หลวงปู่ปาน วัดบางนมโค พระโพธิสัตว์แห่งอยุธยา ตอน. หลวงพ่อปานบวงสรวง

หลวงปู่ปาน วัดบางนมโค พระโพธิสัตว์แห่งอยุธยา ตอน. หลวงพ่อปานบวงสรวง

ต่ อแต่นี้ไปก็จะขอย้อนหลังกลับมาเล่าเรื่องของหลวงพ่อปานกับฉันอีกวาระหนึ่ง คือเรื่องของ วัดเขาสะพานนาค ที่เล่ามายังไม่จบ ความจริงเรื่องที่จะเล่ามันมีมากนะแต่ว่าเอาแต่พอสมควร เอาแต่เรื่องที่น่าคิด แต่ความจริงเรื่องมันก็น่าคิดทุกอย่าง เพราะว่าท่านเป็นพระที่มีปฏิปทาไม่เหมือนกับพระอื่น ๆ

เป็นพระไม่เห็นแก่ตัว เป็นพระที่ไม่ทำอะไรเพื่อประโยชน์ส่วนตัว เป็นพระที่ทำเพื่อสาธารณประโยชน์
เวลาตายแล้วท่านมีเงินแค่ ๘๐ บาท แต่ว่าหนี้ของท่านเยอะแยะ

ตอนนี้จะเล่าเรื่องวัดเขาสะพานนาค วัดเขาสะพานนาคเมื่อสร้างพระอุโบสถเสร็จก็ไม่มีพระประธาน
ฉันจำได้ว่าหลวงวิริยะกับใครอีกคนหนึ่งไม่ทราบไปขอรูปพระพักตร์ คือว่าหน้าของพระพุทธรูปนี่หลวงพ่อปานท่านปั้นไว้มาก เมื่อใครเขาจะสร้างพระประธานก็ไปขอหน้าจากท่าน

แล้วท่านก็กะส่วนสัดมาให้เสร็จว่า ต้องสูงเท่านั้นตักเท่านั้น อะไรอย่างนี้เป็นต้น
แล้วก็ยังมีส่วนสัดสมบูรณ์สวยสดงดงามเป็นพระที่น่าเลื่อมใสพอใครเห็นเข้าแล้วก็น่าเลื่อมใสน่าไหว้น่าบูชาเพราะส่วนสัดดี

".......วันนั้นเป็นเวลาตอนเย็นใกล้คํ่า ท่านก็เรียกฉันไปหาแล้วบอกว่าไปตามพระมา ๔ องค์ไป
ถามว่าตามมาทำไมครับ
ท่านบอกว่ามาเชิญท้าวมหาราชมาบวงสรวง
ถามว่าหลวงพ่อบวงสรวงทำอะไรครับ

........ท่านบอกว่า เขามาขอหน้าพระพักตร์ของพระพุทธเจ้า ฉันจะให้เขาไป แต่ว่าท้าวมหาราชเขาสั่งว่า ถ้าทำงานใหญ่ละก็ให้บอกเขา เขาจะมาช่วย

........ก็เลยบอกว่าหน้าพระพุทธรูปนะบางนิดเดียวครับ หลวงพ่อผมแบกคนเดียวก็ไหว ทำไมหลวงพ่อจึงจัดว่าเป็นงานใหญ่

........ท่านก็หันมายิ้มบอกว่า โอ้โห..อีตาลิงดำนี่แกยังโง่ไม่หายนะ งานอะไรจะใหญ่กว่างานที่เกี่ยวกับ พระพุทธเจ้าน่ะมีหรือ เธอเคยเห็นหรือว่าอะไรโตกว่าพระพุทธเจ้า

........ฉันตกใจ! ท่านหมายเอาบารมี ไอ้ฉันหมายเอาถึงงานที่ทำ มันก็คนละทาง ไอ้ฉันนี่มันไม่หมดโง่หรอก จำไว้เชียวว่าไอ้คนที่ยังไม่ถึงอรหัตผลเพียงใดมันยังโง่นะ เดี๋ยวนี้มันก็ยังโง่บัดซบอยู่นั่นแหละ
(พระพุทธรูปปางต่างๆ ที่วัดบางนมโค)

