ผู้เข้าถึงไตรสรณคมน์ , โคตรภูญาณ , ผู้เข้าถึงพระโสดาบัน

*ผู้เข้าถึงไตรสรณคมน์
ถ้าอารมณ์ใจของเรามีศีล 5 บริสุทธิ์จริง เคารพพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์จริง
จะถึงขั้นพระโสดาบันหรือไม่ ก็พิจารณาใจของตัวเอง ว่ากำลังใจของเรานี้ต้องการอะไรบ้าง ต้องการมนุษย์โลก เทวโลก พรหมโลก หรือว่านิพพาน ถ้ายังต้องการเกิดเป็นมนุษย์ก็ดี เทวดาก็ดี เป็นพรหมก็ดี อย่างนี้ไม่ใช่พระโสดาบัน เพียงแค่ผู้เข้าถึงไตรสรณคมน์เท่านั้น และมีศีล 5 บริสุทธิ์ แต่ว่าถ้าจะเป็นพระโสดาบันจริงๆ จะต้องมีจิตรักพระนิพพานเป็นอารมณ์

*โคตรภูญาณ
อย่างการปฏิบัติพระกรรมฐานพอเริ่มต้นเข้าสู่โคตรภูญาณของพระโสดาบัน คำว่าโคตรภูญาณนี่ จิตอยู่ในระหว่าง โลกียะ กับ โลกุตตระ ระหว่างเป็น ปุถุชน กับ พระโสดาบัน ตามพระบาลีท่านเปรียบเทียบเหมือนกับลำรางเล็กๆ เราจะก้าวจากฝั่งนี้ไปสู่ฝั่งโน้น มันไม่กว้างแต่ว่าเท้าขวาเหยียบฝั่งโน้น เท้าซ้ายยังยืนอยู่ฝั่งนี้ อย่างนี้เรียกว่าโคตรภู จะถือว่าเป็นคนฝั่งนี้ก็ไม่ได้ ถือว่าเป็นคนฝั่งโน้นก็ไม่ได้ เป็นคนกลางๆ ใช่ไหม โคตรภูญาณของพระโสดาบันก็เหมือนกัน จิตยังเกาะโลกีย์บางส่วน บางส่วนจับโลกุตตระ คือมีศีล 5 บริสุทธิ์ แล้วก็เคารพพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์แน่นอน จิตต้องการพระนิพพาน แต่ยังไม่มั่นใจเกินไป จิตระหว่างเข้าสู่โคตรภูญาณ

*ผู้เข้าถึงพระโสดาบัน
บรรดาท่านพุทธบริษัทจะสังเกตได้ว่า เวลานั้นอารมณ์ใจต้องการพระนิพพานตรง ความหมายที่ต้องการจะเป็นมนุษย์ก็ดี เทวดาก็ดี พรหมก็ดี ไม่มีสำหรับเราแน่นอน แต่ว่าถ้าจิตถึงพระโสดาบันจริงๆ ตอนนี้อารมณ์ลด ต้องดูอารมณ์ลดนะ การปฏิบัติพระกรรมฐานดูตัวภาวนาไม่ได้ ภาวนานี่ไม่แน่นอน ถ้าร่างกายดี สมาธิทรงตัวดี ถ้าร่างกายไม่ดีสมาธิก็ทรงตัวไม่ดี อันนี้เอาแน่นอนไม่ได้ ต้องดูตัวลด พอเป็นพระโสดาบันจริงๆ อารมณ์แห่งความโลภจะบรรเทาตัวลง
คำว่า โลภ ในที่นี้ ขอบรรดาท่านพุทธบริษัทโปรดทราบ ไม่ใช่ความขยันหมั่นเพียรเป็นความโลภ ความขยันหมั่นเพียรในการทำมาหากินในทางสุจริต พระพุทธเจ้าไม่ทรงเรียกว่า โลภ เรียกว่า สัมมาอาชีวะ คำว่าโลภในที่นี้ก็หมายถึงว่าอยากได้ทรัพย์ของผู้อื่นโดยไม่ชอบธรรม อยากจะโกงเขาบ้าง อยากจะลักขโมยเขาบ้าง ยื้อแย่งเขาบ้าง อย่างนี้เป็นต้น อย่างนี้เป็นตัวโลภ เอากันเบื้องต้นนะ เอากันขั้นพระโสดาบันกับพระสกิทาคามี

