เรื่องเด่น ตำนานบทสวดมนต์ ตอน ทิพย์มนต์ มหามนต์แห่งฤาษีโพธิสัตว์เพื่อให้มีอายุ วรรณะ สุขะ พละ

...
ตำนานบทสวดมนต์ ตอน ทิพย์มนต์ มหามนต์แห่งฤาษีโพธิสัตว์เพื่อให้มีอายุ วรรณะ สุขะ พละ






บทสวดทิพย์มนต์สมัยพระสมณโคดมเสวยพระชาติเป็นพระฤาษี ;ท่านพ่อลี วัดอโศการาม

ในสมัยหนึ่งที่พระพุทธเจ้าพระสมณโคดม เสวยพระชาติเป็นพระฤาษีอยู่ในป่า ท่านได้สวดบททิพย์มนต์ เป็นประจำทุกวัน มีสิ่งน่าอัศจรรย์เกิดขึ้นคือ บรรดาสัตว์ต่างๆ ที่อาศัยอยู่ในป่านั้น เมื่อได้เข้ามาสู่บริเวณที่พำนักของพระฤาษี สัตว์ทั้งหลาย อาทิเช่น ช้างป่า เสือ หมี เก้ง กวาง เหล่านี้ จะกลายเป็นมิตรกันทันที ไม่มีการไล่ล่าทำลายกัน สัตว์เล็กและสัตว์ใหญ่ต่างก็พากันเป็นมิตรต่อกันด้วยอานุภาพแห่งทิพย์มนต์ที่แผ่ออกไปทุกวันในเขตที่พระฤาษีบำเพ็ญพรตอยู่

ย้อนไปเมื่อปีพ.ศ.๒๕๐๐ หลวงปู่หลอดได้เดินทางจากป่ามาสู่กรุงเทพเป็นครั้งแรก ท่านได้มาจำพรรษาอยู่ที่วัดอโศการาม ของท่านพ่อลี ศิษย์หลวงปู่มั่น ซึ่งบททิพย์มนต์นั่นเอง ซึ่งท่านพ่อลีเป็นผู้ค้นพบจากพระไตรปิฎกท่านนำมาศึกษา และนำมาให้พระ เณร แม่ชี ที่วัดอโศกรามสวดกัน หลังจากทำวัตรเช้า วัตรเย็นทุกวัน

การสวดทิพย์มนต์เพื่อสิริมงคลแก่ผู้สวด เพื่อให้มีอายุ วรรณะ สุขะ พละ เพื่อส่งกุศลให้ผู้ป่วยให้ทุเลาจากอาการเจ็บป่วย หรือสวดส่งกุศลให้หลวงปู่ ครูอาจารย์ที่มีอายุมากให้มีพละกำลัง หรือสวดเพื่อบรรเทาเวทนา หรือสืบชะตาต่อายุ

วิธี การสวดจะเริ่มจากตั้งนะโมสามจบ และสวดมาจนจบที่วรรค “….อะระหัง พุทโธ อิติปิ โส ภะวะคะวา นะมามิหัง ฯ” จากนั้นก็จะสวดซ้ำที่วรรคที่มีหมายเลขหนึ่งจนถึงหมายเลขสี่ ไล่มาจนจบที่วรรคสุดท้ายอย่างที่กล่าวไป เพียงแต่ให้เปลี่ยนจากที่ขึ้นต้นจากคำว่า “วาโย จะ”(ธาตุลม) เป็นขึ้นต้นมาเป็นคำว่า “เตโช จะ” (ธาตุไฟ) แล้วสวดตามบทสวดที่แสดง ไล่เรียงไปจนถึง “วิญญาณัญ จะ”(วิญญานธาตุ) (จบธาตุหก)อนึ่ง เมื่อจะสวดธาตุในพิธีอื่น เช่นการสวดธาตุเพื่อเป็นการเจริญอายุและจิตใจของผู้ป่วย หรือสวดสลับในพิธีพุทธาภิเศก เป็นต้น นิยมสวดขันธ์ ๕ อายตนะ ๑๒ และ อาการ ๓๒ เพิ่มเติมด้วย การสวดทำนองเดียวกับการสวดธาตุทุกอย่าง เปลี่ยนชื่อขันธ์ อายตนะ และอาการ ๓๒ ไปโดยลำดับเท่านั้น
หนังสือ “ทิพยมนต์” นี้ ได้เขียนขึ้นเป็นสายบรรทัดเครื่องจูงใจของผู้ปฏิบัติให้บรรลุถึงความ บริสุทธิ์ เพราะมนต์หมวดนี้ย่อมให้ผลดีแก่ผู้ท่องบ่น เพราะเป็นเรื่องในตัวของตัวเอง

