สู่แสงธรรม กับหลวงพ่อฤาษีลิงดำ ตอน บทส่งท้าย

สู่แสงธรรม กับหลวงพ่อฤาษีลิงดำ ตอน บทส่งท้าย

ปัญหาทั้ง 12 ปัญหาที่ข้าพเจ้าได้คัดเลือกเอามาเขียนในหนังสือเล่มนี้ ได้สอดแทรกปัญหาปลีกย่อยเข้าไว้อีกพอสมควร ซึ่งข้าพเจ้าก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่า น่าจะมากพอที่จะทำให้ท่านผู้อ่านที่ตั้งใจอ่าน และใช้วิจารณญาณของท่านเองพิจารณาตามไปด้วยเหตุด้วยผล โดยไม่มีมิจฉาทิฏฐิเป็นที่ตั้งเห็นจริงตามได้ อันจะสามารถช่วยให้คลี่คลายไปไดบ้างไม่มากก็น้อย แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ย่อมสุดแล้วแต่กุศลผลบุญของแต่ละบุคคล ที่ได้สั่งสมมาแต่อดีตชาติด้วย

ข้าพเจ้าเองบัดนี้ ไม่มีความเคลือบแคลงสงสัยใดๆ อยู่ในจิตอีกต่อไปแล้ว และยิ่งได้ปฏิบัติพระกรรมฐาน ทั้งสมถกรรมฐานและเจริญวิปัสสนากรรมฐาน ควบคู่กันไปเป็นการประจำด้วย แล้วความรับรู้ทางจิตที่เรียกว่า " ปัญญา" ก็ยิ่งเกิดขึ้นตามมาอย่างไม่มีหยุดนิ่ง

จนบัดนี้ข้าพเจ้ายอมรับแล้วว่า "ชีวิตของมนุษย์และสัตว์โลกนั้นสั้นนัก ความตายหาได้เป็นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวไม่ สิ่งที่ควรกลัวนั้น น่าจะเป็นการเกิดมากกว่า" ทั้งนี้ เพราะการตายนั้นย่อมตายแน่นอน แต่การเกิดนั้นไม่แน่ว่าจะต้องไปเกิดเป็นอะไร หากตกอยู่ในความประมาท ก่อนจิตจะแยกจากกายเกิดไปจับกรรมชั่วเข้าแม้เพียงน้อยนิด อาจต้องไปเกิดในอบายภูมิ 4 คือ นรก เปรต อสุรกาย หรือ สัตว์เดรัจฉานก็ได้จริงไหมครับ?

ดังนั้น ข้าพเจ้าจึงได้ใช้ช่วงระยะเวลาอันสั้นของชีวิตมนุษย์นี้ รีบเปลี่ยนโลกียทรัพย์เป็น "โลกุตรทรัพย์" ให้มากที่สุดที่จะมากได้ เพราะโลกียทรัพย์เช่นที่ดิน บ้านเรือน ทรัพย์สมบัติทั้งหลายแหล่ ตลอดจนลูก เมีย ญาติพี่น้องเราเองก็เอาติดตัวไปไม่ได้ แต่ "โลกุตรทรัพย์" อันได้แก่การสร้างสมกุศลผลบุญ เช่น การให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนานั้น จะสามารถติดตามเราไปได้ทุกภพทุกชาติ จริงไหมครับ?

ถ้าเห็นจริงแล้ว ท่านผู้อ่านล่ะครับ จะไม่คิดใช้ช่วงระยะเวลาอันสั้นในโลกมนุษย์นี้ รีบเปลี่ยนโลกียทรัพย์เป็น "โลกุตรทรัพย์" เช่นเดียวกับข้าพเจ้าบ้างหรือครับ?

จบบริบูรณ์
ที่มา http://palungjit.org/threads/ขอเชิญร่วมบุญสร้างกำแพงแก้ววิหารหลวงพ่อโต-วัดกุฎีทอง-อยุธยา.553352/