jangira

กรรมชั่วที่ทำเอาไว้ก็เลยตามไม่ทันเลย...ก็เลยยกประโยชน์ให้ไปเลย

แต่แค่นึกถึงความดีของพระพุทธเจ้าก่อนตายก็ไปเกิดบนสวรรณ หลังจากนั้นอยู่บนสวรรณก้ได้ฟังเทศนาของพระพุทธเจ้าก็บรรลุเข้าพระนิพานเลย นี้เป็นแค่บางตัวอย่างแต่จริงๆมีอีกมากจากคำสอนของพระองค์

หรือหลายองค์ที่ท่านหลวงพ่อเทศหรือในพระไตรปิฏกก็มีสอนเอาไว้คน คนนั้นเมื่อเกิดเป็นมนุษย์ทำกรรมเอาไว้มากแต่ก่อนจะตายได้นึกถึงความดีของพระพุทธเจ้าก็เลยไปเกิดเป็นเทวดา (จริงๆจากกรรมที่ทำจะต้องไปเกิดที่นรกนานมากๆเป็นสัตว์นรกอีกมากมาย)

นอกจากผู้ที่ปราถนาพุทธภูมิหรือปราถนาจะเป็นพระพุทธเจ้าเท่านั้นจะต้องลงมาใช้กรรมจนหมดจด จึงจะเป็นพระพุทธเจ้าได้ (แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับกำลังใจหรือบารมีอยู่ดี)

อย่างเช่นหลวงพ่อเองก็ลาพุทธภูมิก่อน จริงๆท่านต้องลงมาใช้กรรมและสร้างบารมีต่อเพื่อเป็นพระพุทธเจ้าแต่ ท่านขอลาพุทธภูมิเพื่อเข้านิพพานก่อนเลย (จริงๆถ้ากำลังใจถึงก็น่าจะเข้าได้)

จริงๆจากคำสอนของหลวงพ่อฤาษีท่านบอกว่า เราทำกรรมอะไรไว้จะต้องชดใช้ให้หมด...แต่เราหนีกรรมได้โดยปฏิบัติในชาตินี้ให้เข้านิพานก็ได้คือหนีกรรม ปฏิบัติดีกรรมก็ไล่ไม่ทน

พี่ก็มาคิดว่า พี่มีกรรมอะไรหนอ ถ้าคนเรามีกรรม จะฝืนกรรมไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องชดใช้กรรมให้หมด เพียงแต่เราอย่าไปสร้างกรรมเพิ่มเท่านั้นเอง จะได้เข้านิพพานเร็วขึ้นคะ

เสียงพระองค์ก็ตอบกลับมาว่า เจ้ามีกรรมที่จะต้องชดใช้ เจ้าต้องไปใช้กรรมของเจ้าก่อนชาตินี้เจ้าจะเข้านิพพาน ยังไม่ได้ ถัดจากชาติต่อไป เจ้าก็จะได้เข้านิพพาน หลังจากเจ้าชอใช้กรรมของเจ้าหมดแล้ว เท่านี้เสียงก็หายไป พี่ก็ออกจากสมาธิ

พี่ก็ส่งกระแสจิตไปว่า ของให้พระองค์ช่วยมารับลูกไปอยู่กับพระองค์ด้วย เมื่อตอนที่ลูกสิ้นลมลูกอยากไปอยู่กับพระองค์ ลูกรักและเคารพพระองค์เถิดทูนพระองค์อยู่เหนือนเศรียนเกล้า

พี่ก็พยายามปฎิบัติไปเท่ากำลังจิต ที่พี่จะทำได้ ถ้าได้นิพพาน ชาตินี้ก็ดี พี่เคย ไปพบกับธรรมกายประจำตัวพี่ แล้วองค์ท่านใหญ่มาก มองเห็นตัวพี่เล็กนิดเดี๋ยว พี่ไปกราบแทบเท้าท่าน และท่านก็ยกมือให้พร

ผมว่าประคลองอารมแบบนี้จนถึงให้ดีกว่านี้ผมว่า ชาตินี้เข้าพระนิพพานแน่นอนครับ เพราะบุญเก่าก็มีมาก ช่วยหนุนนำด้วย

แล้ว ถ้าจะให้พี่ไปคุยกับท่าน พี่กลัวว่าจะเป็นนิวรณ์ มากกว่า เพราะมันมีกิเลสตัวอยากเข้ามาขวาง เพราะพี่ชอบของจริงไม่ชอบจิตนาการสักเท่าไร เพราะดูแล้วเหมื่อนพี่หลอกตัวเองคะ

