ผมเห็น...วิญญาณยืนตกปลา บนสะพานข้ามคลอง ลองอ่านดูครับ อาจพอมีประโยชน์บ้าง..

เป็นเรื่องจริงที่แสนมหัสจรรย์ ประหลาดอย่างเหลือเชื่อ
แม้แต่ภาพยนต์ ละคร ลิเก นิยายน้ำเน่าเล่มละ 1 บาท
ยังไม่กล้าที่จะแต่งขึ้นมาขาย แต่ผมเห็นด้วยตาตัวเอง
เห็นชัดๆกลางวันแสกๆ ขณะมีสติสัมปชัญญะสมบูรณ์
ท่านลองพิจารณาดูว่า..เรื่องราวเหล่านี้นั้น
มันเกิดขึ้นบนโลกใบนี้...ได้อย่างไรกัน


ก่อนที่จะเล่าเรื่องอันเหลือเชื่อ...ขอกล่าวถีงสันดานเดิมของผมก่อน
ผมเป็นคนไม่เชื่อว่า ผีต่างๆ และ วิญญาณมีจริงอย่างร้ายกาจคนหนึ่ง
อย่างแฟนเล่าว่าเห็นผีนางตานีใส่ชุดเขียว..เดินออกมาจากต้นกล้วย
ผมเถียงใจขาดว่า แฟนตาฝาดไป เวลาเห็นผีทำไมไม่จ้องมองให้มัน
จริงจัง จะได้รู้ว่ามันเป็นผีหรือเงากันแน่ คงเป็นเงาอะไรสักอย่างแล้ว
อุปทานว่าสิ่งนั้นคือผี..สุดท้ายทะเลาะกันเรื่องผี มีจริงหรือไม่ทุกที

ก่อนที่จะมาอยู่ด้วยกัน แฟนเจอผีบ่อยครับ ทั้งผีหลอก ผีอำ ผีกระสือ
แล้วก็มาเล่าเรื่องเก่าๆเหล่านั้นให้ผมฟัง ผมได้ฟังเรื่องพวกนี้ทีไร
ด่าทั้งคนเล่า ด่าผีด้วย พาลไปท้าตีท้าต่อยกับ ท่านพญายม
แล้วก็ทะเลาะกับแฟน แล้วจบลงด้วยประโยคข้างล่างทุกที

เออ..ถ้าผีมันมีจริงให้มาหาข้าหน่อยซิว่ะ จะจับหักคอเสียให้เข็ด
แฟนบอกอย่าพูดอย่างนั้น เดี๋ยวพญายมจะมาเอาชีวิตไป
ผมยังเถียงกับแฟนว่า...

พญายม..ที่มีสองเขาบนหัวคล้ายควาย ใช่ไหม

มาเถอะเดี๋ยวพ่อจะจับหักเขา เสียให้เข็ดเชียว อันนี้เป็นนิสัยสันดาน
อันแท้จริงของผม..ตั้งแต่อายุ 15 - 35 ปี หลังจากนั้นสันดานเปลียน
ทุกวันนี้ผมอายุ 52 ครับ

ตั้งแต่เด็ก จนอายุถึง 35 ปี พญายม พญามัจจุราชผมยังไม่กลัว
แล้วจะไปกลัวผีทำไมกัน ที่ไม่กลัวน่ะไม่ใช่เก่งกล้าอะไรทั้งสิ้น
แต่...ที่ไม่กลัวเพราะตอนนั้นเชื่อว่าสิ่งต่างๆเหล่านี้ ไม่มีจริง
เป็นเรื่องหลอกลวง เหลวไหลไร้สาระ หาแก่นสารไม่ได้

แต่..ตอนนี้ไม่กล้าแล้วครับ เพราะรู้แล้วว่าสิ่งต่างๆเหล่านี้มีจริง
จริงๆ ไม่ใช่ไม่กล้านะ...เดี๋ยวนี้น่ะกลัวเลย ล่ะครับ

