รู้จากตำราความรู้เอาไปละกิเลสไม่ได้

​

 

​

 

​

 

โยมบางคนมานั่ง 2 วันบอกว่าได้โน่นได้นี่ อาตมา
ไม่เชื่อโยมหรอก อาตมาฝึกมานานแล้ว สอนมานานแล้ว
เราจึงรู้ประสบการณ์หลายนัยดังที่กล่าวมา ไม่ใช่มานั่ง
จิ้มๆจ้ำๆเป็นพระโสดาบัน ญาณโน้นขึ้นญาณนี้ขึ้นไม่ใช่นะ
เอาตรงนี้ก่อนได้ไหม ยืนหนอ 5 ครั้งให้ได้หน่อยได้ไหม
ให้สติอยู่กับจิต เราจะต้องผูกจิตด้วยสติปัฏฐานสี่ สร้าง
ความดีให้กับตัวเองทำให้ได้ พอสติอยู่ดีกับจิตแล้วรับรอง
รู้หมดเลย รู้โน่นรู้นี่ รู้วาระจิตของคนได้ ว่าเขาต้องการอะไร
ควรจะให้เขาหรือจะช่วยเขาโดยวิธีใดมันจะบอกออกมาเอง
การบอกเองนี่เรียกว่า ปัจจัตตังเวทิตัพโพวิญญูหิ รู้ได้เฉพาะ
ตัวเอง คนอื่นไม่ได้รู้หรอก พระกรรมฐานเป็นบุญวาสนา
ของคนถ้าคนไร้บุญวาสนาจะไม่สนใจพระกรรมฐาน

เรามาปฏิบัติต้องปฏิบัติกันจริงๆ กินน้อย นอนน้อย พูดน้อย
ทำความเพียรให้มาก จึงจะถูกต้อง โยมจะได้อะไรกลับบ้าน
ไปไม่มากก็น้อย การทำธุระในพระศาสนาต้องคู่กันทั้ง
คันถธุระและวิปัสสนาธุระ จะปฏิบัติต้องมีความรู้ การปฏิบัติ
จะถูกต้องหรือไม่ ต้องอาศัยวิชาการด้วย ต้องมีแผนที่ชี้บอก
จึงจะถูกต้องควบคู่กันไป เรามี 2 เท้า เท้าหนึ่งความรู้
อีกเท้าหนึ่ง ปฏิบัติตามความรู้นั้น เรียกว่าภาคทฤษฎีกับ
ภาคเชิงปฏิบัติการ นี่มีความหมายอยู่มิใช่น้อย

พระธรรมสิงหบุราจารย์ หลวงพ่อจรัญ

 

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

​

อานิสงส์การสวดธัมมจักกัปปวัตนสูตร(พระคาถาธรรมจักร) ส่งผลข้ามภพ ข้ามชาติ ทำให้อ่านและเขียนหนังสือได้


ท่านผู้มีอภิญญาเคยเล่าให้ผม(เจ้าของเวบเมตตาโฮมเพจ) ฟังว่าในอดีตที่ผ่านมานานแล้ว ได้เข้าพักรักษาร่างกายที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ในวันหนึ่งนั้นมีคุณลุงท่านหนึ่ง มีรูปร่างสูงใหญ่ นำหนังสือสวดมนต์มาให้เล่มหนึ่ง ท่านผู้มีอภิญญาบอกว่าหนูอ่านหนังสือไม่ได้ค่ะ เพราะไม่ได้เรียนหนังสือ คุณลุงบอกว่าหนูอ่านได้ เมื่อคุณลุงกลับไปแล้ว ท่านผู้มีอภิญญาก็ลองเปิดหนังสือสวดมนต์เล่มนั้น หน้าแรกที่เปิดเจอคือบทสวดธัมมจักกัปปวัตนสูตร(พระคาถาธรรมจักร) เมื่อมองไปที่บทสวดนี้ก็มีปาฏิหาริย์บังเกิดขึ้น ทำให้สามารถอ่านหนังสือออกได้โดยอัตโนมัติ จากที่ก่อนหน้านั้นท่านผู้มีอภิญญาอ่านหนังสือไม่ได้ เพราะไม่เคยเรียนหนังสือมาก่อน ท่านผู้มีอภิญญาก็เลยสวดพระคาถาธรรมจักร ได้โดยคล่องแคล้ว โดยเริ่มจาก ภุมมานัง เทวานัง สัททัง สุตวา.......

