anchalee_mata39

สวัสดีค่ะคุณอาจาย์ ครบหนึ่งปีพอดี คือวันวิสาขบูชา ที่ได้มารู้จักพุทธวัจน คำสอนจากพระโอษฐ์ จากคุณอาจารย์ ทำให้ตนเองได้พบกับคำสอนขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้รู้อริยสัจ(ความจริงอันประเสริฐ)ทำให้ชีวิตของตนเองมีความเปลี่ยนแปลงอย่างอัศจรรย์

สำหรับคุณอาจารย์นั้นสามารถที่จะเดินตามพระตถาคตได้ใกล้พระองค์ท่านเป็นอย่างยิ่ง ความหลุดพ้นคงอยู่ไม่ไกล ก็ขออนุโมทนาด้วยเจ้าค่ะ ส่วนลูกศิษย์คนนี้คงยังห่างไกล และคงจะยากยิ่งนักที่จะผ่านแต่ละขั้นไปได้ คงต้องเรียนรู้ให้มากๆๆๆ ขอบพระคุณมากค่ะ

ณ เวลานี้ตนเองก็ตั้งใจศึกษาแต่คำสอนจากพระโอษฐ์(พุทธวัจน) เพื่อปฏิบัติตรงต่อพระผู้มีพระภาคเจ้า ขึ้นตรงต่อพระพุทธเจ้าองค์เดียว ต้องการนำหลักธรรมคำสอนของพระศาสดามาปฏิบัติตาม เพื่อร่วมปฏิปทาของพระองค์ เพราะต้องการความหลุดพ้น

สวัสดีค่ะคุณอาจารย์ ก็ต้องขอกล่าวคำว่าขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งอีกเช่นเคย สำหรับกำลังใจ และคำชี้นำบอกสอน ตนเองก็จะพยายามปรารภความเพียรให้มาก และตั้งมั่นในศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา จะกี่วินาที กี่นาที กี่วัน กี่้เดือน กี่ปี ก็จะอดทนเพื่อสะสมสุตตะ

คือมีธรรมเป็นประทีปมีธรรมเป็นสรณะ เป็นสิ่งที่ไม่ย่อหย่อนเป็นสิ่งที่พึ่งอาศัย เเล้วมีตนเป็นประทีปมีตนเป็นที่พึ่งนำไป ก็ขอเอาใจช่วยก็เเล้วกันนะครับ..(ตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะเอาตัวรอดหรือเปล่าก็ยังไม่รู้) สวัสดี..

เเละเมื่อรู้เเล้วทราบเเล้วมีวิธีเเล้วก็ยังไม่สามารถที่จะกระทำให้บรรลุหรือถึงจุดมุ่งหมายได้อย่างที่ตนต้องการ ยังต้องประกอบไปพร้อมด้วย อินทรีย์ บารมี เวลา สถานที่อันเหมาะสมที่เป็นเหตุปัจจัยกันขอให้มี ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา

พอได้เห็นอยู่บ่อยๆรู้ว่าไม่ถูกต้องอยู่บ่อยๆก็จะมีความระมัดระวังอยู่เป็นอันมากตามมาเอง เเละที่สำคัญเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ยากยิ่ง ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ อย่างที่หลายคนอาจจะเข้าใจผิดว่าเป็นเรื่องง่ายๆ อันที่จริงนั้นการเข้าถึงสิ่งที่เป็นหนทางเเห่งความไม่ตายนั้นยากยิ่งนัก อันปุถุชนโดยทั่วไปไม่สามารถที่จะรู้ จะทราบ จะหาวิธี

บางคนก็ก่อนเเละหลังการตายเพียงเล็กน้อย บางคนก็ตายไปกับความไม่รู้ก็มี เเม้การประพฤติปฎิบัติ ยังไม่เร็ว ไม่ไวต่อการละวาง ในสิ่งอันเป็นความรู้ความเห็นการกระทำความคิด ก็จึงทำให้มีการหลงเพลิดเพลินไปกับอารมณ์ กิเลสตัณหาไปบ้าง ก็ไม่ใช่สิ่งที่ผิดหรือเลวร้ายอะไรเป็นเรื่องธรรมดาๆ

