anchalee_mata39

(๑๑) รู้ชัดซึ่งจิตอันยังมีจิตอื่นยิ่งกว่า ว่า "จิตยังมีจิตอื่นยิ่งกว่า" (๑๒) รู้ชัดซึ่งจิตอันไม่มีจิตอื่นยิ่งกว่า ว่า "จิตไม่มีจิตอื่นยิ่งกว่า" (๑๓) รู้ชัดซึ่งจิตอันตั้งมั่น ว่า "จิตตั้งมั่น" (๑๔) รู้ชัดซึ่งจิตอันไม่ตั้งมั่น ว่า "จิตไม่ตั้งมั่น" (๑๕) รู้ชัดซึ่งจิตอันหลุดพ้นแล้ว ว่า "จิตหลุดพ้นแล้ว"

"จิตปราศจากโมหะ" (๗) รู้ชัดซึ่งจิตอันหดหู่ ว่า "จิตหดหู่" (๘) รู้ชัดซึ่งจิตอันฟุ้งซ่าน ว่า "จิตฟุ้งซ่าน" (๙) รู้ชัดซึ่งจิตอันถึงความเป็นจิตใหญ่ ว่า "จิตถึงแล้วซึ่งความเป็นจิตใหญ่" (๑๐) รู้ชัดซึ่งอันไม่ถึงความเป็นจิตใหญ่ว่า "จิตไม่ถึงแล้วซึ่งความเป็นจิตใหญ่"

(๑) รู้ชัดซึ่งจิตอันมีราคะ ว่า "จิตมีราคะ" (๒) รู้ชัดซึ่งจิตอันปราศจากราคะ ว่า "จิตปราศจากราคะ (๓) รู้ชัดซึ่งจิตอันมีโทสะ ว่า "จิตมีโทสะ" (๔) รู้ชัดซึ่งจิตอันปราศจากโทสะ ว่า "จิตปราศจากโทสะ" (๕) รู้ชัดว่าจิตอันมีโมหะ ว่า "จิตมีโมหะ" (๖) รู้ชัดว่าจิปราศจากโมหะ ว่า

อีกนัยยะหนึ่ง ที่พระพุทธองค์ทรงบัญญัติให้เราตามเห็นจิต (จิตฺตานุปสฺสนา) แท้จริงแล้วก็เพื่อให้เห็นเหตุเกิดและเสื่อมไป โดยอาศัยการตามเห็น "อาการของจิต" เพียงแค่ ๘ คู่อาการเท่านั้น ภิกษุ ท.! ภิกษุเป็นผู้มีปกติพิจารณาเห็นจิตในจิตอยู่ นั้นเป็นอย่างไรเล่า? ภิกษุ ท.ภิกษุในกรณีนี้

กรณีรส เปรียบด้วยความเร็วแห่งน้ำลายที่ถ่มจากปลายลิ้นของคนแข็งแรง,กรณีโผฏฐัพพะเปรียบด้วยความเร็วแห่งการเหยียดแขนพับแขนของคนแข็งแรง, กรณีธรรมารมณ์เปรียบด้วยความเร็วแห่งการแห้งของหยดน้ำบนกระทะเหล็ก ที่ร้อนแดงอยู่ตลอดทั้งวัน)

กลิ่นที่รู้แจ้งด้วยฆานะ รสที่รู้แจ้งด้วยชิวหา โผฏฐัพพะที่รู้แจ้งด้วยผิวกาย และธรรมารมณ์ที่รู้แจ้งด้วยใจ ทรงตรัสอย่างเดียวกัน ต่างกันแต่อุปมาแห่งความเร็วในการดับแห่งอารมณ์นั้นๆ,คือกรณีเสียง เปรียบด้วยความเร็วแห่งการดีดนิ้วมือ, กรณีกลิ่น เปรียบด้วยความเร็วแห่งหยดน้ำตกจากใบบัว

