ช้างเผือกในป่าอีสาน หลวงตาสมหมาย วัดป่าสันติกาวาส คำสอน/ประสบการณ์/วัตถุมงคล/ (ช่างชิต)

เรื่องที่เขียนต่อไปนี้ผมนึกตรองอยู่นาน แต่สุดท้ายก็คิดว่า "บางสิ่งบางอย่างเราจะเก็บไว้คนเดียวทำไม
ถ้าเป็นเรื่องที่น่าจะเล่าสู่กันฟังได้ เราน่าจะถ่ายทอดเป็นประสบการณ์เป็นหลักฐานให้ไม่ลืมเลือน
และเป็นการเผยแพร่ คุณความดีของครูบาอาจารย์ของตนเองด้วย" ไม่ได้หวังผลอะไรเขียนด้วยใจบริสุทธิ์

 

.......ผมชื่อ ชิต เป็นคนอุดรธานีโดยกำเนิดได้มีโอกาสรู้จักกับหลวงตาสมหมายจากเหตุเมื่อ 10 ปีก่อน ผมขออนุญาติเล่านำซักหน่อยนะครับ
ปี 2546 ปีนั้นผมอายุครบ 20 บริบูรณ์ช่วงนั้นต้องบอกว่าห้าวมาก เพราะเป็นนักเรียนช่างด้วย ความที่เป็นวัยรุ่นที่กำลังวนอยู่กับ เหล้า การพนัน ผู้หญิง ทะเลาะวิวาท เที่ยวเตร่ เรื่องเรียนนั้นเป็นเรื่องลองเสียด้วยซั้ำ แต่ผมกับคิดที่อยากจะบวชผมได้บอกพ่อกับแม่ผมว่า "ผมอยากบวช ถ้าไม่จัดงานจะบวช 7 วัน แต่ถ้าพ่อกับแม่จะจัดงานให้(อยากให้เพื่อนมากินเหล้า 555)ผมจะบวชเป็นเดือน"ความที่ได้กล่าวไปแบบนั้น พ่อกับแม่ผมท่านคง งง ว่าไอ้นี้มันไปกินอะไรผิดมาว่ะ แต่ท่านก็จัดเตรียมงานให้สรุปคือ ท่านจะจัดงานผมจะต้องบวชเป็นเดือนโอเครผมไม่ติดอะไรแต่ก่อนบวชประมาณ 8 9 วัน ผมก็คิดว่าจะทำนั้นทำนี้ส่งท้ายจะกินเหล้าจะเที่ยวจะจีบคนนั้นคนนี้ ตามประสาไป
แต่........วันหนึ่งแม่เดินมาบอกผมว่าจะพาไปกราบหลวงตานะไปฝากตัวกับท่าน ซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ตอนนั้น ผมไม่รู้จัก หลวงตาสมหมาย
ไม่รู้จักพระป่า เห็นแต่พระบ้าน(ซื้อหวย เล่นเกม ดูหนัง เขียนติ้วทาปาก 555)ก็โอเครไปก็ไป แม่พาผมไปด้วยความคิดที่ว่าไปกราบหวงตาเสร็จ
ผมจะรีบกลับมากินเหล้าและนัดน้องๆเอาไว้ พอไปถึงวัดความที่ผมไม่เคยไปวัดที่เป็นป่าก็รู้สึกว่า มันแปลกจริงๆผมเดินวนๆในบริเวณวัดเดินดูด้วยความสงสัย
แล้วแม่ก็เรียกว่าหลวงตามาแล้ว ผมจึงเดินไปแล้วก้มกราบแล้วตาสมหมาย ความรู้สึกตอนนั้นบอกตรงๆว่า ท่านก็เหมือนพระทั่วไปที่ห่มเหลืองปรกติ
แต่รู้สึกว่าท่านหน้านับถือกว่าพระที่เราเจอทั่วๆไป ผมลงก้มกราบท่านเสร็จหลวงตาก็บอกครูบาที่นั่งรอตรงนั้นว่า "ไปหาผ้าขาวและเตรียมมีดโกนมาโกนหัวนาคด้วย" ผมนิ่งหันไปหาแม่....คุณพระช่วย แม่ผมกับญาติเดินไปถึงรถเตรียมสตาร์ทรถกลับละ ผม งง มากแต่กว่าจะคิดได้แม่ก็ไปเสียแล้ว ToT จึงได้อยู่วัดยาวจึงกระทั้งวันบวชยันวันสึก1 เดือนกับ 7 วัน นั้นละครับที่ผมรู้จักหลวงตา ... มีต่อนะครับ