สวัสดีครับอาจารย์ ก็อย่าไปว่าตนเองมากไปเลย จะเป็นมานะไปเปล่าๆ เอาเป็นว่ารู้เเล้วก็เกิดความรู้ขึ้นมาเเทนที่ความไม่รู้ในข้อนั้นๆไป ตรงนี้ที่เป็นสิ่งสำคัญ คนเราทั้งหลายก็มีการผิดพลาดเเละไม่รู้กันมาทั้งสิ้น กว่าความรู้จะบังเกิด ขึ้นได้อย่างเต็มที่ บางคนก็ไกล้ที่จะตาย

แค่อริยบุคคลก็ยังสอบไม่ผ่านเลย ไม่รู้ว่าตนเองต้องใช้เวลาในการเรียนรู้ไปอีกยาวนานแค่ไหน ถึงจะเข้าถึงธรรมคำสอนของพระพุทธองค์ เหมือนว่าจะรู้แต่ก็ไม่รู้จริงสักที ก็น่าสมเพศเวทนาตนเองเหลือเกิน แต่ก็ช่างมันเถอะเรียนรู้ไปเรื่อยๆจนกว่าจะหมดลมหายใจ

ก็ต้องขอโทษคุณอาจารย์ที่โชคไม่ดี ที่มามีลูกศิษย์เรียนรู้ช้า แต่ตนเองก็ไม่ย่อท้อต่อการเรียนรู้เพราะยังมีความตั้งมั่นอยู่ ที่จะปฏิบัติตามคำสอนของพระพุทธองค์ ก็ถือว่าตนเองนั้นยังโชคดีที่มีอาจารย์คอยย้ำเตือนในสิ่งที่ตนเองเข้าใจไม่ถูกต้อง และบอกสอนให้ถูกต้อง แค่นี้ก็โอเคแล้วค่ะคุณอาจารย์

สวัสดีค่ะคุณอาจารย์ ก็ต้องขอกล่าวคำว่าขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งที่ให้คำชี้นำ คนทั่วไปมักพูดว่าผิดเป็นครู บังเอิญตนเองเป็นครูก็เลยผิดบ่อย ก็รู้สึกไม่ค่อยดีสำหรับตนเองที่ยังไม่สามารถจะเข้าถึงธรรมของพระพุทธองค์ได้สักที ก็ขอเพียงได้เดินตาม กระทำตามเท่าที่จะกระทำได้ ในกุศลกรรมนั้นๆ

ผู้ที่จะสามารถบรรลุธรรมได้นั้นต้องประกอบด้วยสัญญาเเละใจ เป็นสำคัญ จริงอยู่ว่าสัญญาหรือใจนั้นต้องตั้งอยู่ในกาย(กรณีมนุษย์) เเต่ถ้ายังไม่ถึงกับเเตกดับไป ความสารถที่จะบรรลุธรรมได้นั้นขึ้นอยู่กับ ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา เห็นหรือยังว่ามีตรงไหนท่านตรัสว่ามีสุขภาพหรือกายหรือรูปนี้

เเต่จิตสามารถที่สร้างกุศลกรรมใหม่ที่ให้ผลไปเเก้กรรมคือกายนี้ได้ การที่ผู้ได้รับเวทนาทางกายเเล้วก็ทุกข์ร้อนใจด้วยผู้นั้นชื่อว่ายังไม่ถึงซึ่งความบรรลุธรรม คือยังเป็นปุถุชนโดยทั่วไปอยู่ อริยสาวก เมื่อได้รับทุกขเวทนาทางกายเเล้ว ใจย่อมไม่ไปยึดถือคือละทิ้งไป อย่างนี้จึงเป็นสิ่งที่ถูกต้องตามสิ่งที่พระศาสดาบอกสอน