ธรรมดาคนที่เกิดมา ย่อมอาศัยอยู่ในธาตุทั้ง ๖ ธาตุเหล่านั้นสะสมขึ้นด้วยการกระทำของตนเอง ดีบ้างชั่วบ้าง เมื่อเป็นเช่นนี้ ธาตุเหล่านั้นย่อมลงโทษแก่ผู้อาศัยอยู่ เปรียบเหมือนกับเด็ก มันเป็นสิ่งที่คอยรบกวนใจอยู่เสมอ

ฉะนั้น การสวดมนต์ก็เท่ากับว่า เราเลี้ยงเด็ก บำรุงเด็ก ให้ได้รับความสมบูรณ์ เมื่อเด็กได้รับความสมบูรณ์เช่นนั้นแล้ว ผู้ใหญ่ย่อมได้รับความสะดวกสบาย ฉะนั้นถ้าใครเสกบ่น เท่ากับว่าเราเลี้ยงเด็กแล้วด้วยอาหาร เรากล่อมเด็กแล้วด้วยเพลงอันไพเราะ คือ พุทธคุณ

อำนาจพุทธคุณนี้อาจจะทำธาตุของตนให้บริสุทธิ์ขึ้น เป็นธาตุกายสิทธิ์ เหมือนแร่ธาตุที่มีอยู่ในโลก ย่อมแล่นหรือดูดถึงกันได้ทุกวินาทีหรือเปรียบเสมือนไฟฟ้า ส่วนมนต์คาถาที่สวดเปรียบเหมือนกระแสไฟ มุ่งไปทิศใดย่อมถึงที่นั้นๆ อาจที่จะทำให้ดินฟ้าอากาศเป็นมงคล เพราะมนต์หมวดนี้เป็นมนต์ กปิลฤๅษี ปนอยู่ด้วย ตามเรื่องที่เล่าไว้ ดังนี้

ใน อดีตกาล มีฤๅษีตนหนึ่งไปเจริญทิพยมนต์ อยู่ในป่าสัก ณ ประเทศอินเดีย ตามตำนานเล่าว่า ในป่านั้นเป็นมหามงคล เช่น ต้นไม้ทั้งหลาย สับเปลี่ยนกันเกิดดอกออกผลอยู่ตลอดทุกฤดูกาล มีน้ำใสสะอาด สัตว์ตัวไหนเจ็บป่วยวิ่งผ่านเข้าไปได้กินน้ำในที่นั้น อาการป่วยนั้นจะสูญสิ้นไป ใบหญ้าและเถาวัลย์สดชื่นอยู่เป็นนิจ สัตว์ที่ดุร้ายและโหดร้ายเบียดเบียนกัน เมื่อเข้าไปผ่านในสถานที่นั้น ก็ราวกับว่าเป็นเพื่อนเป็นมิตรกันเอง สัตว์ทั้งหลายก็อาศัยป่านั้นอยู่ โดยความรื่นเริง กลิ่นโสโครกซากสัตว์ต่างๆ ที่ตายในที่นั้นไม่ปรากฏ ถ้าหากว่าความตายจะมาถึงตน ก็ต้องดิ้นรนหนีไปตายที่อื่น