 

[/B][/COLOR]เรื่องที่ผมจะเขียนต่อไปนี้เป็นประสบการณ์ตรง เป็นประสบการณ์อภิญญาด้านรู้จิตใจของ พระอริยะสงค์องค์หนึ่ง
ผมให้ชื่อเรื่องนี้ว่า "รู้นะว่า อยากให้ยิงไม่ออก"
หลังจากบวชงวดนั้นผมก็ไปๆมาๆกับวัดมากราบหลวงตาบ่อยๆจนผ่านไป 10 ปี ปี2556นี้ผมเจอมรสุมชีวิตมาก(จริงๆก็ก่อนนั้นมาสองปีแล้ว)สงกรานต์กลับบ้านคิดถึงหลวงตาเลยซมซานมาหาหลวงตาช่วงนั้นความรู้สึกแย่มากผมจึงตัดสินใจอยากบวชอีกครั้ง ผมเรียนถามว่า "หลวงตาถ้าผมจะบวชจะดีไหมครับผมเคยบวชมาแล้ว" หลวงตาตอบว่า "คนที่ตั้งใจบวชแม้บวชเพียงวันเดียวไม่มีคำว่าไม่ดี" หลวงตาพูดแบบนี้ผมบวชเลย บวชงวดนี้ผมตั้งใจมากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าศึกษาพระธรรมแบบจริงๆจังๆ(งวดแรกเด็กมากบวชไม่ค่อยสนใจอะไรมากมาย อยากแต่จะบวชตามประเพณี) พอบวชมาได้ซักระยะความที่ผมเป็นคนชอบ คาถาอาคม เครื่องรางของขลัง ซึ่งขัดกับแนวทางคำสอนของหลวงตามากเพราะท่านไม่ให้ยึดติดวัตถุสิ่งของให้ภาวนาและทำสมาธิ แต่ความที่ผมดื้อและหลวงตาคงจะเห็นว่าชอบจริงๆ(ผมสักยันต์เต็มตัวเป็นที่แปลกตามากในวัด โดนหลวงตาตำหนิอยู่บ่อยๆว่าไปทำทำไมบวชคราวก่อนหลวงตาเคยบอก ชอบด้านนี้จริงเอาไหมจะให้ไปอยู่กับหลวงพ่อเจริญ(วัดโนนสว่าง)แต่ผมไม่ไปอยากอยู่กับหลวงตา 555 )
ผมจึงได้ขอหลวงตาสร้างเหรียญจะถวายให้หลวงตาหมดไม่เอาอะไรแค่อยากสร้างให้ หลวงตาท่านก็ตำหนิผมว่าไปยึดไปติดแบบนั้นแบบนี้แต่ท่านก็ไม่ได้ขัดอะไรเพราะท่านคงเห็นว่าผมชอบแบบนี้จริงๆ พอหลวงตาอนุญาติผมสิครับกลับมาเป็นทุกข์ จะออกแบบยังไง สร้างเท่าไร เป็นแบบนี้มาอาทิตย์กว่าๆแล้วความคิดบ้าๆผมก็เกิดขึ้นผมคิดว่า
"จะสร้างตะกรุดด้วยดีกว่าแล้วจะขอหลวงตาเอาไปยิง" แค่คิดมันก็บาปมากแล้วครับนี่ถ้าไปบอกหลวงตาผมโดนด่าไปหางว่าวแน่ๆ ผมนอนคิดเป็นจริงเป็นจังทั้งคืนจนเช้า บ่ายของวันต่อมาผมได้เอาความในใจไปปรึกษา อาจารย์อู้(พระเลขาหลวงตา)ว่าที่ผมขออนุญาติหลวงตาสร้างเหรียญผมจะทำตะกรุดด้วยแล้วขอหลวงตาเอาไปยิง เท่านั้นละอาจารย์อู้จัดให้เทศน์ชุดใหญ่และบอกให้ผมอย่าไปคุยกับหลวงตาเรื่องนี้เด็ดขาดเพราะท่านไม่ชอบมากๆ ผมก็รับปากแต่มันก็ติดใจในช่วงเย็นวันนั้นทุกอย่างที่ติดมันก็กระจ่างจนหมด คือว่า.......พอบ่าย 5 โมงเย็นผมก็รีบไปทรงน้ำหลวงตาตามธรรมเนียมพระป่าปรกติทุกวัน แต่วันนี้ผมพกความคิดบ้าๆติดสมองไปด้วย หลวงตาออกมาทรงน้ำด้านนอกกุฏิผมกับครูบาใหม่สองคนก็ช่วยกันอาบน้ำถูตัวให้หลวงตา หลวงตาท่านก็พูดสอนเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อยใจผมก็คิดแต่จะถามเรื่องนั้นเรื่องเดียวกลัวโดนด่าก็กลัวไม่กล้าก็ไม่กล้า ผมก็เก็บไว้ในใจจนทรงน้ำเสร็จเรากำลังจะเช็คตัวให้หลวงตา ครูบาที่วิ่งไปเอาประคดหลวงตาวิ่งกับมาเรียนท่านว่า "หลวงตาครับผมทำประคดตกน้ำ หลวงตาต้องใส่ประคดอันใหม่(สำรอง)ก่อนนะครับ เดี้ยวอันนี้ผมจะเอาไปซัก" ครูบาใหม่รูปนั้นกล่าว ท่านเชื่อไหมครับ สิ่งที่หลวงตาแสดงออกและพูดต่อจากนี้มันมหัศจรรย์มาก หลวงตาพูดขึ้นมาว่า"ประคดเส้นนี้หลวงตาใส่มาเป็น 10ๆ ปีไม่เคยซักเลยเอาไปยิง ก็ยิงไม่ออก" ท่านยิ้มพร้อมกับหางตาที่มองมาทางผมที่ยืนตากผ้าขนหนูอยู่ ผมนิ่ง งง เซ่อแดก(เขียนไปขนลุกไปด้วยเลยครับ) พอตั้งสติได้รีบวิ่งไปก้มที่หน้าหลวงตาบอก หลวงตาผมขอประคดนะครับ แต่ตอนนั้นพระใหม่ครูบาที่ไดยินอีก สองรูปต่างไม่ยอมมีแต่คนอยากได้ 555555 หลวงตาจึงไล่ให้ไปทำอย่างอื่น
ทุกท่านครับหลวงตาสมหมายที่ผมรู้จักมา 10 ปี ไม่เคยจะพูดเรื่องแบบนี้เลย ผมไม่เคยจะได้ยินอะไรแบบนี้จากปากหลวงตา ขนาดคนอื่นมาเล่าเรื่องว่าเหรียญท่านดีแบบนั้นแบบนี้ท่านจะรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที ใครมาคุยเรื่องอิทธิฤทธิ์ปฏิหารย์ท่านจะหนีไม่คุยด้วยถึงไปไหนไม่ได้ก็ไม่พูดแต่เมื่อกี้ผมได้ยินมาเต็มสองหูพร้อมด้วยสีหน้าที่หันมาหาผมประมาณว่า "ก็ไม่รู้สินะ.....อยากให้ยิงไม่ออกไม่ใช่หรอ" เพราะประสบกับตัวเองจึงไม่ต้องไปสงสัยอะไรอีก ยังมีเรื่องประสบการณ์ตรงมาเล่าสู่กันฟังอีกนะครับขอตัวเก็บของจากที่ทำงานกลับห้องพักก่อน เดี้ยวมาเล่าใหม่อีก

