นั่งสมาธิเหมือนจะเข้าถึงณานได้แต่ก็เด้งออก

จะไปแก้อะไร เข้ามาได้แล้วนิ
ระวีงการเขียนก็แล้วกัน
อย่าเขียนเล่น. มันมีผลหลายอย่าง..

 

ส่วนกรรมฐานที่ฝึกมาเขียนไปเถอ

จะหนักจะเบา จะชนกันแบบไหน?

จะชนกับใคร ลุยไปเลย..

 

เราไม่ไปชนกับใครหรอก เราถึงไหนอะไรยังไงเรารู้ของเรา

ธรรมไม่ได้มีไว้คุยข่มกัน หากใครจะทำอย่างนั้นก็ปล่อยเขา..

หากจะเอาฤทธิ์อภิญญามาคุยข่มคนอื่น ก็เจอเราเท่านั้นแหละ ชอบฤทธิ์เราจะปราบด้วยฤทธิ์

แต่ถ้าเป็นการแนะนำคนอื่นและสนทนาธรรมตามกาล เราก็ขออนุโมทนา

 

12:00 น.

 

เราไปคุยกับท่านเล่าปังตามประสาเราดีกว่า

ทุกท่านตามสบายเลยแล้วกันนะ


ไปล่ะ

 

+++ งี่เง้าปัญญาอ่อน ไม่รู้ตัวเอาซะเลย ยังปัญญาบอดสนิท ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร

+++ เอ็งอ่าน "เนื้อหาของคำถาม" ไม่รู้เรื่อง แล้วเสือก "เพ้อเจ้อ" ตอบอะไร "ไม่เข้าในเรื่อง"

+++ เนื้อหามีแค่ 3 ท่อน "เอ็งไม่ได้ตอบแม้แต่ท่อนเดียว" เนื้อหามีดังนี้

+++ แต่สิ่งที่เอ็งโพสท์ออกมา เป็นดังนี้

+++ ตรงนี้ "ผิดเต็มตีน"

+++ คำถามคือ "เอ็งเคยทำได้ ถึงตรงนี้มาก่อน หรือป่าว"
+++ ไม่ใช่อาการของ "มโน/นิมิต" นะเว้ย
+++ นี่คือ "ความเป็น ตัวกู/ของกู พุ่งออกไป"
+++ นี่เป็น "สัญญานแรกของการ ทิ้ง สักกายทิฏฐิ"

+++ ซึ่งเป็นเรื่อง "กาย ไม่ใช่ กู" "กู ไม่ใช่ กาย"
+++ เอ็งยังเสือกไป "จิตสงบ" หัวดอ ของเอ็งอยู่
+++ อย่าเสือกไปสอนคนอื่น ถ้าเอ็งยังทำไม่ได้ เท่านั้นแหละ

+++ ยังเสือกไป "พล่ามเพ้อเจ้อ" ขนิก อุปจาระ อัปนา หัวดองี่เง่าว่ะ

+++ ยัดเอ๋ยยัดแมง เต่าอยู่ในรู ยังนึกว่าตัวเอง รู้มากมาย
+++ สัดเอ๋ยสัด คนอื่นเขาไปถึงไหนแล้ว เอ็งยังออกไม่พ้น รู เลย

+++ อีกอย่างหนึ่ง คือ ตรงนี้

+++ แล้วของเอ็งมันใช่ "ผู้รู้ ผู้เคยผ่านประสพการณ์ ตรงนี้" มาก่อนเหรอ
+++ แมงเอ๋ย ไม่เจียมตัว คิดจะไปดึง "สภาวะธรรม ของผู้อื่น ให้ ตกต่ำลงมา"

+++ เอ็ง "เดามโนเอาเอง" นั่นแหละ

+++ แน่นอน "อัตตา ออกจาก กาย" เป็น สัญญาณแรกของ "การทิ้งสักกายทิฏฐิ"

+++ เอ็งเห็นว่า "ไม่ดี" เอ็งก็ "อย่าได้ อย่าถึง" ไปตลอดกาลนาน
+++ ก็ให้ "เอ็งยึดความโง่ของเอ็งเอง เอาไว้นาน ๆ" สักหลาย พันล้านอสงไขย