สะพานด้านบนไม่เกี่ยวกับเรื่องที่ผมเล่าให้ท่านฟัง เป็นภาพจาก https://news.jarm.com/view/31889

 

ผมมีเพื่อนอายุคราวพ่ออยู่คนหนึ่ง ชื่อว่าพี่เนตร เป็นคน จ.อยุธยา
แกอาศัยอยู่ใต้สะพานข้ามคลองแห่งหนึ่ง ในกรุงเทพเมืองฟ้าอมร
เมียแกมีชู้ แกเลยตรอมใจหนีขี้ปากชาวบ้าน หนีจากความอับอาย
มาอยู่ที่ใต้สะพานข้ามคลอง ผมไปเดินเล่นแล้วไปรู้จักแกเข้า
ผมคอยดูแลแก คอยดูว่าแกมีข้าวกินไหม มีบุหรี่สูบหรือเปล่า
อ้อ..บ้านผมอยู่ห่างจากสะพานที่แกอยู่ ไกลพอสมควรครับ

 

วันหนึ่ง..เวลาประมาณบ่าย 2 โมง

ผมนึกเป็นห่วงพี่เนตรมาก กลัวว่าแกจะไม่มีข้าวกิน ไม่มีเงินซื้อยา
ว่าแล้วรีบเดินทางออกจากบ้านไปดูแกหน่อยดีกว่า ว่าขาดเหลือ
อะไรที่พอจะจุนเจือแกได้บ้าง..วันนั้นแดดร้อนจัดมากๆ นึกในใจ
แดดห่าอะไรว่ะร้อนจนแสบตัวไปหมด จนอยากถอยหลังกลับ

ก้ดฟันเดินต่อไปเพื่อเพื่อนรุ่นพ่อของเรา เดินมาตามถนนใหญ่
แล้วเลี้ยวซ้าย เข้าถนนที่เป็นซอยแยกจากถนนใหญ่อีกทีหนึ่ง
เป็นถนนที่ตัดตรงๆตลอด ไม่มีคดไม่เลี้ยวมีแต่สะพานข้ามคลอง
ซึ่งสูงมาก อยู่ห่างจากถนนปากทาง ประมาณเกือบๆ 100 เมตร

วันนี้รู้สึกว่าแปลกประหลาดมากๆ ก็บนสะพานข้ามคลองนั่น​

มันเกิดอะะไรขึ้นมานะ ทำไมผู้คนถึงได้มายืนตกปลากันมากมาย
หลายสิบคนจึงพร้มใจกัน ใส่เสื้อสีสวยงาม ใช้เบ็ดฝรั่งวางพาดไว้
บนราวสะพาน ยืนหันหน้าไปตามสายน้ำ เหมือนกันหมดทุกคน
มันเกิดปรากฏการประหลาดอะไรขึ้นเหรอ สมองผมคิดหาคำตอบ
ปลามันคงมาตกคลัก ปลามันคงเมาน้ำลอยหัวขึ้นกันมาเป็นฝูงๆ
ผู้คนก็เลยมาดักตกปลานั่น บนสะพานข้ามคลองแห่งนี้

ในขณะที่..สมองคิดหาคำตอบ สายตายังจ้องมองผู้คนบนสะพาน
สายตาจ้องมองคนตกปลาบนสะพาน ตาแทบไม่กระพริบเลยล่ะ
จะไม่มองอย่านั้นได้อย่างไร มันไม่เคยเห็นคนมายืนตกปลา
บนสะพานข้ามคลองแห่งนี้ จนเต็มราวสะพานมาก่อนนี่ครับ
จึงจ้องมองอย่างจริงจัง..เพื่อที่จะหาคำตอบในเรื่องนี้ น่ะ

 