ในที่นี้พวกชาวศากยสกุลวงศ์ของ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้ไปตั้งเมืองหลวงในที่นั้นเรียกว่า กรุงกบิลพัสดุ ซึ่งเป็นบ้านเมืองมาจนบัดนี้ (แควันเนปาล)

นี่เกิดจากความศักดิ์สิทธิ์ ซึ่ง กปิลฤๅษี ได้ไปเจริญทิพยมนต์อยู่ในที่นั้น วิธีเจริญของฤๅษีตนนั้น

วาระแรก เขาได้หันหน้าไปทางทิศตะวันออก ได้เจริญมนต์หมวดนี้อยู่ตลอด ๗ วัน
วาระที่ ๒ เขาได้หันหน้าไปทางทิศอุดร
วาระที่ ๓ เขาได้หันหน้าไปทางทิศใต้
วาระที่ ๔ เขาได้หันหน้าไปทางทิศตะวันตก
วาระที่ ๕ เขาได้หันหน้าลงไปทางปฐพี
วาระที่ ๖ เขาได้ยกมือ แหงนหน้าขึ้นไปในอากาศ ทำจิตให้สะอาด เอารัศมีของดวงดาวเป็นนิมิตร
วาระที่ ๗ เขาได้เจริญอานาปาน์ ปล่อยลมของเขาเองออกทุกทิศ

โดยอำนาจแห่งกำลังจิต ที่ประกอบด้วยพรหมวิหารทั้ง ๔ ที่เรียกว่า “ทิพยมนต์” ดังนี้...
เล่ามานี้ตามเรื่องราวของชาวอินเดียเล่าให้ฟัง
ต่อจากนั้น ก็ให้นึกถึง พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้บริสุทธิ์ด้วยคุณธรรมอันเลิศ จนพระองค์สามารถจะเสกธาตุของพระองค์เอง ให้บริสุทธิ์ยิ่งกว่าธาตุใดๆ ทั้งหมดในโลก

เช่น พระบรมธาตุอันเป็นธาตุกายสิทธิ์ ซึ่งมีปรากฏอยู่ในผู้เคารพนับถือ ได้ทราบข่าวว่าเสด็จมาบ้าง เสด็จหนีบ้าง ซึ่งเป็นสิ่งที่แปลกประหลาดอยู่มาก

สิ่งเหล่านี้ก็สำเร็จมาจากดวงจิตอันบริสุทธิ์นั้นเอง
เมื่อจิตบริสุทธิ์แล้ว ธาตุทั้ง ๖ ก็พลอยบริสุทธิ์ไปด้วย
เมื่อธาตุเหล่านี้เนื่องอยู่ในโลก อาจจะทำให้ได้รับความชุ่มเย็นไปด้วยก็ได้ เพราะธาตุทั้งหมดย่อมเนื่องถึงกัน

ถ้าพวกเราพุทธบริษัทตั้งใจประพฤติปฏิบัติเช่นนั้น เชื่อแน่ว่าต้องได้รับผลดีตามจำนวนของปริมาณ
ถ้า หากว่าจิตมิได้ฝึกหัดในทางนี้ มัวเมาแต่สะสมความชั่วใส่ตนแล้ว จิตก็ต้องเดือดร้อน อำนาจแห่งความร้อนของดวงจิต ก็จะทำให้ธาตุในตัวทุกส่วนร้อนเป็นไฟไปด้วย

ไฟเหล่านี้ก็จะต้อง ระบายไปในที่ต่างๆ ทั่วโลก ความร้อนอันนี้เมื่อมีปริมาณมากขึ้น ก็จะจับกลุ่มกันขึ้น เป็นเครื่องสนับสนุนช่วยแสงอาทิตย์ให้แรงกล้า แล้วก็ทำอากาศธาตุ ดิน น้ำ ไป ลม ให้วิบัติเปลี่ยนแปลงไปโดยอาการต่างๆ เช่น ฤดูทั้ง ๓ ก็จักไม่คงที่

