ผู้รอคอย

คอลัมน์ ขนหัวลุก

ใบหนาด



"กุ่ย" เล่าเรื่องสยองขวัญ จากปทุมธานี

วันนั้นผมก็ขับรถกลับบ้านตอนตี 1 ตามปกติ บรรยากาศสองข้างทางที่เลยจากเมืองนนท์ไปแล้ว ค่อนข้างเงียบและมืด ท้องฟ้าเป็นสีดำอมแดง ไฟจากหน้ารถสาดส่องไปบนพื้นถนน

ผมขับผ่านเส้นทางนี้ประจำทั้งขาไปและขากลับจากที่ทำงาน จนสภาพแวดล้อมดูคุ้นตาไปหมด แม้การได้งานไกลบ้านจะต้องทำให้ผมมาอยู่คอนโดฯ แถวนี้ก็เถอะ แต่มันก็ไม่ไกลจากใจกลางกรุงเทพฯ มากนัก

หลังจากขับมาซักพัก สายตาผมเหลือบไปเห็นอะไรซักอย่าง...เป็นเงาตะคุ่มๆ อยู่ที่ริมถนน พอรถผมเคลื่อนผ่านมันไปทำให้เห็นร่างนั้นชัดขึ้น

หญิงสาวผมยาว หน้าตาดีสวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์!

เธอยืนมองเหม่ออยู่ริมถนนใต้ต้นไม้ใหญ่ ผมหันมองเธออย่างไม่รู้ตัวจนกระทั่งรถแล่นผ่านไป ผมมองที่กระจกหลัง แต่เธอไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว

เรื่องผีๆ สางๆ แวบเข้ามาในหัวผมนิดนึง แต่ความสวยความน่ารักของเธอลบเลือนเรื่องผีเรื่องเขย่าขวัญไปเสียสิ้น จนผมไม่รู้สึกสักนิดว่ากลัว แม้จะได้ยินได้ฟังเรื่องผีในลักษณะที่คนมักจะขับรถผ่านแล้วเจอตามริมถนนมามากมายก็ตาม...

รถวิ่งมาเรื่อยๆ ด้วยความเร็วคงที่ แหม! ก็ผมไม่ได้รีบร้อนกลับบ้านอะไรนี่ครับ ตามประสาชายโสดทั่วๆ ไปน่ะแหละ

คุณพระช่วย! เกิดอะไรขึ้นอะไรล่ะเนี่ย?

เดี๋ยวก่อน...ตรงที่ผมเห็นผู้หญิงคนตะกี้ ข้างหลังที่เธอยืนมันเป็นทุ่งหญ้าเวิ้งว้างนี่นา ไม่เห็นมีบ้านคนซักนิดเดียว มืดสลัวจนน่ากลัวซะด้วยซ้ำ...ตรงนั้นไม่มีแสงสว่างอะไรเลยจริงๆ ครับ นอกจากไฟรถผมและไฟจากถนน

มันชักจะแปลกๆ แล้ว! ผู้หญิงที่ไหนจะมายืนอยู่คนเดียวใต้ต้นไม้ในยามดึกดื่นแบบนี้ล่ะ? แต่ไม่แน่นะ...เธออาจจะกำลังเดือดร้อนก็ได้ อาจจะรถเสียหรืออะไรบางอย่าง...

พอคิดเช่นนั้น ผมก็คิดอยากจะช่วยเธอทันทีเลยครับ มันผิดปกติมากๆ เพราะแถวนั้นไม่มีบ้านคนตามที่บอกไปแล้ว

บนถนนไม่ค่อยมีรถเท่าไหร่ ผมรีบเลี้ยวรถกลับทางเก่าทันที พร้อมกับภาวนาว่า...ถ้าเธอกำลังเดือดร้อนก็ขอให้เธอปลอดภัยด้วยเถอะ ความคิดที่ว่ากลัวเธอจะเป็นนกต่อให้พวกมิจฉาชีพมาทำอันตรายน่ะเหรอครับ ลืมไปได้เลย ผมไม่กลัวซักนิด เพราะผมเป็นตำรวจสายตรวจน่ะซี