ตามองไม่กระพริบ เท้าก็เดินไปเรื่อยๆ จนอยู่ห่างจากคนตกปลา
ประมาณสิบกว่าเมตร เห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าชัดเจนมาก
เห็นแม้กระทั่ง..เส้นเอ็นตกปลาเส้นเล็กๆ จำได้ว่าวันนั้นยังนึกชม
คนตกปลาอยู่ในใจว่า อื้อ..ฮือ เส้นเอ็นตึงดีจัง แถมองศาสวยด้วย

กว่าผมจะเดินมาถึงจุดตรงนี้ใช้เวลาค่อนข้างนานครับ ที่นานน่ะ
ไม่ใช่ระยะทางมันไกลหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าผมเดินช้าๆเพื่อ
ดูผู้คนซึ่งเห็นแต่ด้านข้างมาตลอดนะครับ แล้วคิดหาคำตอบว่า
ทำไมคนจึงมาตกปลามากมาย ไม่ได้คิดเรื่องอื่นนอกจากนี้เลย
ตั้งแต่ปากทางมาจนถึงจุดนี้ ผมว่าดูผู้คนอยู่ 15 นาที ได้ครับ

ตรงจุดสิบกว่าเมตรนั้นเอง ที่ฝั่งขวามือของทางเดินมีกระท่อม
ตั้งอยู่หลังหนึ่ง ตรงจุดนี้เองที่ผมละสายตา หลังจากที่ได้มอง
ดูเหตุการณ์ทั้งหมดมานานประมาณ 15 นาที เป็นอย่างน้อย

ผมละสายตาจากคนตกปลา หันไปมองที่กระท่อมเพื่อจะดูว่า
พี่เนตรที่อยู่ใต้สะพาน มาทำอะไรที่กระท่อมหลังนี้หรือเปล่า
นับหนี่ง คงได้ไม่ถึงสิบ ผมก็ดูเสร็จแล้วว่าพี่เนตรไม่ได้อยู่
ในกระท่อม นึกในใจว่า ฮั่น.แน่ะ พี่เนตรต้องอยู่บนสะพาน
เพื่อร่วมสังฆกรรมตกปลา กับพวกเขาด้วยแน่นอนเลย

 

ว่าแล้ว...ก็หันหน้ากลับไปทางสะพานอย่างรวดเร็ว

แทบช็อคอยู่ตรงนั้นเลยครับ ร่างกายหนาวสั่นสะท้าน ขึ้นมาทันที
ผู้คนมากมายที่ยืนตกปลาอยู่พร้อมคันเบ็ดฝรั่ง หายไปทั้งหมดครับ
ผู้คนที่เรามองเห็นตัวตนอย่างชัดเจน เห็นเสื้อผ้า เห็นคันเบ็ดฝรั่ง
เห็นแม้กระทั่งเส้นเอ็น เห็นนานเสียด้วยตั้ง 15 นาที หายไปทั้งหมด
เพียงแค่ผมหันหน้าไปทางอื่น..แค่เพียงนับหนึ่ง ยังไม่ทันถึงห้าเลย

ที่สำคัญที่สุด...วันนั้นแสงแดดเปรี้ยงเลยครับ ร้อนจัดมากเลยครับ
ผมเดินมายังรู้สึกแสบแขนแสบหลัง ร้อนจนหัวกะบาลจะระเบิด
ผีอะไรจะมายืนตกปลาอยู่ได้ แต่..เขาก็ทำให้ผมดูแล้วด้วย
ว่าสิ่งมหัสจรรย์ นอกเหนือกฎเกณฑ์ทางวิทยาศาสตร์นั้น
สามารถเกิดขึ้นได้ด้วย...กฎเกณฑ์ทางธรรมชาติ
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นประมาณ 14.30 น. จบ ไม่เกิน 15.00 น.