ผู้มีสุขภาพไม่เเข็งเเรง หรือป่วยไข้ ทนทุกข์ทรมานก็สามารถบรรลุธรรมได้ ไม่มีข้อจำกัดในเรื่องสุขภาพ อย่างเช่น พระผัสคุณะ ซึ่งเจ็บป่วยทรมานเเทบจะทนไม่ได้เมื่อได้ฟังธรรมของพระศาสดาเเล้วก็สามารถบรรลุธรรมเป็นพระอนาคามีได้ ตรงนี้จึงเป็นการชี้ให้เห็นว่าไม่เกี่ยวข้องกัน กายนี้เป็นกรรมเก่า

สวัสดีอีกครั้ง ครับอาจารย์ พอดีกลับมาอ่านเห็นว่ายังเข้าใจไม่ถูกก็ต้องรีบบอก ว่าการเข้าใจว่าร่างกายที่ต้องดูเเลนั้นถูกอยู่บางส่วน ถ้าการดูเเลนั้นอยู่ในหนทางสายกลาง เเต่ถามว่าต้องเป็นของที่คู่กันไหม ในการที่สามารถที่จะบรรลุธรรม นั้นไม่เกี่ยวกัน

ต้องดูแลทั้งสุขภาพกายและสุขภาพใจให้พร้อมอยู่เสมอ เพื่อที่จะต่อสู้กับทุกสิ่ง ทุกเหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเรา โดยเฉพาะการปฏิบัติเพื่อให้ถึงความหลุดพ้น ตามคำสอนของพระศาสดา เพราะเราไม่สามารถกำหนดได้ว่าจะเป็นวันไหน เมื่อไร แล้วแต่เหตุปัจจัย ที่จะเป็นตัวกำหนด ไม่รู้ว่าเข้าใจได้ถูกหรือเปล่าคะ

สวัสดีค่ะคุณอาจารย์ สุขภาพกาย กับสุขภาพใจ เป็นสิ่งที่ต้องอยู่คู่กันเสมอ ถึงแม้ว่าทั้งสองสิ่งนั้นจริงแท้มันไม่ใช่ของเราเลย แต่ ณ ปัจจุบันวันนี้มันยังต้องเกี่ยวข้องกับเรา ถึงแม้ว่าจิตเราจะเข้มแข็งสงบเช่นไร แต่ถ้าร่างกายเราเจ็บป่วย จิตใจของเราที่จะสงบ เข้มแข็ง นิ่งเย็นก็คงเป็นไปได้ยาก ดังนั้นเราจึงจำเป็น

ตรงคำว่ามรรคผลนิพพาน *มรรคก็คือทางของผู้ปฎิบัติมี4ขั้น ผลก็มี4(โสดาบัน-อรหันต์)นิพพาน 1 เป็นเครื่องตรวจสอบชี้วัด ถึงการประพฤติปฎิบัติ เป็นเครื่องสังเกตุ ได้ทั้งตนเองเเละผู้อื่น อันผู้ที่ประพฤติอยู่ย่อมรู้เห็นได้ในตนเเละเมื่อรู้เห็นได้ดีเเล้วย่อมที่จะรู้เเละเห็นผู้ที่ประพฤติปฎิบัติในสิ่งที่ตนนั้นปฎิบัติอยู่เช่นกัน

นี่เครื่องวัดสอบการประพฤติปฎิบัติในวงกว้างที่ใครก็มองเห็นได้ตรวจสอบกันได้ด้วยตัวเองหรือจากการสนทนา หรือจากการถ่ายทอดบอกสอน ก็สามารถจะทราบได้ว่าบุคคลเช่นไร ชื่อว่าเป็นบุคคลผู้เข้าถึงหลักธรรม ผู้เข้าใจ เเทงตลอดเเล้วด้วยดีด้วยทิฎฐิ ไม่ถูกครอบงำด้วยตัณหา มีมรรคผลนิพพานเป็นที่หมายอันเป็นที่สุด