 

ติดตามอ่านต่อครับ เหรียญได้ทำหรือยังครับ

 

ยังครับพี่
ผมออกแบบส่งทางช่างแกะบล็อกแล้วครับรอเงินพร้อมจะจ่ายเขาให้เริ่มแกะได้เลย

 

ประวัติและปฏิปทา
พระครูเมตตากิตติคุณ
(หลวงพ่อสมหมาย อตฺตมโน)

วัดป่าสันติกาวาส
ต.ไชยวาน อ.ไชยวาน จ.อุดรธานี


๏ อัตโนประวัติ

“หลวงพ่อสมหมาย อตฺตมโน” หรือ “พระครูเมตตากิตติคุณ” เป็นพระเถระผู้ใหญ่ที่ชาวเมืองอุดรธานีให้ความศรัทธา กราบไหว้ยกย่องนับถือในข้อวัตรปฏิบัติและปฏิปทา รวมทั้ง การเทศนาสอนธรรมพระกัมมัฏฐานแก่คณะศรัทธาญาติโยม ท่านบริหารจัดการวัดตามแนวทางของ พระครูศาสนูปกรณ์ (หลวงปู่บุญจันทร์ กมโล) อดีตเจ้าอาวาสวัดป่าสันติกาวาส ด้วยการสร้างศรัทธาปสาทะให้คณะศรัทธาโดยรอบวัดเลื่อมใสก่อน ส่วนการปฏิบัติภาวนาได้ยึดตามแนวทางของ หลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต ดังนั้น พระธรรมเทศนาหรือบทธรรมขององค์หลวงปู่ ส่วนใหญ่จะเน้นในเรื่องหลักปฏิบัติเพื่อความพ้นทุกข์ภัยในชีวิตประจำวันของผู้คน

