่มร้อน พอพิจารณาแจ้งชัดขึ้นอีก นี่ใจมันเห็นแจ่มแจ้งมันจะว่า ไม่เอาแล้วกู โดนกิเลสขี่หัวตลอด

นี่อารมณ์นี้ต้องมีต้องเป็น ดังที่หลวงตามหาบัวท่านว่ากิเลสว่า มึงทำกับกูอย่างนี้เลยหรือ นี่แหละอารมณ์ที่จะปัดกิเลสออก คือ หน่ายเพราะแจ้งใน ทุกข์และโทษภัยของมัน

บางท่านเห็นภาพศพแล้ว เห็นโทษภัย ใจมันหน่ายคลายกำหนัดแล้ว ไม่เอาแล้ว เดินหน้าทำให้แจ้งดีกว่า แบบนั้น กำลังใจมันต้องห้าวหาญ เหมือนคนจะวิ่ง ไม่ใช่หน่่ายแบบท้อแท้ หมดแรง เสียเมืื่อไร

 

สำหรับ หลง

เอ็งเคยเดินเตาะแตะได้แล้วกลับไปคลานทำไม
หลักเกณฑ์ของเอ็งไม่แจ้ง ไม่อยากเตือนอะไรมาก ล้มลุกคลุกคลานต่อไป ไม่บอกอะไรมากแล้ว
ลองเดินตามทางของตัวเอง ถ้ามั่นใจแบบเสก โลโซ ก็เอาตามนั้น

 

เอ้า ตัวละครมาอีกตัว คราวนี้ สวมบทลอกมาเลย

ซึ่ง แพทริก ก็จะเห็น ตามลักษณะ อาหาร ที่เราเห็น ว่า มันจะไม่ การตูน แบบนั้น

แต่จะให้พูดแบบ การตูน หรือ ลูกทุ่ง ก็คงสรุปได้แบบนั้น แต่ ถ้าเอาภาษาปฏิบัติ
แบบ แพทริกชอบแย๊บให้กลับ เราก็จะรู้ของเราหละ

ที่นี้ก็ว่ากันไปตามลักษณะ ปัญญาเป็นดั่งแผ่นดิน ที่ แพทริก จะรองรับบาทของเขา
ให้เขารับไปปรับ รับไปเดิน จนเรียบเสมอได้

โดยที่เขาก็ไม่รู้ว่า ปัญญาของใคร

ถ้าเขาละเมอ เขาก็จะปรับไปเรื่อยเลยนะ อาศัยจังหวะ ปรับไปเรื่อยเลย

ไม่รู้ว่า ตกลงปัญญาของใคร งง

 

ไม่ใช่เรื่องยัดเยียดหรอก ถ้าไม่ถูก ยังไม่ใช่ เขาก้รู้ว่าไม่ถูก ยังไม่ใช่

เป็นแค่สนทนากัน คงไม่ทำให้เคลิ้มหรอก

 

เขาเรียก ยิ่งสูงยิ่งหนาว เก็บสแปลดีกว่า ^^

 

มาดูแบบแผน ที่ แพทริก พยายาม พาเขาไปถึง

แต่ พี่หลง เขาอาจจะเป็น โสดาบันมาหมาดๆ ก็เลย เกิดอารมณ์เบื่อหน่ายรูปนาม
จึงปรารภความเพียร เพื่อกำหนดการสิ้นชาติ ก็อาจจะเป็นเรื่องของเขา

แต่ ของลุง จะเห็นว่า สำนวนของลุง ไปเอามานี่ จะไม่สอดคล้องกับ แบบแผน
เท่าไหร่ ไม่ได้กล่าวเชิง เหตุปัจจัย เชิงอาหาร แต่ไปพูดเชิงใส่ "เจตนา" หมด
เลย ซึ่งหากเป็นเจตนาที่จะปฏิบัติ(เขาก็อนุโลมกันไปว่า สอนได้) แต่ จริงๆใช่
ที่เขากล่าวกันโดยทั่วไปไหม ก็ต้องบอกว่า ไม่ใช่ คนละเรื่อง เพราะ ตามแบบ
แผนนี่ จะรู้ไปใน ปัจจุบันขณะนั้นๆ ไม่ใช่เรื่อง ออกมาสะดุ้งสะดิ้งธรรม

 

ช่วงนี้ลุงไม่ค่อยตอบคำถามนายหลง

น้าเอกลองให้ลุงอธิบาย บทนี้หน่อยสิ ^^

 

ลุงเขาก็ พูดอย่างเดิมแหละ พูดเชิงใส่เจตนากระทำหมดเลย

ต้องรือค้นๆ อะไรเนี่ยะ ต้องไป นั่งคิดนั่งตรึก รื้อค้น ใส่เจตนาหมดเลย

คนละเรื่องกับ นิพพิททาธาตุ(เบื่อหน่าย) วิราคะธาตุ(คลายกำหนัด)

เพราะมีวิราคะธาตุ จึงรู้ว่า หลุดพ้น ไม่เห็น จะต้องไปสะดิ้ง รือค้น อะไรอีก

* * *

ก็นะ รู้ๆกันว่า ลุงเขา นกแก้วนกขุนทองมาอีกที ก็ไม่ว่ากันหรอก ดีตรงที่
หนังสือโพสเน็ทได้

 

ไปและ ให้ แพทริกโพส ดีกว่า ประเสริฐกว่า โอกาส
ติดคอมโบ้ พุทธวัจนะ ได้มากกว่าผม

 

เอ่อ ตอนแรก ผมยกเรื่องดื่มเหล้าแล้วเลิกได้เพราะ เบื่อหน่ายในเวทนานั้นนั้น แล้วมันก็เลิกได้ ก็เลยเห็นว่า เวิร์ค......แต่สำหรับ เรื่องอื่นอื่นยังครับ...

 

อ้อ เห็นผมพูดว่า อาหลง เขาเป็น โสดาบันนั่น ผมพูดตามที่เขา
พยายามจะสื่อนะ

แล้ว จะเป็นหรือไม่เป็น นี่เรื่องของเขา ผมเปล่ากล่าวเพื่อรับรอง
อะไรเด้อ

ดังนั้น อะไรบางอย่าง ได้ยินแล้ว ก็ถือว่าไม่ได้ยิน
แต่ที่กล่าว เพื่อให้ทราบเลา ถึงการ โหน ที่อาจจะมี

ทำให้พอทราบได้ว่า ทำไมพูดแล้ว วน เพราะ มันโหนไม่ถึงใช่ไหม ก็ไม่รู้นะ

พินาเอง