เมื่อเป็นเช่นนี้ มนุษย์ที่อาศัยอยู่ ก็จะต้องวิบัติหรือเดือดร้อนไปตามกัน ขึ้นที่สุดของความชั่ว ก็จะทำให้โลกที่เราอาศัยอยู่นี้แตกสลายไป ที่เขาเรียกว่า ไฟประลัยกัลป์ ไหม้โลก

คนเราไม่ได้นึกคิด จึงเหมาให้ธรรมชาติเป็นเองเสียโดยมากเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็มิไช่นักเหตุผล เพราะสิ่งทั้งหลายต้องมีเหตุจึงมีผล

โลกที่ปรากฏอยู่ ย่อมสำเร็จมาจากดวงจิตเป็นตัวเหตุ จิตดี โลกต้องดี จิตชั่ว โลกต้องชั่ว

ฉะนั้น จึงได้เขียนแนวอบรมดวงจิตไว้ในหนังสือเล่มนี้เพื่อสร้างความร่มเย็นเป็นสุขต่อไป...


พระสุทธิธรรมรังสีคัมภีรเมธาจารย์ (ท่านพ่อลี)

เริ่มสวด
นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมา สัมพุทธัสสะ
นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมา สัมพุทธัสสะ
นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมา สัมพุทธัสสะ

พุทธัง อายุ วัฑฒะนัง ชีวิตัง ยาวะ นิพพานัง สะระนังคัจฉามิ
ธัมมัง อายุ วัฑฒะนัง ชีวิตัง ยาวะ นิพพานัง สะระนังคัจฉามิ
สังฆัง อายุ วัฑฒะนัง ชีวิตัง ยาวะ นิพพานัง สะระนังคัจฉามิ

ทุติยัมปิ พุทธัง อายุ วัฑฒะนัง ชีวิตัง ยาวะ นิพพานัง สะระนังคัจฉามิ
ทุติยัมปิ ธัมมัง อายุ วัฑฒะนัง ชีวิตัง ยาวะ นิพพานัง สะระนังคัจฉามิ
ทุติยัมปิ สังฆัง อายุ วัฑฒะนัง ชีวิตัง ยาวะ นิพพานัง สะระนังคัจฉามิ

ตติยัมปิ พุทธัง อายุ วัฑฒะนัง ชีวิตัง ยาวะ นิพพานัง สะระนังคัจฉามิ
ตติยัมปิ ธัมมัง อายุ วัฑฒะนัง ชีวิตัง ยาวะ นิพพานัง สะระนังคัจฉามิ
ตติยัมปิ สังฆัง อายุ วัฑฒะนัง ชีวิตัง ยาวะ นิพพานัง สะระนังคัจฉามิ

1. วาโย จะ พุทธะคุนัง อะระหังพุทโธ อิติปิโส ภะคะวา นะมามิหัง
อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ วิชาจะระณะ สัมปันโน สุคะโต โลกะวิทู
อะนุตะโร ปุริสะทัม มะสาระถิ สัตถา เทวะ มนุสสานัง พุทโธ ภะคะวาติ

วาโย จะ ธัมเมตัง อะระหังพุทโธ อิติปิโส ภะคะวา นะมามิหัง
สวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม สันทิฏฐิโก อะกาลิโก เอหิปัสสิโก
โอปะนะยิโก ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูติ

วาโย จะ สังฆานัง อะระหังพุทโธ อิติปิโส ภะคะวา นะมามิหัง
สุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
อุชุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
ญายะปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
สามีจิปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
ยะทิทัง จัตตาริ ปุริสะยุคานิ อัฏฐะ ปุริสะปุคคะลา
เอสะภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
อาหุเนยโย ปาหุเนยโย ทักขิเณยโย อัญชะลิกะระณีโย
อะนุตตะรัง ปุญญักเขตตัง โลกัสสาติ