มีช่วงเวลาเดียวเท่านั้น...ที่คนตกปลาทั้งหมดจะเก็บเบ็ดหนีผมได้
นั่นคือช่วงที่ผมหันหน้าไปดูเพื่อน ที่กระท่อมข้างทาง อย่างที่บอก
ว่าช่วงที่หันหน้าไปดูน่ะ..ใช้เวลาเพียงแค่นับหนึ่งยังไม่ถึงสิบเลยครับ
ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาดครับ ที่คนตกปลาทั้งหมดจะใช้เวลา
ในการเก็บเบ็ดฝรั่ง พร้อมทั้งอุปกรณ์ทั้งหมดให้เสร็จภายในช่วงเวลา
เพียงแค่...นับหนึ่งถึงสิบ ทำไม่ได้หรอกครับ ผมว่านักตกปลา
หลายท่านนับหนึ่ง จนถึงหนึ่งพัน ก็ยังเก็บไม่เสร็จเลยครับ
เพราะว่าเบ็ดฝรั่งนั้น...อุปกรณ์เสริมมันเยอะ นะครับ

 

หลังจากที่คนตกปลาทั้งหมด หายไปอย่างประหลาดมหัศจรรย์
บนสะพานข้ามคลองแล้ว ทั้งที่ตัวผมยังตัวสั่นหนาวร้อนวูบหวาบ
ได้เดินขึ้นไปบนกลางสะพาน แล้วมองลงไปอีกด้านหนึงว่ามีคน
เดินลงไปจากสะพานหรือเปล่า พยายามมองตั้งแต่ใกล้ๆก่อน
แล้วจึงมองไล่ไปจนสุดสายตา ไม่เห็นใครแม้แต่คนเดียวครับ

คราวนี้บนกลางสะพาน ผมลองสำรวจร่องรอยน้ำที่เปียกพื้นปูน
ไม่มีร่องรอยของการเปียกน้ำครับ แห้งสนิทแห้งขาดใจเสียด้วย
คราวนี้สำรวจว่ามีอุปกรณ์ใดตกหล่นบ้างไหม เช่น เศษเส้นเอ็น
ขี้ผงต่างที่ติดมากับสายเบ็ด หาดูเศษเหยื่อที่ใช้ในการตกปลา
ว่ามีตกตามพื้นหรือเปล่า ผลปรากฏว่าไม่มีเศษสิ่งใดๆที่กล่าว
ที่คนตกปลาได้ทำหล่นไว้แม้เพียงเศษเม็ดถั่วเขียวเลยครับ

จึงสรุปได้ว่า ณ.วันนั้นตั้งแต่เวลาเช้า จนถึงเวลาที่เกิดเหตุ
ไม่มีผู้คนมาตกปลาบนสะพานแห่งนี้ อย่างแน่นอนที่สุด
ส่วนสิ่งที่ผมเห็นนั้น...สุดแต่ท่านผู้อ่านจะเรียกเถิด

 

ดีใจมากครับ..ที่ได้เล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนๆในห้องนี้ได้ฟังกัน

เดี้ยวว่างๆผมจะมาเล่าต่อ นะครับ

 

วันนั้นผมใส่พระ หลวงปู่ดู่เนื้อผงยุคต้นๆครับ

ช่วงนั้นผมจะนอนเตียงผ้าใบ แล้วเอามือประสานไว้ที่หน้าทอง
พร้อมกับภาวนาว่า พุทธัง สรณังคัจฉามิ ธัมมัง สรณังคัจฉามิ
สังฆัง สรณังคัจฉามิ นอนภาวนาน่ะ ค่อนข้างมากพอสมควร
หลวงปู่ดู่ ท่านคงเมตตา สัตว์โลกผู้หลงผิด เช่นผมน่ะครับ

ท่านคงอยากกำหลาบคนชั่วอย่างผม ให้ได้รู้สำนึกอะไรบางอย่าง
ท่านเลยเปิดโลกให้เห็นซะเลย จะได้เอาไปคิดต่อว่า ถ้าผีนั้นมีจริง
มีได้ท่ามแดดที่ร้อนเปรี้ยง แล้วนรก สวรรค์ จะไม่มีได้อย่างไรกัน
เพราะถ้าผีมี นรกนั้นย่อมมีแน่...ด้วยนรกกับผีนั้นเป็นของคู่กัน