ถ้าจิตเราไม่ต้องการทรัพย์สินของบุคคลอื่นใด ด้วยการทุจริต คิดอย่างเดียวว่าจะทำมาหากินด้วยความสุจริตให้มันร่ำรวยขึ้น มันร่ำรวยเท่าไรก็ตาม ไม่ถือว่าเป็นความโลภ ถือว่าเป็นสัมมาอาชีวะ จิตอยากได้ทรัพย์สมบัติของบุคคลอื่นจะถูกตัดไปจากจิตของเรา หรือบางครั้งมันอยากได้ มันอยากได้นิดแต่ทิ้งมากกว่า อย่างท่านสุภาพสตรีเดินไปเจอะแหวนเพชรตามร้าน มันก็อยากได้ แต่ไม่อยากขโมย ใช่ไหม อยากได้ อยากจะซื้อเขาอย่างนี้ไม่เป็นความโลภ
ถ้าหากว่าเผอิญเจ้าของเผลอเมื่อไรกูเอาเมื่อนั้น อย่างนี้ไม่เป็นพระโสดาบันแน่ ถ้าพระโสดาบันต้องการ ราคามันเท่าไร ทำไมจึงจะได้เพชรจำนวนนี้ เราต้องไปทำความขยันหมั่นเพียร หาเงินซื้อให้ได้มา ไม่ใช่ความโลภ เป็นสัมมาอาชีวะฟังเข้าใจง่ายนะ

มาด้านของ ความโกรธ การเจริญกรรมฐานต้องสังเกตอาการของจิต อย่าสังเกตสมาธิ สมาธิสังเกตไม่ได้ ความโกรธก็สังเกต พระโสดาบันยังมีความโกรธ แต่ความโกรธของท่านมี ท่านคิดแต่ไม่ลงมือทำ ด่าคนยังด่าเป็น ตีก็ยังตีเป็น แต่ไม่ฆ่าให้ตาย ไม่ตีให้ตาย ใช่ไหม เป็นการลงโทษเป็นการสั่งสอน ยังมีสำหรับคนภายใน แต่ว่าเจตนาในการฆ่าไม่มี นี่ความโกรธเราจะสังเกตได้ว่ามันจะบรรเทาลง เราเคยถูกเขาว่าแบบนี้ เขาด่าแบบนี้เคยโกรธหนัก แต่โกรธเบาลง หรือมิฉะนั้นความโกรธเท่าเดิม แต่หายเร็วกว่า นี่อาการของพระโสดาบันเป็นอย่างนี้

มาถึง ความหลง ในร่างกายยังมีอยู่ หลงในทรัพย์สินยังมีอยู่ แต่ก็ไม่หลงเกินไป คือไม่ลืมความตาย ร่างกายก็ยังรักร่างกายอยู่ เพราะร่างกายมันยังเป็นเรา เป็นของเรา แต่คิดว่าร่างกายมันต้องตาย ถ้าร่างกายจะพึงตายเมื่อไร ก็คิดว่าเมื่อตายเมื่อไรขอไปนิพพานเมื่อนั้น อารมณ์อย่างนี้มี รวมความว่าพระโสดาบันนี่ไม่มีอะไรมาก มากไหม มี 5 เท่านั้นเอง
1.เคารพพระพุทธเจ้า
2.เคารพพระธรรม
3.เคารพพระอริยสงฆ์
4.มีศีล 5 บริสุทธิ์
5.จิตต้องการพระนิพานเป็นอารมณ์

ที่มา หนังสือ ธรมมปฏิบัติ เล่มที่ 41 หน้าที่92-96 โดย หลวงพ่อพระราชพรหมยาน วัดท่าซุง

 

สาธุ ครับ

 

สาธุ ครับ

 

สาธุ