2. เตโช จะ พุทธะคุนัง อะระหังพุทโธ อิติปิโส ภะคะวา นะมามิหัง
อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ วิชาจะระณะ สัมปันโน สุคะโต โลกะวิทู
อะนุตะโร ปุริสะทัม มะสาระถิ สัตถา เทวะ มนุสสานัง พุทโธ ภะคะวาติ

เตโช จะ ธัมเมตัง อะระหังพุทโธ อิติปิโส ภะคะวา นะมามิหัง
สวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม สันทิฏฐิโก อะกาลิโก เอหิปัสสิโก
โอปะนะยิโก ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูติ

เตโช จะ สังฆานัง อะระหังพุทโธ อิติปิโส ภะคะวา นะมามิหัง
สุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
อุชุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
ญายะปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
สามีจิปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
ยะทิทัง จัตตาริ ปุริสะยุคานิ อัฏฐะ ปุริสะปุคคะลา
เอสะภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
อาหุเนยโย ปาหุเนยโย ทักขิเณยโย อัญชะลีกะระณีโย
อะนุตตะรัง ปุญญักเขตตัง โลกัสสาติ

3. อาโป จะ พุทธะคุนัง อะระหังพุทโธ อิติปิโส ภะคะวา นะมามิหัง
อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ วิชาจะระณะ สัมปันโน สุคะโต โลกะวิทู
อะนุตะโร ปุริสะทัม มะสาระถิ สัตถา เทวะ มนุสสานัง พุทโธ ภะคะวาติ

อาโป จะ ธัมเมตัง อะระหังพุทโธ อิติปิโส ภะคะวา นะมามิหัง
สวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม สันทิฏฐิโก อะกาลิโก เอหิปัสสิโก
โอปะนะยิโก ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูติ

อาโป จะ สังฆานัง อะระหังพุทโธ อิติปิโส ภะคะวา นะมามิหัง
สุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
อุชุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
ญายะปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
สามีจิปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
ยะทิทัง จัตตาริ ปุริสะยุคานิ อัฏฐะ ปุริสะปุคคะลา
เอสะภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
อาหุเนยโย ปาหุเนยโย ทักขิเณยโย อัญชะลิกะระณีโย
อะนุตตะรัง ปุญญักเขตตัง โลกัสสาติ

4. ปะฐะวี จะ พุทธะคุนัง อะระหังพุทโธ อิติปิโส ภะคะวา นะมามิหัง
อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ วิชาจะระณะ สัมปันโน สุคะโต โลกะวิทู
อะนุตะโร ปุริสะทัม มะสาระถิ สัตถา เทวะ มนุสสานัง พุทโธ ภะคะวาติ

ปะฐะวี จะ ธัมเมตัง อะระหังพุทโธ อิติปิโส ภะคะวา นะมามิหัง
สวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม สันทิฏฐิโก อะกาลิโก เอหิปัสสิโก
โอปะนะยิโก ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูติ

ปะฐะวี จะ สังฆานัง อะระหังพุทโธ อิติปิโส ภะคะวา นะมามิหัง
สุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
อุชุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
ญายะปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
สามีจิปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
ยะทิทัง จัตตาริ ปุริสะยุคานิ อัฏฐะ ปุริสะปุคคะลา
เอสะภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
อาหุเนยโย ปาหุเนยโย ทักขิเณยโย อัญชะลิกะระณีโย
อะนุตตะรัง ปุญญักเขตตัง โลกัสสาติ

5.อากาสา จะ พุทธะคุนัง อะระหังพุทโธ อิติปิโส ภะคะวา นะมามิหัง
อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ วิชาจะระณะ สัมปันโน สุคะโต โลกะวิทู
อะนุตะโร ปุริสะทัม มะสาระถิ สัตถา เทวะ มนุสสานัง พุทโธ ภะคะวาติ