 

ส่วนใหญ่ตอนกลางวันจะไม่เคยคิดว่าจะเห็นผี เป็นเรื่องเล่าที่แปลกดีจริงๆค่ะ ขอบคุณที่มาเล่าให้ฟัง ปูเสื่อรอเล่าต่อนะคะ

ว่าแต่ทำไมต้องโพส 6,7,8,9,10 ด้วย^_^

 

สวัสดีครับทุกท่าน ที่อยู่ในห้องนี้

ต้องขอโทษด้วยครับ ที่ต้องโพส 6,7,8,9,10

เหตุที่ต้องโพสเช่นนั้น เพราะว่าต้องการให้กระทู้เรียงต่อเนื่องกัน
เวลาอ่่านจะได้ไหลลื่นไม่ติดขัด จะได้เข้าใจในเรื่องราวได้ง่าย
จึงต้องจองโพสไว้ให้ครบถ้วนเสียก่อน จึงจะค่อยๆโพสเรื่องราว
ลงไปเรื่อยๆนะครับ ถ้าไม่ทำเข่นนั้นจะมีโพสอื่นมาแทรกกลาง
ทำให้การอ่านเรื่องราวของทุกท่าน ไม่ไหลลื่นเท่าที่ควรครับ
นี่คือที่มาที่ไปดั่งที่คุณถามมาครับ

ขอบคุณทุกท่านมากครับ..ที่อุตส่าห์ทนอ่าน

 

จริงๆแล้ว ทุกคนสามารถเห็นวิญญาน
ได้ตลอด ๒๔ ชั่วโมงนั่นหละครับ
ขึ้นอยู่กับว่า ใครจะเห็นหรือไม่เห็นครับ

การเห็นได้มี ๓ แบบ
คือ เหตุเกิดจากภายนอกมาทำให้เราเห็น
เหตุเกิดจากภายในทำให้เราไปเห็น
หรือทั้ง ๒ อย่างร่วมกันครับ

แต่ดีแล้วที่เห็นได้ครับ
ดีกว่าคนที่ ไม่เชื่อว่าเรื่องนี้ไม่มีจริง
เรื่องนี้เป็นการปรุงแต่ง(ซึ่งก็มีส่วนถูก)
แล้วมักจะเชื่อว่า คนเราตายแล้วสูญ
และมักจะลามไปว่าบาบบุญไม่มีจริง
แล้วมารู้ตอนที่ตัวเองตายไปแล้ว
จะน่ากลัวมากครับ


เพียงแต่การเห็นถ้าเป็นตอนกลางคืน
สภาพแวดล้อมต่างๆ
ตลอดจนเรื่องราวที่เคยได้ยินสืบๆมา
เป็นเหตุในการปรุงแต่งให้เข้าใจ
ได้ว่าผีจะต้องออกเฉพาะกลางคืนครับ


ปล.แวะมาแจม เชิญเล่าประสบการณ์ต่อได้ครับ

 

บางสิ่งบางอย่าง ถ้าไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวเอง มักเชื่อยาก

แต่ถ้าได้เกิดขึ้นกับตัวเองแล้ว...คงได้แต่อุทานเบาๆว่า

ข้าพเจ้าจะขอเชื่อ ปาฏิหารย์ ไปทุกภพทุกชาติเลยครับ

และขอเกิดใต้ร่มเงา พระพุทธศาสนาไปทุกภพทุกชาติ

 

จริงๆแล้วคนอย่างผม ไม่มีหนทางที่จะได้พบกับสิ่งเหล่านี้ได้เลย

จิตที่ไม่เชื่อจิตที่ต่อต้านเรื่องนี้อย่างแรง ฝังแน่นในสมองมานาน

น่าจะเป็นอุปสรรคอย่างใหญ่หลวงมหาศาล ในการพบสิ่งเหล่านี้

ที่สำคัญใจผมน่ะไม่เคยเอนเอียงมาทางด้านนี้ แม้แต่เท่าเม็ดฝุ่น

ดังนั้นคนเยี่ยงผม ไม่ว่ากี่ภพกี่ชาติต้องไม่มีทางได้เห็น

แล้วด้วยเหตุใดล่ะ...ผมจึงได้พบได้เห็น และเห็นกลางวันแสก

เห็นชัดๆจะๆแจ้ง เห็นนานด้วย ( ประมาณ 15 นาที )