หลวงพ่อสมหมาย อตฺตมโน มีนามเดิมว่า สมหมาย จันทรรักษ์ เกิดเมื่อวันที่ 7 กรกฎาคม พุทธศักราช 2493 ตรงกับวันศุกร์ แรม 8 ค่ำ เดือน 8 ปีขาล จุลศักราช 1312 ณ บ้านไชยวาน ต.ไชยวาน อ.ไชยวาน จ.อุดรธานี โยมบิดา-โยมมารดาชื่อ นายขันตี และนางสุดี จันทรรักษ์ ปัจจุบัน สิริอายุได้ 61 ปี พรรษา 41 (เมื่อปี พ.ศ.2554) ดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดป่าสันติกาวาส บ้านหนองตูม ต.ไชยวาน อ.ไชยวาน จ.อุดรธานี


๏ ชีวิตปฐมวัย

ในวัยเด็กมีอุปนิสัยใฝ่ทางธรรม ครั้งหนึ่งได้มีโอกาสพบกับพระครูศาสนูปกรณ์ (หลวงปู่บุญจันทร์ กมโล) พระภิกษุชื่อดังสายธรรมพระกัมมัฏฐานของหลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต ได้ออกเดินธุดงค์มาสร้างวัดป่าสันติกาวาส ตั้งแต่เมื่อปี พ.ศ.2493 รวมทั้ง เพื่ออบรมสั่งสอนคณะศรัทธาญาติโยมในพื้นที่ให้สนใจการปฏิบัติภาวนา โดยท่านได้ติดตามโยมบิดาไปฟังเทศน์จากหลวงปู่บุญจันทร์ แล้วเกิดความเลื่อมใสศรัทธาเป็นอย่างยิ่ง


๏ การบรรพชาและอุปสมบท

พออายุ 12 ขวบ โยมบิดาได้ล้มป่วย และต่อมาได้เสียชีวิตลง ทำให้ท่านเกิดความปลงตกในชีวิต เบื่อหน่ายทางโลก จิตใจขอมุ่งแสวงหาทางธรรมเพื่อความหลุดพ้น จึงได้เข้าพิธีบรรพชาเป็นสามเณร เมื่อวันที่ 7 มิถุนายน พ.ศ.2507 ณ วัดโพธิสมภรณ์ ต.หมากแข้ง อ.เมือง จ.อุดรธานี โดยมี พระอุดมญาณโมลี (หลวงปู่จันทร์ศรี จนฺททีโป) เมื่อครั้งดำรงสมณศักดิ์ที่ พระราชเมธาจารย์ เป็นพระอุปัชฌาย์

ครั้นเมื่ออายุครบ 20 ปีบริบูรณ์ ได้เข้าพิธีอุปสมบทเป็นพระภิกษุ เมื่อวันที่ 15 ธันวาคม พ.ศ.2513 ณ พัทธสีมาวัดอัมพวัน (วัดม่วง) ต.หนองหาร อ.หนองหาร จ.อุดรธานี โดยมี หลวงปู่ทัน ปภสฺสโร เป็นพระอุปัชฌาย์, หลวงปู่พวง สุวีโร เป็นพระกรรมวาจาจารย์ และ หลวงปู่บุญนาถ อุตฺตโม เป็นพระอนุสาวนาจารย์ ได้รับนามฉายาว่า “อตฺตมโน” อันมีความหมายเป็นมงคลว่า “มีใจของตน คือมีจิตยินดีแล้ว”
๏ อุปัฏฐากหลวงปู่บุญจันทร์ กมโล

ภายหลังอุปสมบทแล้ว ท่านได้ทำหน้าที่อุปัฏฐากรับใช้หลวงปู่บุญจันทร์ กมโล ณ วัดป่าสันติกาวาส จ.อุดรธานี มาโดยตลอด ต่อมาได้เดินทางออกไปปฏิบัติธุดงค์หลายแห่งด้วยเท้าเปล่า และมีโอกาสได้ไปกราบ หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน ณ วัดป่าบ้านตาด ต.บ้านตาด อ.เมือง จ.อุดรธานี ครั้นเมื่อเดินทางกลับมาอยู่ที่วัดป่าสันติกาวาส ท่านมีหน้าที่อุปัฏฐากรับใช้หลวงปู่บุญจันทร์มาโดยตลอดเช่นเดิม