แล้วฉันก็ไปตามพระมา ไปบอกท่านว่าเวลาสองทุ่มหลวงพ่อให้มาหาในที่รับแขก เพราะท่านจะเชิญจตุรทิศ ท่านก็รับ
แล้วฉันก็กลับมาใหม่ถามว่าหลวงพ่อครับ เวลาหลวงพ่อเชิญเขามาหรือเปล่าครับ เอาเข้านั่น..ท่านหัวเราะยกใหญ่
แล้วท่านก็บอกว่าอีตาลิงดำนี่มีเรื่องมาก แต่ก็ดีไอ้คนมีเรื่องมากนี่มันฉลาด ท่านบอกถ้าเชิญแล้วเขาไม่มา ฉันจะไปเชิญให้มันเหนื่อยทำไมล่ะ
เอาเข้าแล้ว..ถามว่าเมื่อเวลามาหลวงพ่อเห็นตัวไหมครับ
แน่ะ..ยังโง่อีก เห็นไหมล่ะ ไม่น่าจะถาม แต่ท่านก็ไม่ว่าอะไร
ท่านบอกว่าเห็นสิ ไม่เห็นแล้วฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าเขามาหรือไม่มา ท่านก็เลยถามว่า แกนี่เห็นฉันเชิญหลายหนแล้วนี่ แล้วแกยืนอยู่ข้าง ๆ นี่ แกเห็นไหม
บอกว่าไม่เห็นครับ
เอ้า..วันนี้แกขออธิษฐานเห็นก็ได้ อยากจะเห็นองค์ไหน
ถามว่าถ้าไม่สำเร็จล่ะครับ

คืออีตอนนั้นทิพจักขุญาณฉันไม่ค่อยดี มันอีโหลกโขลกเขลกมันไม่เห็นอะไรต่ออะไรได้เหมือนเดี๋ยวนี้
เดี๋ยวนี้เดินไปลืมตาอยากจะเห็นผีก็เห็น เห็นผีเห็นสางเห็นอะไรก็เห็นได้ แต่เมื่อก่อนมันไม่อย่างนี้ มันยังอีโหลกโขลกเขลก มันยังไม่ได้ฝึกทิพจักขุญาณ

พอฝึกแล้วมันก็ได้บ้าง แต่มันอีเหละเปะปะ มันหยาบเหลือเกิน เทวดาละเอียดเข้าไปหน่อยก็มองไม่เห็น..เห็นยาก
เห็นผีแล้วยังเห็นเทวดาไม่ได้ เห็นเทวดาแล้วยังเห็นพรหมไม่ได้ เห็นพรหมแล้วยังเห็นพระอรหันต์ไม่ได้ นี่ความละเอียดเป็นชั้น ๆ จำไว้ให้ดีนะ ไม่ใช่ว่าคนที่ได้ทิพจักขุญาณแล้ว จะเห็นอะไรจะรู้อะไรเสียหมด อย่าเข้าใจผิด

พบท้าวเวสสุวัณ

ท่านก็เลยบอกว่าถ้าตอนที่ฉันเชิญมาไม่เห็นนะ พอฉันสวดจบไป ๕ ครั้งละก็ให้แกอธิษฐานต้องการพบคือนัดพบเขา
แล้วท่านก็ถามว่าแกเจริญกรรมฐานเวลาเท่าไร
ตอบท่านว่าตีสองตรงทุกวัน
ท่านถามว่าแกตื่นตีสองหรือ
บอกว่าไม่ใช่ครับตีหนึ่งครึ่งผมตื่นแล้ว
ถามแกนอนกี่ทุ่ม
บอกนอน ๔ ทุ่มครับ
ท่านบอกว่าดี

พอตีสองตรงแกนัดให้พบ จะพบกับองค์ไหนก็ได้ ท้าวธตรฐ ท้าววิรุฬหก ท้าววิรุฬปักข์ ท้าวเวสสุวัณ
ใจฉันต้องการพบ ท้าวเวสสุวัณ เพราะชินหูมากและตามหนังสือก็พูดถึงท้าวเวสสุวัณบ่อย ๆ