แสดงให้เห็นว่าในอดีตชาติ ท่านผู้มีอภิญญาคงได้สวดพระคาถาธรรมจักร อยู่เป็นประจำ อานิสงส์การสวดพระคาถาธรรมจักร จึงส่งผลมาถึงชาติปัจจุบัน

เมื่อท่านผู้มีอภิญญาออกจากโรงพยาบาลแล้ว ลูกๆ ก็รู้ว่าคุณแม่สามารถอ่านหนังสือได้แล้ว แต่ยังไม่เชื่อกัน ก็เลยคะยั้นคะยอให้คุณแม่อ่านหนังสือให้ฟัง ท่านผู้มีอภิญญาก็เลยสวดพระคาถาธรรมจักรให้ลูกๆ ฟัง หลังจากนั้นลูกๆ ก็เชื่อแล้วว่าคุณแม่สามารถอ่านหนังสือได้แล้ว และยังมีส่วนทำให้สามารถเขียนหนังสือได้บ้าง


ที่ีมา : http://metharung-background.blogspot.com/2015/01/blog-post_32.html

 

แวะมาดูกระทู้ มีคนมากดอนุโมทนา เห็นแล้วก็ยังชื่นใจ ที่ยังมีคนสนใจอ่าน

 

เมื่อเจอทุกข์ ย่อมเห็นธรรม

ผู้คนส่วนหนึ่งที่เจอทุกข์มากๆ จะเห็นธรรมได้เอง ยกเว้นแต่คนที่ยังไม่มีบูญวาสนาในการมองเห็นธรรม

บางคนโตมา พบเจอทุกข์มากมาย ต้องช่วยทำงานตั้งแต่เด็กอายุ 7-8 ขวบ

บางคนสุขสบาย แค่พอเกิดมา พ่อแม่ก็จัดการฝากเงินไว้ในบัญชีธนาคารให้แล้ว เป็นจำนวนเงินหลายแสนหรือหลายล้านบาท พออายุประมาณ 20 พ่อแม่ก็ซื้อรถเก๋งให้ พอเรียนจบ พ่อแม่ก็ฝากงานให้ เป็นงานสบาย เงินเดือนดี รายได้ดี สบายทั้งชาติ เมื่อเข้าสู่วัยมีคู่ครอง พ่อแม่ก็ช่วยจัดการให้

ผู้หญิงบางคนนั้น ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน-การเงิน แต่ไม่ค่อยสมหวังในเรื่องความรัก มีคู่ครอง ก็โดนหลอก ทุกข์ทั้งเรื่องผัวและเรื่องลูก

บางคนเกิดมามีสุขภาพย่ำแย่ 3 วันดี 4 วันไข้ การเรียนก็ตกๆ หล่นๆ หรืออาจเรียเก่งก็ได้ คล้ายกับได้อย่างก็เสียอย่าง

...

ทุกคนล้วนมีกฎแห่งกรรมเป็นของตนเอง

ไม่มีใครแก้กรรมแทนเราได้ นอกจากตัวของเราเอง คนอื่นอาจช่วยเราได้บ้าง ก็เพียงในช่วงเวลาหนึ่ง ไม่สามารถพึ่งพาคนอื่นได้เสมอไป เพราะคนอื่นก็มีกฎแห่งกรรมของเขา เราก็มีกฎแห่งกรรมของตนเอง

การถูกแช่งให้เป็นคนรวย เป็นกรรมมหาศาล

หลวงพี่ท่านหนึ่งเคยเล่าให้ฟังว่า สมัยก่อน การแช่งที่รุนแรง คือ แช่งให้คนนั้น เป็นคนรวย เพราะเมื่อเป็นคนรวย จะมีโอกาสหลงตน ไม่ค่อยมีโอกาสเห็นธรรม เพราะคนรวยไม่ค่อยเจอความทุกข์ จึงไม่ค่อยเห็นธรรม

 

เกิดในยุคสมัยไหน ก็มีหรือใช้กัน ตามอย่างที่มีในสมัยนั้น

สมัยก่อนนั้นเครื่องบิน ก็ยังไม่มี ต้องใช้เกวียนหรือม้า ซึ่งใช้เวลาเดินทางยาวนานเป็นเดือนหรือเป็นปี ปัจจุบันการเดินทางรวดเร็ว

สมัยก่อนมือถือก็ยังไม่มี ต้องใช้นกพิราบสื่อสาร

สมัยก่อนเครื่องคอมพิวเตอร์ ก็ยังไม่มี จึงทำให้ไม่มี Facebook, YouTube, Line ฯลฯ ต้องใช้ใบลานในการจารึกหนังสือ หรือแท่งหิน