กระทั่งเมื่อปี พ.ศ.2515 หลวงปู่บุญจันทร์อาพาธเป็นวัณโรคกระดูก รักษาตัวอยู่ที่ตึก 72 ปี โรงพยาบาลศิริราช กรุงเทพฯ ด้วยการทำหน้าที่การอุปัฏฐากรับใช้หลวงปู่บุญจันทร์ ขณะอยู่โรงพยาบาลหลังการผ่าตัด ทำให้หลวงพ่อสมหมายได้พิจารณาธรรมหลายอย่าง ได้เห็นทุกข์ ความเปลี่ยนแปลงของสังขาร ได้อุบายธรรมจากการเจ็บป่วย อุบายธรรมดังกล่าวได้น้อมเข้ามาให้เห็นทุกข์ของสังขาร เกิด แก่ เจ็บ ตาย รู้สึกเข้าใจสังขาร รูป กาย จิต อย่าไปสำคัญมั่นหมายหลงตัวเอง หลงว่าเป็นของเรา จึงเกิดทุกข์วุ่นวายเดือดร้อน

หลวงพ่อสมหมาย มีความรู้สึกผูกพันกับหลวงปู่มาก ช่วงหนึ่งหลังจากบวชพระได้ 8-9 ปี มีพระอาจารย์รูปหนึ่งมาคุยกับหลวงปู่ ท่านบอกว่าต่อไปจะมอบให้ท่านสมหมายดูแลรับผิดชอบวัดป่าสันติกาวาส

อยู่ต่อมา เมื่อปี พ.ศ.2520 มีเหตุบังเอิญต้องออกไปสร้างวัดป่าโนนม่วง (วัดโคกใหญ่) รวมทั้งได้อบรมสั่งสอนคณะศรัทธาญาติโยมในพื้นที่ให้เลิกไหว้ผี และหันมานับถือพระพุทธศาสนา

อ่านประวัติหลวงตาก่อนนะครับ ผมดูลำยองแป๊ป 5555

 

มาติดตามครับ เรื่องดีๆๆ

 

ประวัติหลวงตาต่อนะครับ

๏ ดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดป่าสันติกาวาส

จนกระทั่งหลวงปู่บุญจันทร์ กมโล ได้มรณภาพลง เมื่อวันอาทิตย์ที่ 18 มิถุนายน พ.ศ.2538 หลวงพ่อสมหมายท่านจึงกลับมารับตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดป่าสันติกาวาสสืบแทน กระทั่งถึงปัจจุบัน ส่วนวัดป่าโนนม่วง (วัดโคกใหญ่) นั้น ท่านได้มอบหมายให้พระอาจารย์อัศวินไปดูแลแทน

หลวงพ่อสมหมาย เคยปรารภว่า “แต่ก่อนมักจะสงสัยว่าหลวงปู่ถึงที่สุดหรือยัง (ความบริสุทธิ์ของจิต) จึงคิดจะทดสอบจิต หลังสรงน้ำหลวงปู่บุญจันทร์เสร็จ คิดในใจว่าท่านบริสุทธิ์แน่จริงไหม ทันใดนั้นท่านได้พูดออกมาเลยว่าจะมาสงสัยอะไรในครูบาอาจารย์ วันต่อมายังคิดอีก ในเวลาเดียวกัน หลวงปู่ท่านก็พูดเหมือนเดิม แต่จิตก็ยังคิดอีก วันที่ 3 ท่านก็พูดอีก แต่คราวนี้ท่านพูดเหน็บว่า น่าจะสงสัยตัวเจ้ามากกว่า พอไปภาวนาก็เห็นหลวงปู่ใสสว่างมาก จึงหมดความสงสัยในตัวท่าน”