พอมาถูกตัวพี่ เกล็ตเพชรนั้นก็หาไป บ้างครั้ง ก็มาติดตามตัวพี่ พอพี่เอานิ้วไปแตะ ก็หายไปทุกที นี่แหละมังคะที่เขาเรียกว่า ของทิพย์ มันจะอยู่บนโลกมนุษย์ไม่ได้ เรื่อง นวนิยาย พี่ไม่ได้ใส่ ใจหรอกคะ เพราะน้องเขาจะถามว่าพี่ไปคุยกับท่านไหม พี่บอกไปคุยกับท่านไม่ได้

ความรู้สึกตอนนั้น พี่มีความรู้สึกว่าพี่มีภาระ แต่ภาระอะไรพี่นึกไม่ออก ส่วนที่ว่าจะมีใครมาแฝงนั่น พี่รู้ว่ามีจริงๆ เพราะพี่สัมผัสได้ แต่ก่อนพี่สัมผัสไม่ได้แต่หลังจากคุยกับเทวดาแล้วพี่ก็สัมผัสได้ และรู้ว่ามาจากเบื้องบนด้วย เพราะพี่จะเห็น เกล็ตเพชรเล็กๆล่วงลงมาจากข้างบน

ประกอบกับคำเทศน์ ฟังแล้วมันรู้สึกว่าดี ทำให้จิตที่ หยาบกระด่าง มันอ่อนลงทันทีแต่ก็นั่นและเรายังอยู่บนโลกมนุษย์ และยังรับผิดชอบครอบครัวอยู่ ตอนที่พี่มีอารมณ์ ผุดขึ้นมาว่าเราอยู่เพื่ออะไร ณ ตอนนั้นพี่หาคำตอบไม่ออก พอพี่ออกจากสมาธิ พี่ก็มาคิดว่า ทำไม่เราไม่แย้งไปว่า เราอยู่เพื่อสร้างบุญบารมีบำรุงศาสนา เพื่อทำให้ถึงซึ่งนิพพาน มันนึกไม่ออก

ตอนนี้ พี่ก็ทำสมาธิ นึกถึงภาพ พระ ทุกครั้ง แต่ก็เห็นบ้างไม่เห็นบ้าง พี่ก็ว่าตัวเองมีนิวรณ์มากเกินไป จึงหันมาจับลมหายใจ และคำภาวนา แต่ก็ไม่ตลอดทั้งวัน พี่ชอบนอนทำสมาธิฟังเทศน์ หลวงพ่อ และเทศน์อะไรก็ได้ที่ปลงสังขาร พี่ชอบมากและดนตรีไทย แบบเศร้าๆ

จากนั้นเราก็จะอยู่ได้สบาย...ทำอย่างนี้ท่านพ่อสมเด็จองค์ปฐมคือสมเด็จจะได้สบายใจ...ส่วนจะมีคนมาเอาเรื่องราวไปทำนวนิยายนั้นเขาคงไม่หายไปหรอกแต่ยังไม่ถึงเวลา(ผมคิดนะ)แต่ก็ไม่ต้องไปใส่ใจมากเกินไป

ส่วนความรู้สึกที่ว่ามีร่างกายแล้วอยู่ไปทำไม่นั้น...จริงๆแล้วหลวงพ่อท่านเคยสอนว่า 1.เพื่อใช้กรรมถึงจะหมดกิจแล้วก็ตาม 2.ถ้าหมดจิตแล้วจะต้องทำงานเพื่อพุทธศาสนาน (ดีกว่าอยู่เปล่าๆ...ได้บุญด้วย) ตั้งใจไว้ว่าจะทำงานเพื่อพระพุทธ/พระธรรม/พระสงฆ์

นั้นแหละพี่ก็ยังให้นิวรณ์คลองใจอยู่ดี ยังมีความสงสัยอยู่ผมว่าทำอย่างนี้ดีกล่าวจับภาพพระสมเด็จองค์ปฐมให้เป็นพูทธานุสติ หรือก็ฝากร่างกายให้กับสมเด็จองค์ปฐมไปเลยแล้วจากนั้นจะมีอะไรมาแฝงร่างกายก็ชั่งมัน

อยู่ไปทำไม่ มันไม่มีอะไร อยู่เพื่ออะไร ความรู้สึกมันถามตัวพี่เองพี่ก็หาคำตอบไม่ได้ ณ เวลานั้นว่าพี่อยู่เพื่ออะไร จนตอนนี้ก็ยัง งง ว่าพี่อยู่เพื่ออะไรกันแน่ พี่ก็ไม่แน่ใจ น้องที่เขาจะเอาเรื่องพี่ไปทำ นวนิยาย ว่าจะอย่างไร หายเงียบไปแล้วเปลี่ยนใจแล้วนังคะ ชั่งเถอะพี่ไม่สนใจหรอกคะ