สมัยก่อนอาหารการกิน อยู่ในเขตตำบลหรืออำเภอใด ก็มีอาหารการกินตามที่มีในตำบลหรืออำเภอนั้น แต่ปัจจุบัน เพราะการสื่อสารที่ไร้พรมแดน การเดินทางที่สะดวก ประเทศในอีกซีกโลกหนึ่ง ก็มีกินอาหารของอีกซีกโลกหนึ่ง

สมัยก่อนการผ่าตัดก็ยังไม่มี หญิงที่คลอดลูกไม่ผ่าน กลับบ้านเก่าก็มี สมัยก่อนถุงยางอนามัยก็ไม่มี ชายหญิงมีสัมพันธ์กันทีไร ก็มักจะมีลูกกัน

การเจริญทางวัตถุ มันก็ดีอย่าง เสียอย่าง เช่น เรื่องภาวะโลกร้อน เปิดแอร์กันมาก ใช้รถยนต์กันมาก ใช้พลังงานมาก ป่าเหลือน้อย เป็นเหตุให้เกิดภาวะโลกร้อน ผู้บริหารประเทศหรือผู้นำประเทศสำคัญ ยังไม่มีการดำเนินการที่เห็นเป็นรูปธรรมที่ชัดเจน ในการแก้ปัญหาโลกร้อน

.....

ญาณรู้หรืออภิญญาที่แก่กล้าอาจสามารถย้อนเวลากลับไปเมื่อ 2,000-3,000 ปีที่แล้ว และก็อาจสามารถมองเห็นอนาคตในอีก 500 ปี หรือในอีก 1,000 ปีข้างหน้า

การมีชีวิตการเกิดในปัจจุบัน แม้จะมีอายุได้ 80 หรือ 100 ปี ก็เป็นเพียงเวลาสั้นๆ ช่วงหนึ่งเท่านั้น

จิตนั้นไม่มีวันตาย ทุกสิ่งที่เคยเกิดมักจะแฝงฝังบันทึกไว้ในดวงจิต สังขารที่เรามาอาศัยอยู่เป็นสิ่งชั่วคราวเท่านั้น บางคนถนอมร่างกายมาก รักหน้าอกมาก หรือรักน้องชายมาก สุดท้ายก็งั้นๆ เอาไปไม่ได้ มาอาศัยสังขารอยู่ชั่วคราว พึ่งพาร่างกายหรือน้องสาว-น้องชาย ก็ชั่วคราว

.....

การมองเห็นของพระอริยเจ้า หรือมุมมองของผู้เห็นธรรม มักมองข้ามช็อทชีวิต ก้าวข้ามในหลายสิ่ง อาจไม่ต้องไปข้องเกี่ยวกับเรื่องการทำมาหากิน ก้าวข้ามเรื่องการมีคู่ครอง ก้าวข้ามเรื่องการแสวงหาสมบัติ ไม่ติดในวัตถุ เช่นเรื่อง เงิน-บุคคล-วัตถุมงคล ฯลฯ

ติดวัตถุ มีวัตถุมาก อยากมีวัตถุมาก ระวังเป็นทุกข์

 

​

เรารู้เรา

" ใครตั้งใจ “ทำดี” อย่าไปกังวลเรื่อง “ปากคน” เพราะต่อให้เรา “ดี” ขนาดไหน หากไม่ถูก “กิเลส” เขา เขาก็ไม่ชอบ ไม่เข้าใจ เขาก็ตำหนิ ดังนั้น ดี-ชั่ว ไม่ได้อยู่ที่เขาว่าเรา แต่อยู่ที่เราเองทั้งหมด เรารู้เราเองก็เพียงพอแล้ว "

ธรรม..คำสอน..พ่อแม่ครูอาจารย์หลวงพ่อจรัญ ฐิตธมฺโม

 

​

 

​

 

​

 

​

คาถาบูชาพระสิวลี โดยหลวงพ่อเกษม เขมโก
(ตั้งนะโม ๓ จบ)

สิวลี มหาเถรัง วันทามิหัง
สิวลี มหาเถรัง วันทามิหัง
สิวลี มหาเถรัง วันทามิหัง
มะหาสิวลี เถโร มะหาลาโภ โหติ
มะหาสิวลี เถโร ลาภัง เม เทถะ

ใช้สวดภาวนาเป็นคาถาโชคลาภ และเมตตามหานิยม ทำมาค้าขายดี ก่อนสวดให้ระลึกถึงพระสิวลีมหาเถระเจ้าผู้อุดมด้วยโชคลาภ และหลวงพ่อเกษม เขมโก พระสุปฎิปันโนผู้ทรงเมตตา และคุณธรรมสูง แล้วอธิษฐานขอโชคลาภตามใจปรารถนา