 

ถึงจะเคยต่อต้านอย่างแรงมาก็ตาม
ถ้าจิตเดิมแท้ของเรามันเคยสัมผัสได้
รับรู้ได้ พอถึงสภาพแวดล้อมที่เอื้อ
และวาระแห่งตนมาถึง บวกกับความ
คุ้นเคยของจิต ในการเข้าสู่สภาวะอารมย์นั้น
ยังไงมันก็จะต้องเกิดขึ้นได้ครับ
แม้ว่าจะไม่เคยฝึกอะไรมาเลยก็ตามครับ

เพียงแต่ว่า วาระบางทีมันผ่านเข้ามา
บางคนก็ปล่อยผ่านไป บางคนก็เข้ามามี
ส่วนร่วม บางคนก็เผลอไปยึด
บางคนก็ทำให้มันเป็นเหตุให้
จิตตนเกิดความเศร้าหมองและไม่เข้าใจมัน

แท้จริงแล้วเรื่องพวกนี้ มันเป็นเรื่องปกติ
ที่สามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคนครับ

แต่เราควรต้องเข้าใจอย่างหนึ่งว่า
เรื่องพวกนี้ แม้เห็นได้ด้วยตาเปล่า
ก็ไม่สามารถยึดถือได้ และต้องรู้จักปล่อยวาง
เพราะมันเป็นนามธรรม มันเปลี่ยนแปลง
และไม่สามารถที่จะรักษาให้อยู่ได้นาน
และไม่สามารถที่จะให้ปรากฏได้อย่างใจเราครับ
ปล.ถ้ายังเห็นเป็นภาพได้อยู่
แสดงว่าอย่างน้อยยังต้องมีสัญญาครับ
แต่สัญญานั้น มันก็สามารถนำไปใช้งานได้อยู่
แต่ท้ายสุดก็ต้องวางและทิ้งมันไปครับ
ถ้ามาตามทางพุทธนะครับ
เล่าให้ฟังเฉยๆครับ..(^_^)

 

ผมคนนึงก็เคยเจออะไรคล้าย คุณพระพุทธคุณคุ้มครอง เหมือนกันครับ

เมื่อ 10 ปีก่อน ผมอาศัยอยู่บ้านญาติต่างจังหวัด จะมีถนนเดินเลืยบชายป่า ซิ่งผมจะใช้เดินไปช่วยญาติทำงาน วันนึง ไม่รู้ว่าตื่นรึยัง ผมเดินๆไป เจอคนกลุ่มชุดขาว เดินสวนผ่านเราไปเลยเหมือนไม่มีมวล ท่าทางพวกเขาแข็งๆคล้าย หุ่น t-800 ตาแข็งๆ แล้วค่อยจางหายไป ซึ่งผมก็หาคำตอบไม่ได้ว่าคืออะไรกันแน่

 

พวกเมืองบังบด
หรือพวกอาศัยในเขตมิติซ้อนทับ
มีหลายที่ โดยเฉพาะบริเวน
ที่เคยเป็นป่ารก หรือแนวภูเขา
เอกลักษณ์คือ จะทำอะไรคล้ายๆกัน
ถ้าเจอ ปกติไม่ ช ล้วน ก็ ญ ล้วน
ถ้าเจอทั้งชายและหญิง คือกำลังไปไหว้
อะไรซักอย่าง. แต่ถ้าเดินๆแล้วเหาะหายไป
แต่งชุดขาวเหมือนกัน
ท่านเหล่านั้นอยู่ตีนเขาพระสุเมร
ที่มักมาสอนสมาธิคน