๏ ธงธรรมเมืองอุดรธานี

หลวงพ่อสมหมาย ถ่ายทอดประสบการณ์ที่ได้รับจากหลวงปู่บุญจันทร์ ว่า “หลวงปู่สอนให้ล้างบาตร ล้างเท้า แต่อาตมาล้างไม่เป็น คือ ใช้น้ำขันเดียวทำอย่างไรจึงล้างเท้าได้ทั่ว หลวงปู่ไม่บอกให้ใช้ปัญญาคิดเอง ได้แต่พูดว่าคนล้างเท้าไม่เป็น เวลาญาติโยมมาวัดต้องจัดหาน้ำมาต้อนรับ ปูเสื่อให้ ขณะหลวงปู่นั่งรับแขก เราจะต้องนั่งอยู่ในที่ที่อันควร ถ้ายังไม่ย้ายที่ ท่านจะมองด้วยสายตา แล้วจะโดนเทศน์ว่า คนไม่ฉลาด จนกว่าเราจะคิดได้เอง”

เวลาหลวงปู่นั่งสมาธิ ของใช้ต่างๆ ต้องจัดวางอยู่ในตำแหน่งที่เคยวาง เช่น กาน้ำ กระโถน กรองน้ำใส่กาให้ได้ระดับที่กำหนด ถ้าไม่ใช่ตามนั้นหลวงปู่สามารถรู้ได้ เวลาท่านยกกาขึ้นเทน้ำ ความหนักเบาไม่เท่ากัน และจะโดนเทศน์ คนไม่มีสติ ไม่มีปัญญา ไม่รู้ประมาณ ท่านฝึกให้ทำงานอย่างมีสติ

“กุฏิหลวงปู่บุญจันทร์อยู่กลางน้ำ สะพานที่เดินไปถึงกุฏิทำด้วยไม้ไผ่ยาว เดินอย่างไรจึงจะไม่มีเสียง การวางฝ่าเท้า ส้นเท้า เมื่อไปถึงประตูกุฏิ ถ้าหลวงปู่ยังไม่ลุกจากที่ภาวนา ห้ามทำเสียงดัง ต้องนั่งภาวนาคอยอยู่หน้ากุฏิก่อน ไม่ส่งจิตให้ฟุ้งซ่าน”

การเดินจงกรมไม่ได้นับว่าเดินได้กี่รอบ ต้องเดินจนจิตสงบ กำหนดลมหายใจเข้า-ออก จิตแน่วแน่กับลมหายใจ ให้เพ่งไปตรงหน้าอก ถ้าสงบจิตจะใสสว่าง มองเห็นร่างของตนเองเป็นโครงกระดูก ถ้าตกใจจิตจะถอนทันที แล้วนิมิตจะหายไป

หลวงพ่อสมหมาย ปรารภอีกว่า ทุกอย่างต้องทำอย่างมีสติตลอดเวลา ฉันภัตตาหารห้ามทำเสียงดัง ก่อนฉันภัตตาหารทุกวัน เวลาภาวนาท่านจะสอนว่าอย่าปล่อยให้ความเกียจคร้านเข้าครอบงำ ต้องตั้งสัจจะอธิษฐานเข้าไปหนุนความเพียรให้มีขันติ แล้วพิจารณาดูจะเห็นความหยาบ ความละเอียดของจิต

ทุกวันนี้ หลวงพ่อสมหมาย ยังปฏิบัติศาสนกิจได้เป็นตามแนวปฏิปทาของหลวงปู่บุญจันทร์ ยังปฏิบัติตามแบบอย่างที่ครูบาอาจารย์สายหลวงปู่มั่นนำพาดำเนินไป

ปฏิปทาของหลวงพ่อสมหมาย จึงเป็นดั่งดวงประทีป ดวงชีวิต เป็นหลักชัยและหลักใจของลูกหลานชาวเมืองอุดรธานี และผองชาวพุทธตลอดไปตราบนานเท่านาน เป็นพระสุปฏิปันโนที่ควรค่าแก่กราบไหว้โดยแท้

 

รอลำยองจบก่อนนะพี่ 555 จะรีบมาเขียน

 

หนังจบแล้วมาต่อครับ เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ผมให้ชื่อว่า "เคยตายไหม"