+++ เอ็งนั่นแหละ "บ้า เที่ยวขวาง สภาวะธรรมของผู้อื่น"
+++ ข้าเลยต้อง "รีบ" เข้ามา "ไล่กระทืบคนบ้า" เสียแต่เนิ่น ๆ
+++ กลายเป็น "กระทืบคนบ้า ต้อนรับปีใหม่" ไปเสียฉิบ

+++ ข้า "เลยพ้น" ตรงนี้มาหลายสิบปีแล้ว
+++ แต่เอ็ง "ยังมาไม่ถึง" สักกะแอ๊ะ

+++ เอ็งยังอยู่ในขั้น แค่ "พยายาม+ทำ จิตสงบ" อยู่ใน รู เท่านั้นเอง
+++ แต่ "หารู้ไม่ว่า จิตสงบที่แท้จริง มันมีมาก่อน จิตไม่สงบ"
+++ จะพยายามทำให้มัน "ไม่สงบ" ก็ไม่ได้ งัย ๆ มันก็ "สงบ" อยู่ดี
+++ อีก "ล้าน ยกกำลังล้าน อสงไขย" เอ็งก็ มาไม่ถึงตรงนี้

+++ การเข้ามา "ขวางสภาวะธรรม แรกเริ่ม ในการทิ้ง สักกายทิฏฐิ" ของผู้อื่น
+++ ย่อมเกิด "กระแสวิบาก หวลย้อนกลับสู่เจ้าของ" ซึ่งเป็น เอ็งนั่นแล....

+++ อะไรก็ตาม "หากไม่มี ประสพการณ์ผ่านมาจริง อย่าไปตอบ อย่าอวดรู้" เท่านั้นแหละ...

 

ปีใหม่ ปีเก่า คืนวันล่วงไป
อะไรไม่ดีก็อย่าเก็บไว้เลย

แบกแหล็กแบกทองมันก็หนักเหมือนกัน
ปล่อนวางบ้าง

 

แรงได้ใจ..
1 จริง ผมเลี่ยงตอบ ที่เขาถาม เรื่องจิตพุ่งออกนอก
เพราะไม่อยากเป็นบ้ากับมัน
ผมเคยมีประสบการณ์กับจิตพุ่งออกนอกกาย
ตอนปี39 บังคับไม่อยู่ออกตลอด
อีกส่วนที่เกิดคือนิมิต ที่มันผุดขึ้นมาขณะภาวนา

จนมาเจอหนังสือประวัติหลวงปู่มั่น
ทำให้เข้าใจขึ้นมา มันไม่ใช่ของจะไปยินดีกับมัน

2 ที่ผมเขียนความเห็นที่สามออกมา
เพราะผมฝึกใหม่ บังคับจิตอยู่กายลม
คือใช้อานาฯสติคุมไม่ให้ทิ้งกาย
มันก็ค่อยสงบ เป็นขั้นเป็นตอนไป
จนถึงปี44ไปอยู่วัดป่าบ้านตาด
ของท่านหลวงตามหาบัว
ท่านก็รับรองให้ มาถูกทาง

ส่วนสำนวนเรียกสภาวะ
ผมก็ตามท่านอธิบายให้ฟัง..

3 ถ้าท่านธรรมชาติ เห็นเป็นของดี
ก็ฝึกไปเถอ เอาที่ท่านสะบายใจ
และคนที่มาถามถ้าเป็นศิษย์ท่าน
ก็ขออภัย ที่ไปขวางท่าน

4 ผมก็ยังเขียนอยู่ต่อไป
ท่านมาห้ามผมไม่ได้หลอก
ให้ผมปิดปาก ทำไม่ได้
เมื่อมีเหตุให้เขียนก็เขียนไป
ใครจะเข้าใจหรือหาว่าบ้า..ก็ว่าไป
.....
ปล. มีธรรมบางส่วน
ที่หลวงตาสอน มีบันทึก ค่อย
เอาลงให้อ่าน

 

ข้อสามกับข้อสี่นี่อ่านแล้วดีเข้าใจได้ ข้อหนึ่งกับข้อสอง ควรแก้ไข เพราะว่าการใช้ชีวิตแบบนั้นพิจารณาแล้วไม่ดีและไม่ควร ไม่ควรอย่างไรลองพิจารณาที่ตัวเจ้าของเองนะ