พอท่านสวด ๕ จบฉันก็อธิษฐานว่า
วันนี้ขอเชิญท่าน อาจารย์ท้าวเวสสุวัณ ขอให้อาตมาได้พบสักครั้งหนึ่งในสถานที่เจริญกรรมฐานเวลาตีสองตรง

พอเวลาตีหนึ่งครึ่ง ฉันตั้งนาฬิกาปลุก ฉันกลัวมันจะไม่ตื่นนี่ ตามธรรมดาฉันตื่นแต่วันนั้นฉันกลัวจะไม่ตื่น จึงลุกขึ้นทำวัตรทำวาสวดมนต์เรียบร้อย เหลืออีก ๕ นาทีจะตีสอง ฉันก็เริ่มนั่งกรรมฐาน พอนาฬิกาเริ่มแก๊กเป๊งแรกของตีสอง

ฉันเห็นเทวดาองค์หนึ่งทางทิศเหนือ นุ่งขาวห่มขาวถือกระบองยาวยังกับพลองลูกเสือมาลิ่ว ๆ มองแล้วก็เหมือนคนธรรมดา มาถึงปับยืนเข้าที่หน้าต่าง หัวยันหลังคา แต่ประเดี๋ยวก็แอบมายืนข้าง ๆ ใกล้ ๆ ฉัน เหลืออีกวาเดียวถึงตัวฉัน

ฉันมองดูแล้วก็รู้ว่าท้าวเวสสุวัณ
มองไปมองมาในใจก็บอกว่าท้าวเวสสุวัณ แต่ทำไมไม่เหมือนรูปที่เขาเขียน
รูปที่เขาเขียนนี่เป็นยักษ์เขี้ยวแง๊งเชียว
แต่เปล่าเลยตัวท่านจริง ๆ สวยสดงดงาม นุ่งขาวห่มขาวถือกระบอง
พอฉันนึกแน่ใจว่าท้าวเวสสุวัณ ฉันเกิดกลัวขึ้นมาแล้ว กลัวท้าวเวสสุวัณ
ฉันก็เชิญท่านมาบอกว่า ท่านอาจารย์อาตมาได้รับทราบแล้ว ขอขอบพระคุณ ขอเชิญท่านอาจารย์กลับเถิด
ท่านก็ยิ้ม ท่านรู้ใจฉันนี่
ในใจฉันนึกกลัวท่านน่ะ

ท่านบอก คุณ..ก็ต้องการพบผมนี่ จะกลัวทำไม ผมไม่ได้มาทำอันตรายแก่คุณ มานี่ก็เพื่อให้คุณรู้จักและก็จะได้รู้จักกันไว้ แล้วต่อไปผมจะส่งยักษ์มาอารักขา
คุณไม่ต้องกลัวอันตรายอะไรนะ ภูตผีปีศาจหรือวิชาการต่าง ๆ ที่ใครเขาจะทำอันตรายคุณ จะไม่มีอันตรายแก่คุณ บรรดายักษ์คือทหารของผมจะอารักขาให้คุณอยู่ เป็นปกติ
แล้วท่านก็กลับ

นี่เห็นไหมคนเราอย่าอวดทะนงตนเลยว่าได้ฌานสมาบัติมันก็ยังกลัวตายอยู่นั่นล่ะ
นี่ทั้ง ๆ ที่เห็นแล้วรู้แล้วว่านั่นคือท้าวเวสสุวัณ การเชิญท่านมาท่านมาในฐานะเป็นมิตร แต่ฉันก็ยังคิดกลัวอยู่นั่น
ขึ้นชื่อว่าความกลัวนี่ คนถ้ายังไม่ถึงอรหัตผลเพียงใด ก็ยังอดที่จะมีความหวาดกลัวไม่ได้เพียงนั้น

ถ้าคนใดที่เขายังไม่ถึงอรหันต์แล้ว บอกว่าไม่กลัวตายน่ะอย่าไปเชื่อเขา เขาหลอกตัวเอง
ไอ้หลอกคนอื่นน่ะไม่เป็นไร แต่หลอกตัวเองนี่มันระยำมาก นี่พูดถึงเรื่องของคนน่ะ
ที่มา http://palungjit.org/threads/เพียง๑๐๐บาทร่วมบุญปิดสมเด็จพระพุฒาจารย์โต๖๙นิ้ว.548123/