ทำบุญ-ทำทาน...หลวงปู่เทศก์

ทำบุญ-ทำทาน​

บุญนั้นมีหลายอย่าง คือทำบุญอย่างหนึ่ง ทำทานอย่างหนึ่ง ทำกุศลอย่างหนึ่ง ทำทานคือ การที่เราให้เรียกว่า ทาน ทานํเทติ คือ วัตถุสิ่งของที่เราให้เรียกว่า ทาน ไม่ต้องเลือกว่าจะเป็นสิ่งอะไรมนุษย์สัตว์ให้ไปได้ทั้งนั้น ข้าวของอะไรก็ให้ได้ เรียกว่า ให้ทาน จะเกิดศรัทธาหรือไม่เกิดศรัทธาก็เอาเถอะ ให้ทั้งนั้น อย่างคำว่าเรี่ยไรอย่างนี้ไม่คิดถึงบุญถึงกุศล ให้ไปเสียแก้รำคาญ อันนั้นละเรียกว่า ทาน ทำบุญนั้นเกิดศรัทธาเลื่อมใส ตั้งเจตนาว่า ทำบุญแล้วจะได้บุญ ได้อานิสงส์ จะไปเกิดบนสวรรค์ชั้นฟ้า จะได้ความสุขในมนุษย์สมบัติ สวรรค์สมบัติ นิพพานสมบัติ การทำบุญนั้นปรารถนาผลตอบแทนเรียกว่า ทำบุญ ทำกุศล คือจิตที่คิดจะทำสิ่งที่ดีที่ชอบ ถ้านึกถึงความดีความชอบต่างๆ เป็น กามาวจรกุศล ถ้าคิดพิจารณากัมมัฏฐาน สังขารร่างกายของเราเรียกว่า รูปาวจรกุศล จิตที่พิจารณาอยู่ในอรูปฌาน ๔ เป็นอรูปาวจรกุศล โลกุตรกุศล หมายถึงการบำเพ็ญกุศลที่ปราศจากความอยากกังวลทั้งหลาย แต่ว่าทำเพื่อประดับใจของตนเท่านั้น ไม่ได้ปรารถนาอะไรเลย คือผู้ที่ถึงมรรคผลนิพพานสูงสุดแล้ว ท่านไม่มีบาปมีบุญอะไรหรอก แต่ว่าทำไปเพื่อประดับในเมื่อยังมีชีวิตอยู่ เหตุนั้น เราทำทานแล้ว ทำบุญแล้ว แล้วก็ทำกุศลแล้ว คือนั่งภาวนานี่แหละ เป็นของสูงตามลำดับ เพราะฉะนั้นจึงพากันตั้งใจทำสมาธิภาวนาให้มันแน่วแน่ให้จิตมันลงหนึ่ง ปล่อยวางหมด ทุกสิ่งทุกอย่างในเวลานี้ ของที่ล่วงมาแล้วอย่าไปคิดนึกถึงมันเลย ส่วนอนาคตข้างหน้าก็ไม่ต้องเอามาคำนึงถึง เอาปัจจุบันเดี๋ยวนี้แหละให้แน่วแน่ลงเต็มที่ มันจะลงได้ด้วยประการใดก็ให้มันลงเถอะ

<O</O
เบื้องต้น ให้มีบริกรรมภาวนา พุทโธ หรือ อานาปานสติ หรือ ยุบหนอพองหนอ อะไรก็ตาม สัมมาอรหัง ก็ช่าง ขอให้เอาคำบริกรรมนั้นเป็นอารมณ์ เมื่อจิตมันรวมลงไปแล้วนั่น ก็จะปล่อยวางคำบริกรรมหมด วางเอง ถึงไม่วางก็ต้องวาง กำหนดเอาความที่มันนิ่งแน่วแน่อยู่เป็นหนึ่งนั่นแหละ เห็นใจของเรานั่นแหละเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง เพราะการเห็นใจของเรานี้เป็นของเลิศประเสริฐ เป็นสิ่งที่เราจะต้องให้รู้จักเรื่องของตน ถ้าไม่เห็นเรื่องไม่เห็นใจของตนแล้ว ทำดีทำชั่วก็ไม่รู้ทั้งนั้น...