อานนท์ ! อารมณ์อันเป็นที่ชอบใจ-ไม่เป็นที่ชอบใจ-ทั้งเป็นที่ชอบใจและไม่เป็นที่ชอบใจ อันบังเกิดขึ้นแก่ภิกษุนั้นย่อมดับไปเร็วเหมือนการกระพริบตาของคน อุเบกขายังคงดำรงอยู่.อานนท์ ! นี้แลเราเรียกว่าอินทรีย์การภาวนาชั้นเลิศในอริยวินัย ในกรณีแห่ง รูปที่รู้แจ้งด้วยจักษุ.(ในกรณีแห่ง เสียงที่รู้แจ้งด้วยโสตะ

เป็นของหยาบ ๆ(โอฬาริก) เป็นสิ่งที่อาศัยเหตุปัจจัยเกิดขึ้น(ปฏิจฺจ สมุปฺปนฺน); แต่มีสิ่งโน้นซึ่งรำงับและประณีต, กล่าวคือ อุเบกขา" ดังนี้ (เมื่อรู้ชัดอย่างนี้) อารมณ์อันเป็นที่ชอบใจ-ไม่เป็นที่ชอบใจ-ทั้งเป็นที่ชอบใจและไม่เป็นที่ชอบใจ อันบังเกิดขึ้นแก่ภิกษุนั้น ย่อมดับไป,
อุเบกขายังคงดำรงอยู่.

อานนท์ ! อินทรีย์ภาวนาชั้นเลิศ(อนุตฺตรา อินฺทฺริยภาวนา)ในอริยวินัยเป็นอย่างไรเล่า? อานนท์ ! ในกรณีนี้ อารมณ์อันเป็นที่ชอบใจ -ไม่เป็นที่ชอบใจ- ทั้งเป็นที่ชอบใจและไม่เป็นที่ชอบใจ อันบังเกิดขึ้นแก่ภิกษุเพราะเห็นรูปด้วยตา. ภิกษุนั้นรู้ชัดอย่างนี้ว่า "อารมณ์ที่เกิดขึ้นแล้วแก่เรานี้ เป็นสิ่งมีปัจจัยปรุงแต่ง(สงฺขต)

มากแล้วหนอ" ดังนี้ก็ดี ภิกษุเหล่านี้เรียกว่า เป็นผู้ไม่ประมาทแล้ว,เป็นผู้เจริญมรณสติเพื่อความสิ้นอาสวะอย่างแท้จริง. ภิกษุทั้งหลาย ! เพราะฉนั้นในเรื่องนี้ พวกเธอทั้งหลายพึงสำเหนียกใจไว้ว่า "เราทั้งหลาย จักเป็นผู้ไม่ประมาทเป็นอยู่, จักเจริญมรณสติ เพื่อความสิ้นอาสวะอย่างแท้จริง"ดังนี้ (อฎฐก. อํ. ๒๓/๓๒๗/๑๗๐.)

ชั่วขณะฉันอาหารเสร็จเพียงคำเดียว เราพึงใส่ใจถึงคำสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้าเถิด การปฏิบัติตามคำสอนควรทำให้มาก มากแล้วหนอ" ดังนี้ก็ดี, ว่า"โอ้หนอ เราอาจจะมีชีวิตอยู่ได้เพียง ชั่วขณะที่หายใจเข้าแล้วหายใจออก หรือชั่วหายใจออกแล้วหายใจเข้า. เราพึงใส่ใจถึงคำสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้าเถิด. การปฏิบัติตามคำสอนควรทำให้มาก

สวัสดีค่ะคุณ อ.วันเวลาช่างผ่านไปเร็วมากๆ ทำให้รู้สึกว่าเวลาแห่งการศึกษาข้อธรรมด้วยการนำมาปฏิบัติเพื่อถึงซึ่งความหลุดพ้นของเรานั้นช่างเหลือน้อยเต็มที ดังคำสอนของพระพุทธองค์ท่านพึงเห็นว่า ชีวิตนั้นแสนสั้น ภิกษุทั้งหลาย ! ฝ่ายภิกษุพวกที่เจริญมรณสติอย่างนี้ว่า "โอหนอ เราอาจจะมีชีวิตอยู่ได้เพียง