 

ผมเป็นคนกลัวผี แต่ตอนนี้พยายามทำตัวไม่ให้กลัวผีครับ
ทำไมน่ะเหรอ

จะได้ไม่สติแตกเวลาใกล้จะตาย

 

เคยได้ยินว่า ถ้าเจอผี อย่าวิ่งหนี ให้เผชิญหน้า สติจะได้ไม่แตก กลายเป็นบ้า
ปล. แต่ถ้าเจอจังๆ แบบน่าเกลียด ดิฉันคงไม่หนีหรอกค่ะ แค่สลบตรงนั้นเอง ^_^

 

โชคดีัที่ช่วงนั้น..แทบทุกลมหายใจของผมหมดไปกับการภาวนา
พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ
ธัมมัง สะระณัง คัจฉามิ
สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ

แปลความได้ว่า
ข้าพเจ้าขอถือเอา คุณพระพุทธเป็นที่พึ่งที่ระลึก
ข้าพเจ้าขอถือเอา คุณพระธรรมเป็นที่พึ่งที่ระลึก
ข้าพเจ้าขอถือเอา คุณพระสงฆ์เป็นที่พึ่งที่ระลึก

และก็พึ่งได้จริงๆเสียด้วยครับ แม้แต่ผียังไม่กล้าทำอะไรให้ผมตกใจ
กระทั่งตอนผีจะกลับยังกลัวเราตกใจ...ต้องให้เราหันหน้าไปทางอื่น
เสียก่อนจึงค่อยหายตัวกลับ..คงเกรงว่าถ้าหายตัวไปต่อหน้าต่อตา
เดี้ยวผมจะซ้อคตายเสียตรงนั้น..กระมั้งครับ

ผมอ่านเจอในหนังสือที่น้องสาวจะเอาไปทิ้ง แล้วขอมาอ่านที่บ้าน
ชื่อหนังสือโลกทิพย์ หรือหนังสือโลกหน้ามีจริง จำไม่ค่อยได้แล้ว
แต่..จำได้แม่นว่าลงประวัติ หลวงปู่ดู วัดสะแก บอกว่าท่านสอน
ให้ภาวนาอย่างข้างบน ผมลองทำดูรู้สึกว่าถูกกับจริตของเรา
ภาวนาแล้วใจคอเยือกเย็นขึ้น เลยภาวนาอย่างจริงจังหน่อย
แล้ววันหนึงก็ได้ไปเจอกับเหตุการณ์ ดังที่ผมเล่าไว้ข้างบน ครับ

 

อ้อ..สำคัญมากๆครับ ผมลืมบอกทุกท่านไปว่า ผมไม่ทานเหล้า
ไม่ติดยาเสพติด หรือติดสารระเหยใดๆ จะมีเพียงบุหรี่ที่ผมสูบ
เดี้ยวทุกท่านไม่เข้าใจ จะคิดว่าผมกินเหล้าเมามายหัวราน้ำ
แล้วเดินโซซัดโซเซ สะเงาะสะเงะไปหาเพื่อน..อากาศร้อน
เลยเกิดอาการประสาทหลอน ประสาทแด๊กเข้าให้

ไม่เป็นเช่นนั้นหรอกครับ ผมเห็นอย่างมีสติ แม้เขาจากไปแล้ว
ผมก็ยังมีสติ เดินขึ้นไปสำรวจตรงกลางสะพาน ไม่ได้ตื่นตะหนก
แต่..ตื่นเต้นนิดหน่อยน่ะ ต้องมีกันบ้างล่ะครับ

ผมสาบานต่อสิ่งศักสิทธิ์ ทั่วทั้งสากลจักรวาลนี้ได้เลยครับ ว่า...
ในวันนั้น ไม่มีสิ่งเสพติด สารระเหย กัญชา ยาบ้า
เข้ามาเกี่ยวข้องใดๆ ทั้งสิ้นทั้งปวงครับ