 

ปล่อยวางบ้าง แบกไว้ทำไม จะอะไรถ้าทำให้รู้สึกว่าหนักมันก็หนัก แต่ถ้ารู้สึกว่าไม่เห็นต้องแบกไว้ มันก็ไม่มีทั้งหนักหรือเบาอะไรเนาะ

 

มันก็น่าสนใจอยู่ในแง่ที่ว่า นิมิตเกิดแล้วปิติเกิดกับปิติเกิดแล้วนิมิตเกิด บางทีมันก็ปะแหล่มๆ นะว่าไหม ถ้าบอกว่า นิมิตคลุมปิติจิต หรือ นิมิตคือเหตุให้เกิดปิติจิต มันปะแหล่มจริงๆ ไปอีก ว่าปิติจิตคือเหตุแห่งนิมิต ทำไมมันปะแหล่ม ปิติจิตเป็นนามมารมณ์อาศัยสังขารกับสัญญากับเวทนาเป็นหลัก ส่วนนิมิตเป็นรูปารมณ์ อาศัยรูป สัญญา เป็นหลัก แน่นิมิตจะเป็นสัญญาขันธ์ที่สำคัญมาก เป็นส่วนนึงในนิวรณ์ เป็นอะไรที่มาจาก....แต่ในนิวรณ์นั่นแหละ ถ้ารู้ก็ไม่ติดในวิปันสูกิเลส ถ้าไม่รู้ก็ติดอยู่ มากเข้าก็เป็นอุปกิเลส มากเข้าก็เป็นกิเลส ต้องย้อนมาหาว่า ทำไมมีนิมิตปรากฏ แต่สัญญาอันไหนก็ควรพิจารณา ส่วนปิติจิตเป็นอาการของจิตไม่ใช่รูปแท้แต่อาศัยอุปมาด้วยสัญญาในเวทนาว่า นั่นคือเรา

 

แปลกไหมทำไมไม่ยกเอาวิญญาณมายุ่ง เพราะเรารู้อยู่แก่ใจว่าใช้อายตนะใดในการรู้ มันใช่หลายอันไม่ได้ มันใช้ได้อันเดียว จึงไม่กล่าวถึง ที่เหลือใช้ได้กรือเป็นได้หลายอันในการจะเกิดสภาวะต่างๆ

 

จริงๆแค่ภาวนา พุทโธ ก็พอ
จะทำ จะพูด จะคิด
ให้เสมือนหนึ่ง
พระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ ครูบาอาจารย์
อยู่ที่กระหม่อมจอมขวัญ อยู่ที่ปาก ที่แขนสอง ขาสอง
เสมือนท่านอยู่กับเราทุกๆขณะ

จะทำจะคิดอะไรก็ใคร่ครวญดีๆ
ว่าถ้าอยู่ต่อหน้าพระพุทธเจ้า ครูบาอาจารย์จะทำจะพูดจะคิดแบบนี้รึเปล่า
นะ
ธรรมะไม่ได้มีเอาไว้ถก ต่อโศลก หรือใช้เถียงกัน
ผู้ปฏิบัติพึงรู้ได้ตามสมควรแก่ธรรม

 

ลิ้มไม้ที่ปักลงบนกลอง ต่อๆกันมา

 

ปล่อยวางได้นั้น

ก็คือ มรรค

การกระทำที่ถูกต้อง

อันสมควรแก่เหตุ

แต่เพราะ ความเป็นหรือสักกาทิฏฐิ จึงปกปิด ไม่รู้จัก 3 สังโยชน์

 

คิดได้ก็ดี ไม่สนแล้วละ ว่าจะอะไรคืออะไร ใครยังไง มีเช่นกันนั่นแหละ ครูบาอาจารย์ พระศาสดา พระธรรม ที่ตั้งใจกระทำไว้ในใจ ทุกความผิดรับโดยดุษฎี หากเกิดด้วยความโง่เขลา ด้วยความไม่รู้ หรือด้วยกิเลส อวิชชา แต่ก็ไม่อยากอ้างถึงให้ใครรู้ แม้นามท่านก็ไม่อยากเอ่ย ขอกระทำไว้ในใจก็พอ