เรื่องนี้เกิดขึ้นก่อนเรื่อง "รู้นะว่าอยากให้ยิงไม่ออก" ช่วงที่ผมบวชอยู่นั้นก็สนิทกับครูบาองค์หนึ่ง(ตอนนี้สึกละ)ชื่อ กล้อง ผมเรียกเขาช่วงนั้นว่า ครูบากล้อง ครูบากล้องเป็นคนหนุ่มอายุประมาณ 25 เป็นวัยรุ่นคนหนึ่งที่มีเรื่องสาวๆก่อนบวชธรรมดา ครูบากล้องบวชมาแล้ว 1 พรรษาแต่ตอนนี้ครูบากล้อง กำลังผ้าเหลืองร้อนเรื่องคือ คิดถึงแฟนที่อยู่ข้างนอกจะไปมีแฟนใหม่เพราะตัวเองบวชนานละ ความที่ครูบากล้องเป็นคนอินดี้ จึงไม่ค่อยคุยกับพระองค์อื่นมากนักเพราะพระองค์อื่นเข้าไม่ถึงแก 5555 แต่ผมก็เป็นพวกติสแตกจึงเข้ากับครูบากล้องเป็นอย่างดีแม้จะพึ่งรู้จักกัน ช่วงนั้นครูบากล้องมักมาบ่นกับผมเรื่อง แฟนเสมอว่ากลัวจะไปมีแฟนใหม่แบบนั้นแบบนี้คือใจอยู่ไม่สุข อยากสึกมากอยู่ไม่ไหวแล้วว่างั้น แต่ไม่กล้าขอหลวงตากลัวหลวงตาจะว่าเอา ผมก็ได้แต่แซวว่าไปบอกเลยจะได้โดนด่าจะสึกเพราะผู้หญิง 5555 เราก็ได้แต่แซวกันไปมาแต่ก็เป็นความลับไม่กล้าไปคุยกับองค์อื่นและไม่กล้าให้เรื่องถึงหูหลวงตา แล้ววันนั้นก็มาถึงครับ วันนั้นเย็นผมเข้าไปทรงน้ำหลวงตาสายหน่อยจึงได้รอเช็ดเท้าอยู่หน้าห้องน้ำ ครูบากล้องมาก่อนจึงได้ทรงหลวงตาอยู่ข้างในกับครูบารูปอื่น หลวงตาก็สอนไปเรื่อยๆแล้วทันใดนั้นหลวงตาก็พูดขึ้นมาว่า "หลวงตาเคยตายมาแล้วนะสองครั้ง ครูบากล้องเคยตายไหม" ครูบากล้องทำหน้า งง แล้วตอบกลับไปว่า "ไม่ข้าน้อย"
น้ำเสียงหลวงตาเข้มขึ้นและยิงคำถามอีกครั้งว่า "ตายไปก็เอาอะไรไปไม่ได้ ต้องรีบเร่งทำความดีภาวนา จะมัวไปสนใจอะไรผู้หญิงของเน่าของเหม็น อยากสึกไปหาของเน่าขนาดนั้นติ" เงียบครับ.............
ครูบากล้องก้มหน้าถูเท้าหลวงตาแบบหน้าถอดสี ผมซึ่งอยู่หน้าห้องน้ำนั่ง งง และแอบสะใจที่เห็นเพื่อนพระโดนหลวงตาดักทางอ่านใจแบบไปไม่เป็น(กลัวเขาสึกไม่มีเพื่อน)
แล้วหลวงตาก็เทศน์ชุดใหญ่ พอเราปรนบัติหลวงตาเสร็จ ครูบากล้องเดินกลับกุฏิกลับผมเขาพูดสั้นๆเลยว่า "หมดหายข้องใจหลวงตาแล้วว่าถึงขั้นไหน ศรัทธาหลวงตายอมถวายหัว
หลวงตาสุดยอดจริงๆ" เราทั้งสองต่างอึ้งกับสิ่งที่ประหลาดและเกิดขึ้น เรื่องราวเหนือคำอธิบายมีเยอะมากครับ แต่หลวงตาท่านไม่ยึดไม่ติดไม่เอาอะไรเลย ท่านไม่อยากให้คนมาสนใจท่านทางนี้ อยากให้สนใน พระธรรมคำสอนมากกว่า ฉะนั้นหลวงตาในด้านนี้ผมจะสะท้อนในอีกมุมให้ลูกศิษย์และคนที่ยังหาพระแท้กราบได้สนิทใจได้รับฟังกัน ท่านเป็นพระอริยะ(ในความรู้สึกผมแน่นอน) ที่องค์พ่อแม่ครูบาอาจารย์อย่าง หลวงตามหาบัว ยังเคยเอ่ยปากบอกว่า "ให้จับตาท่านสมหมายไว้นะ" เรื่อง 2 เรื่องที่ผมยกมาเล่าสู่กันฟังก่อนเป็นประสบการณ์ตรงครับที่เล่าร้อยครั้งก็เหมือนร้อยครั้งเพราะเป็นเรื่องจริง แล้วจะมาเขียนต่อนะครับ

 