พอเริ่มรู้สึกได้ก็เริ่มจับเอา ตัวองค์ธรรมะในหลักทางสายกลางมาเป็นตัวกำกับ เช่นพอตาเห็นรูป จิตรับรู้ที่วิญญาณทางตา ก็จะมีความรู้ไปถึงความพอใจ ถ้าละความพอใจเสีย ความที่จิตจะปรุงเเต่ง หรือไปรู้อดีตคือสัญญา หรือ เวทนาก็ขาดลง ทำให้ความวิตก เเละวิจารสิ้นลง นี่คือการมีสติรู้เเละมีหลักในการวิตกวิจารให้อยู่ในธรรมะ เเห่งความพอดี

สวัสดีครับ อ.ตรงนี้ก็เป็นเรื่องปกติสำหรับคนทั่วไปที่จะมีได้เป็นธรรมดา จะเห็นว่าผมเองตอนเเรกๆในช่วงที่เริ่มเขียนบันทึกในกระทู้ ก็เป็นเช่นเดียวกัน พอพิจารณาให้เป็น อรรถ เป็นธรรม กว่าจะเเยกความพอใจความเพลิน ความคิด เเละความรู้ ว่าเป็นอะไรเป็นอะไร ก็เคยเป็นอย่างนี้เหมือนกัน

ก่อนที่พระพุทธองค์จะสำเร็จเป็นพระอรหันต์นั้น เสียงพิณ ที่ทำให้พระองค์รู้ว่าสายของพิณที่ตึงเกินไป หรือหย่อนเกินไป ย่อมไม่เกิดความไพเราะ ดังนั้นพระองค์จึงหันมาปฏิบัติโดยวิธีการเดินสายกลางหรือมัชฌิมาปฏิปทา พระองค์จึงสำเร็จเป็นพระอรหันต์ เป็นศาสดาเอกของโลก

การมีสมาธิ หมายถึงการมีความตั้งมั่น หรือจิตที่จดจ่อ ต่อสิ่งที่เราจะทำ ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นหน้าที่การงาน หรือการใฝ่รู้ ใฝ่เรียนในทุกๆ เรื่อง โดยเฉพาะคำสอนของพระพุทธองค์ การมีสมาธิเท่านั้นที่ทำให้เราสามารถบรรลุผลในสิ่งที่เรากระทำให้สำเร็จ สัมฤทธิ์ผลได้อย่างมีคุณภาพ (ความเข้าใจของตนเอง)ผิดหรือถูกคะคุณ อ.

สวัสดีค่ะคุณ อ. ก็ต้องขอกราบขอบพระคุณอีกครั้งต่อคำชี้นำที่บอกสอน ตนเองได้นำคำบอกกล่าวไปใคร่ครวญ เราไม่ควรมองความไม่ดีของผู้อื่น เพราะฉนั้นเราต้องวางเฉยให้จงได้แล้วหันมามองตนเอง เดินมรรคให้ถูกต้อง ปฏิบัติตนให้มีสติ มีสมาธิ มีปัญญาให้ดีที่สุดเพื่อความหลุดพ้นให้จงได้

เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ ลูบคลำด้วยทิฏฐิของตน,เป็นผู้ยึดถืออย่างเหนียวแน่น, และเป็นผู้ยากที่จะสลัดคืนซึ่งอุปาทาน, เราจักเป็นผู้ ไม่ลูบคลำด้วยทิฏฐิของตน,เป็นผู้ไม่ยึดอย่างเหนียวแน่น,แป็นผู้ง่ายที่จะสลัดคืนซึ่งอุปาทาน.(พุทธวจน)

เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ มีสุตะน้อย เราจักเป็นผู้ มีสุตะมาก เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ ขี้เกียจ เราจักเป็นผู้ ปรารภความเพียร เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ มีสติหลงลืม เราจักเป็นผู้ มีสติตั้งมั่น เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ มีปัญญาทราม เราจักเป็นผู้ ถึงพร้อมด้วยปัญญา

เราจักเป็นผู้ มีมิตรดี เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ ประมาท เราจักเป็นผู้ ไม่ประมาท เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ ไม่มีสัทธา เราจักเป็นผู้ มีสัทธา เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ ไม่มีหิริ เราจักเป็นผู้ มีหิริ เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ ไม่มีโอตตัปปะ เราจักเป็นผู้ มีโอตตัปปะ