คติ ของพระมหากัสสป

ทีนี้ก็ขอพูดเรื่อง คติของพระมหากัสสป สักหน่อย
มีวันหนึ่งย่องๆไปเชียงตุง ก็ไปดูศพท่าน เมื่อเร็วๆนี้ไม่กี่วัน มันป่วยมากๆก็นั่งสอนกรรมฐานเขา สอนเขาเสร็จครูเขาก็เริ่มสอนกัน เราไม่รู้จะทำอะไร นั่งอิเหละเขะขะ ทำอะไรดีละหว่า ไม่รู้จะเอาอะไร มันมากเกินไป จับอาโลกสิณเถอะวะ จับอาโลกสิณปั๊บก็สว่างจ้า พอจับปั๊บก็สว่างเลย “ เออ...ไม่เป็นไร ๆตายไม่มืด ” มันนั่งเครียดเต็มที มันร้อนในข้างในมันร้อนมาก แต่ว่าไปสอนเขา เขามาก็สอน ถ้าหากลงสอนได้ก็ลงสอน ถ้าวันไหนบอกลงไม่ไหว วันนั้นแสดงว่าเต็มทีมาก

พอจับอาโลกสิณแจ่มใสเดินไปก็เดินมาในห้อง ตั้งแต่หัวถึงเท้าตั้งแต่เท้าถึงหัว เดินไปเที่ยวไป ดูโรงงานข้างในว่าไอ้ส่วนไหนมันจะบกพร่องไปบ้าง
​

ควรจะเอาแป๊บเข้าต่อดีไหม...ลำไส้นะ หรือว่าถ้ากระเพาะมันไม่ดี ก็เอาถัง 200 ลิตร เข้าไปใส่แทนดีไหม อะไรนี่ มันก็ยังไม่บกพร่อง ปล่อยมัน ดูแล้วมันก็เต็มไปด้วยความสกปรก
ดูสักครู่หนึ่ง สัก 10 นาทีเล่นเพลินๆ เล่นโก้ๆ เล่นเพลินๆดีก็ถอยออกมา ถอยออกมาแล้วก็นั่งดู

“ เออ..วันนี้เขาภาวนา นะ มะ พะ ธะ กันนะ ไอ้นี่เราไม่เคยทำกับเขา เพราะว่าที่ทำมาใช้กสิณ ลองภาวนาดูหน่อยดีไหม...”
เริ่มจับ นะ มะ พะ ธะ ภาวนาดู โอ๊ะ..มันสว่างกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างชัดเจนกว่าอาโลกสิณมาก ใช่ไหม... พอสว่างก็มีความรู้สึกว่า นะ มะ พะ ธะ มันสว่างเป็นกรณีพิเศษ ใช้อาโลกสิณถือว่ามีความสำคัญมากอยู่แล้ว ก็เห็นพระท่านมา ท่านก็บอกว่า

“ ไอ้นี่มันเป็นการตัดเอาผลของกสิณทั้ง 10 อย่าง มารวมกัน “

ที่สอนเขานะไม่ได้รู้เรื่องหรอก สอนเขาอย่างหนึ่งก็ทำอย่างหนึ่ง ใช่ไหม...สอนคนอื่นกินหมู เราก็กินเนื้อพังผืดสบายๆ มันกินทนนะ ลองดูสิ กินข้าวกับเนื้อพังผืด ไม่ค่อยเปลืองหรอก เอาเค็มๆจัดๆหน่อยนะ เคี้ยวอร่อยนะ คือว่าจับ นะ มะ พะ ธะ เข้ามาแทน มันสดใสมาก ดูใจก็เป็นประกายแพรวพราว จับจิตก่อนนะ ใช่ไหม...คือว่าเจโตปริยญาณ ดูใจคนอื่นเราต้องดูใจเราก่อน

พอกำลังมันพอ มันสลัดปลิ๊ดเดียว โน่น...เชียงตุง ไม่ได้ตั้งใจ ถ้าจับกายคตานุสติ หรือสักกายทิฎฐิเมื่อไร มันไปเชียงตุงทุกที
โผล่เข้าไปในถ้ำพระมหากัสสป ที่ศพท่านอยู่ ไปเรื่อยเป็นปกติ ชอบอันนั้น เพราะว่ามันเป็นร่างกายของพระอรหันต์ที่ย่ำแย่แล้ว
​

ไปถึงก็ไปกราบ กราบลงไปครั้งแรก แล้วก็กราบไปครั้งที่สอง กราบไปครั้งที่สองนี่ก้มไปพอสักครึ่งจังหวะ ไม่ถึงพื้นนะ สักครึ่งเดียว ได้ยินเสียงตวาดมาข้างหลัง

“ ไหว้อะไรโว้ย..? “

หันไปดู แหม...ตัวพระเอกลิเกแพรวเลย แต่งตัวระยับตังแต่ชฎาลงมา เพชรทั้งนั้น นี่ถ้าอยู่ใกล้กุฎิเอาไปสักเม็ดก็ดีหรอก แต่ว่าไม่ได้นึกยังงั้นนะ ลืมนึกไป ถ้านึกเอาได้ก็ดี เอามาแบ่งกันนะ เอาแขนเสื้อมาแขนเดียว ก็เหลือแหล่แล้ว แหม...ท่านแพรวพราว

ท่านบอกว่า “ ไหว้อะไร...? "ท่านถามซ้ำอีกที

บอกว่า “ มาไหว้ธรรมะ “

ท่านถามว่า “ อันไหนเป็นธรรมะ...? “

บอกว่า " ซากศพมันเป็นธรรมะ “

ท่านถามอีก “แล้วฉันล่ะ...? “ ท่านชี้ไปที่ตัวท่าน

บอกว่า “ นั่นตัวธรรมะแท้ “

“ แล้วนั่นล่ะ “ ท่านชี้ไปที่ซากศพ

“ นี่เป็นนิมิตสำหรับธรรมะ “

ท่านถามว่า “ ไอ้ซากที่มันแห้งแล้ว กับชีวิตที่มีลมปราณ อย่างไหนสกปรกกว่ากัน...? ”

ก็เลยบอกว่า “ ชีวิตที่มีลมปราณสกปรกกว่า “

แล้วท่านก็พูดถึงการตัดความโลภ

ถ้าเราจะโลภ เราก็ต้องคิดถึงเรื่องนี้ใช่ไหม...ไอ้ความโลภนี่เป็นปัจจัยไปอบายภูมินะ อย่าลืมนะ ความโลภนี่ไม่ใช่ขยันนะ ความโลภนี่มันโกงเขา มันเป็นปัจจัยไปอบายภูมิ
จงคิดว่าเราจะได้ทรัพย์สินมาสักเท่าไรก็ตาม ถ้ามันตายอย่างนี้ ทรัพย์มันช่วยป้องกันอบายภูมิได้ไหม... นี่ท่านพูดถึงความโลภนะ แต่คืนนั้นพูดกันด้านความโกรธและความหลงด้วย แล้วเอาไว้พูดวันต่อไป

โดย หลวงพ่อฤาษี วัดท่าซุง
ที่มา ธัมมวิโมกข์ ปีที่ 3 ฉบับที่ 25

 

กราบหลวงพ่อครับ