 

อันนี้เขียนแบบกว้างๆภาพรวมๆ
ศาสนาของพระศาสดามีอายุห้าพันปี
สมัยต้นพุทธกาล มีพระศาสดาคอยสอนบอกกรรมฐาน
แก่พุทธบริษัท คอยแก้ความเห็นผิดต่างๆ
และบอกอุบายที่เหมาะกับจริตและแก้ความวิปวาสต่างๆ

พอท่านจากไป กรรมฐานที่ท่านสอนคนที่นำมาฝึก
ก็ฝึกไปด้วยความเข้าใจของตน แล้วตั้งตนเป็นอาจารย์

มันเป็นมาตั้งแต่อดีด จนมาถึงปัจจุบัน
ในปัจจุบันก็มีหลายสำนัก หลายวงกรรมฐาน
แล้วจะมีคนเข้าไปในสำนักนั้นๆ
ตรงนี้สำคัญ พอเข้าไปในสำนักนั้น อาจารย์คนนั้น
ได้ยินได้ฟัง น้อมใจเชื่อศรัทธาแล้ว
แล้วคนอื่นไปยุ่งอันตราย มันไล่กัดเลย!!


ในวงกรรมฐานสายหลวงปู่มั่นก็เหมือนกัน
เรียกว่ากำลังเด่น ได้รับความนิยมยอมรับ
และกำลังถูกทำลายในขณะเดียวกัน
มันมาจากบรรดาคนสำนักก็มี
มันมาจากคนนอกสำนักก็มี
มันชอบเอาไปอ้าง ทั้งๆที่มันฝึกอย่างอื่น!!
มันกำลังเป็นอยู่ในเวลานี้

คุณเคนดี้ ข้อ1,2 ที่ผมเขียนจะแก้อะไร?
สองข้อนี้สำคัญ และเป็นพื้นฐาน
กรรมฐามสายหลวงหลวงตามหาบัว..

 

"เหตุแห่งความรัก-ความเกลียด"

ความรักเกิดจากความรัก ๑

ความเกลียดเกิดจากความรัก ๑

ความเกลียดเกิดจากความเกลียด ๑

ความรักเกิดจากความเกลียด ๑

เชิญท่านทั้งหลายวิปัสนาตามสบาย...พิจารณาตนว่าอยู่จำพวกไหน

 

แก้ไขความยึดมั่นถือมั่น ในข้อ 1กับ2 เต็มไปด้วยความยึดมั่นถือมั่น จะกรรมฐานแบบใด ก็ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น เมื่อยึดเอาแล้ว มักเกิดแบบที่เรียกว่า ถือตัวว่าดีกว่าบ้าง เลวกว่าบ้าง ก็ไม่เป็นไปตามที่พระศาสดาตรัสสอนไว้อีก ถ้ามองไม่เห็นตนเองจริงๆ ก็ไม่เป็นไร จำไว้เถอะว่าผมกล่าวลอยๆ เขาจะเลวหรือดียังไง ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผม เขาจะวิปลาสไปด้วยอะไรผมก็ไม่ได้อยากสนใจอะไร ผมเพียงกล่าวลอยๆ

 

คุณเขียนเป็นกลางก็ถูกของคุณ
ผมเห็นด้วย

อันนี้เขียนเป็นกลางๆเหมือนกัน
ตั้งแต่สมัครใหม่มาห้าปีนี้
ผมเข้ามาเวปเกีอบทุกวัน
ส่วนมากมาอ่าน..
คนนั้นคนนี้ทั้งเก่าทั้งมาใหม่
ที่เขาเขียนอกมา มันให้คติให้แง่มุมมอง
ต่างๆมากมาย
จะใช้ภาษาแบบไหนก็ตาม..

บางทีก็เขียนออกไป
บางทีตั้งกระทู้ขึ้นมาบ้าง..

เคยถามตัวเองทำไมต้องเวปนี้..??
มันมีมีอะไรพิเศษหรือ?

ได้คำตอบว่า มีบททดสอบอยู่..
ถ้าไม่ทำ ก็แพ้ ไม่ได้อะไรติดตัวไปเลย...