อากาสา จะ ธัมเมตัง อะระหังพุทโธ อิติปิโส ภะคะวา นะมามิหัง
สวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม สันทิฏฐิโก อะกาลิโก เอหิปัสสิโก
โอปะนะยิโก ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูติ

อากาสา จะ สังฆานัง อะระหังพุทโธ อิติปิโส ภะคะวา นะมามิหัง
สุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
อุชุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
ญายะปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
สามีจิปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
ยะทิทัง จัตตาริ ปุริสะยุคานิ อัฏฐะ ปุริสะปุคคะลา
เอสะภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
อาหุเนยโย ปาหุเนยโย ทักขิเณยโย อัญชะลิกะระณีโย
อะนุตตะรัง ปุญญักเขตตัง โลกัสสาติ

6.วิญญาณัง จะ พุทธะคุนัง อะระหังพุทโธ อิติปิโส ภะคะวา นะมามิหัง
อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ วิชาจะระณะ สัมปันโน สุคะโต โลกะวิทู
อะนุตะโร ปุริสะทัม มะสาระถิ สัตถา เทวะ มนุสสานัง พุทโธ ภะคะวาติ

วิญญาณัง จะ ธัมเมตัง อะระหังพุทโธ อิติปิโส ภะคะวา นะมามิหัง
สวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม สันทิฏฐิโก อะกาลิโก เอหิปัสสิโก
โอปะนะยิโก ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูติ

วิญญาณัง จะ สังฆานัง อะระหังพุทโธ อิติปิโส ภะคะวา นะมามิหัง
สุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
อุชุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
ญายะปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
สามีจิปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
ยะทิทัง จัตตาริ ปุริสะยุคานิ อัฏฐะ ปุริสะปุคคะลา
เอสะภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
อาหุเนยโย ปาหุเนยโย ทักขิเณยโย อัญชะลิกะระณีโย
อะนุตตะรัง ปุญญักเขตตัง โลกัสสาติ

ธาตุ ปะริสุทธานุภาเวนะ สัพพะทุกขา สัพพะภะยา สัพพะโรคา
วิมุจจันติ อิติ อุทธะมะโธ ติริยัง สัพพะธิ สัพพัตตะยายะ สัพพาวัน
ตังโลกัง เมตตา กรุณา มุทิตา อุเปกขา สะหะคะเตนะ เจตะสา
จะตุตะทิสัง ผะริตตะวา วิระหะติ สุขัง สุปะติ สุขัง ปะฎิพุชฌะติ
นะปาปะกัง สุปินัง ปัสสะติ มะนุสสานัง ปิโย โหติ อะมะนุสสานัง
ปิโย โหติ เทวะตา รักขันติ นาสสะ อัคคี วา วิสัง วา สัตถัง วา
กะมะติ ตุวะฎัง จิตตัง สะมาธิ ยะติ มุขวัณโน วิปปะสีทะติ อะสัมมุฬะโห
กาลังกะโรติ อุตตะริง อัปปะฏิวิชฌันโต พรหมมะโล กูปะโต โหคิ อิติ
อุทธะมะโธ ติริยัง อะเวรัง อะเวรา สุขะชีวิโน กะตัง ปุญญัง มัยหัง
สัพเพภาคี ภะวันตุเม

ภะวันตุสัพพะมังคะลัง รักขันตุ สัพพะเทวตา สัพพะพุทธานุภาวนะ
สัพพะธัมมานุภาวนะ สัพพะสังฆานุภาวนะ โสตถี โหนตุ นิรันตะรัง
อะระหัง พุทโธ อิติปิโส ภะคะวา นะมามิหัง
ต้นฉบับ โดย

พระสุทธิธรรมรังสี คัมภีระเมธาจารย์ (ท่านพ่อลี)


ทิพยมนต์...ท่านพ่อลี ธมฺมธโร