บังคับรถวิ่งกลับเส้นทางเก่า แล้วเลี้ยวอ้อมเกาะกลางถนนมาอีกที รถผมจึงแล่นผ่านทางนั้นช้าๆ เธอยืนอยู่ตรงนั้น ในท่าทางเดิม ไฟจากหน้ารถผมส่องสว่างไปตรงบริเวณทุ่งหญ้าที่เธอยืนอยู่ ไม่มีใครเลยซักคนนอกจากเธอ ผมจอดรถแต่ติดเครื่องไว้ เอื้อมมือไปกดกระจกข้างลง อีกมือนึง...จับปืนคู่ใจแน่นเผื่อว่ามีอะไรมิดีมิร้ายเกิดขึ้น คือรอบคอบตามสัญชาตญาณตำรวจน่ะแหละครับ! เธอเงยหน้ามองมาที่รถผม ใบหน้าเธองดงามมากเป็นดาราได้สบาย หลังจากบอกเธอไปว่าผมเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ และถามเธอว่าทำไมยืนตรงนี้ตอนกลางคืน มีปัญหาอะไรรึเปล่า ขณะเดียวกันก็วิทยุบอกให้เจ้าหน้าที่ตำรวจที่กำลังลาดตระเวนอยู่มา เผื่อมีปัญหา

เธอเดินเข้าไปใกล้ๆ ต้นไม้ใหญ่ แล้วทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ ร้องเสียงดังมากจนผมสะดุ้งตกใจ ผมถามเธอซ้ำว่าเป็นอะไร พลางลงจากรถ ไม่ลืมที่จะพกปืนคู่ใจไปด้วย

เธอก้มหน้าก้มตา พูดเสียงเครือๆ "บ้านหนู..."

"บ้าน...บ้านอะไรครับ?" ผมงุนงงในคำพูดของเธอ

"บ้านหนูพัง!!" หญิงสาวพูดเสียงเย็นยะเยือก จนผมรู้สึกแปลกๆ ทันใดนั้น แขนขาวๆ ของก็เธอชี้ไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่

ผมมองตามมือเธอ ศาลเพียงตาเล็กๆ ทำด้วยไม้ตั้งวางอยู่ตรงนั้น ในสภาพผุพัง หลังคาหักลงมาเกลื่อนพื้น มีเศษกระถางธูปตกลงมาแตก!!!!

...เสียงสะอื้นสุดท้ายของหญิงสาวกังวานก้องไปทั่วบริเวณ...ตรงที่เธอนั่งเมื่อกี้ถูกปกคลุมด้วยความว่างเปล่า!!! ขนหัวผมลุกเกรียว รู้สึกถึงกลิ่นอายของความสยองขวัญ ตัวผมสั่นทำอะไรไม่ถูก จะก้าวขาก็ก้าวไม่ออก ได้แต่ยืนช็อกอยู่ตรงนั้น!

จนกระทั่งรถสายตรวจอีกคันมาถึง...

ตำรวจอีกคนเดินมาดูอาการผมด้วยความเป็นห่วง...เค้าเล่าให้ผมฟังในรถว่า ใกล้ๆ ใต้ต้นไม้นั้น เคยมีผู้หญิงมาโดนฆ่าตายตรงนี้ วิญญานเฮี้ยนมาก ชาวบ้านเลยทำศาลให้ แต่เพราะความกลัว เลยไม่มีคนดูแลศาลปล่อยให้เก่าแก่ตามกาลเวลา ต้นไม้ใบหญ้าขึ้นทับศาลจนรกเรื้อไปหมด

"เค้าคงอยากได้ศาลใหม่น่ะ" เพื่อนตำรวจบอกผม

"อะไรนะ?!!" ผมครางออกมาเบา เย็นวาบตั้งแต่ต้นคอลงไปทั่วแผ่นหลัง ขนลุกซ่าไปทั้งตัว...จำภาพผู้หญิงคนนั้นติดหูติดตาไม่มีวันลืม

รุ่งเช้า ผมและเพื่อน รวมทั้งชาวบ้านบริเวณนั้น ก็นิมนต์หลวงพ่อจากวัดในย่านนั้นมาทำพีธี ทำบุญ และตั้งศาลใหม่ให้เธอ

ไม่รู้ว่าตอนนี้วิญญาณที่น่าสงสารของเธอจะไปเกิดรึยัง แต่ที่แน่ๆ ตอนที่ผมขับรถผ่านนั้น ก็ไม่เห็นเธออีกเลย เพราะผมจะไม่มองข้างทางอย่างเด็ดขาด...ขนหัวลุกครับ!