ภาพเก่ามาให้ชมครับ ในภาพคือ องค์หลวงปู่บุญจันทร์ กมโล ท่านเป็นศิษย์หลวงปู่เสาร์ หลวงปู่มั่น และเป็นศิษย์น้ององค์หลวงตามหาบัว (อัฐิท่านเป็นพระธาตุ) องค์หลวงตาสมหมายเป็นศิษย์เอกหลวงปู่บุญจันทร์ครับ (องค์หลวงตาอยู่ด้านขวามือของภาพ)

 

เจอพวกก้นกุฏิหลวงตาเหมือนกัน ^ ^

 

ต่อครับ เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่แม้ผมจะไม่ได้สัมผัสเองโดยตรงแต่ผู้ถ่ายทอดก็เป็นบรรพชิต
ที่รับใช้หลวงตาอยู่ เรื่องนี้ผมให้ชื่อว่า "ถ้ามึงแน่จริง"

ช่วงที่ได้สัมผัสอะไรที่ไม่ปรกติหาคำอธิบายไม่ได้ ผมในตอนนั้น(ช่วงบวช)ได้นำเรื่องนี้มาคุยกับพระลูกวัดบางองค์ที่สนิทกันหนึ่งในนั้นคือ เณรแซก(เป็นเณรที่อุปฐากหลวงตามา 3 ปีแล้ว)ได้ฟังเณรแซกบอกว่าตนเองนั้นหมดสงสัยในหลวงตามานานแล้วครูบา(หมายถึงผม)พึ่งจะสัมผัสได้หรอ เณรแซกเลยเล่าประสบการณ์ตรงที่ชวนให้ตะลึงกับผมอีกครั้ง
เรื่องมีอยู่ว่าช่วงหนึ่งมีพระป่าไฟแรงมาขอจำพรรษากับหลวงตา(พระรูปนี้เคยจำพรรษาที่วัดป่าบ้านตาดเลยเห็นข้อปฏิบัติของที่นั้นที่เข้มข้นมา)หลวงตาก็อนุญาติพอครูบารูปนี้มาอยู่แล้วปรากฏว่าที่วัดไม่ได้เข้มงวดมากแบบที่เขาเข้าใจ(หลวงตาท่านมีกิจนิมนต์บ่อยมากไม่ค่อยได้อยู่วัดประกอบกับหลวงตาชราภาพลง เดินทางเหนื่อยๆเลยไม่ได้มาตรวจเข้มงวดกับพระในวัดแบบเมื่อก่อน แต่โดยรวมไม่ได้ถือว่าละหลวมประการใดเพียงแค่รู้สึกจะไม่ได้ดังใจครูบารูปนั้นเท่านั้นเอง)ครูบารูปนั้นจึงเกิดปรามาสว่าที่นี้หาได้เข้มงวดแบบที่ตนเคยไปอยู่ไหมและเลยไปถึงว่าตำหนิหลวงตาว่า "นี้หรือหลวงตาสมหมายที่เคยได้ยินชื่อสุดท้ายก็ไม่เท่าไร" ทุกๆท่านครับถ้าครูบารูปนี้เก็บทุกอย่างไว้ในใจคงจะไม่มีเรื่องนี้มาเล่าสู่กันฟัง หลังจากนั้นเวลาเห็นอะไรที่ไม่ถูกใจตนครูบารูปนี้จะเอามาบ่น ว่า นินทา กับเณรแซกตลอด(คงเห็นว่าเป็นเณรคงไม่กล้าเถียงอะไรประมาณนั้น)เณรแซกก็รู้สึกรำคาญแต่ความที่เป็นเณรเลยไม่อยากไปต่อล้อต่อเถียงด้วย(โชคดีที่ช่วงนั้นเณรไม่เอาไปเล่าต่อให้พระรูปอื่นในวัดฟัง ไม่งั้นคงจะมีปัญหาบ้างเป็นแน่เวลาเขามาเล่าอะไรเณรแซกก็ได้แต่รับฟังไปเท่านั้น)จนวันหนึ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
วันนั้นเป็นวันพระใหญ่หลวงตาอยู่วัดพอดีไม่มีกิจนิมนต์ไปไหน หลวงตาท่านจึงนำทำวัตรเย็นที่ศาลา พระรูปนี้ก็เข้ามาทำกิจปรกติแต่ที่ผิดปรกติคือวันนั้นคือ ความที่คิดว่าหลวงตาไม่เป็นแบบที่เขาเล่าว่าเลยนึกในใจปรามาสท่านว่า "ถ้ามึงเป็นพระอรหันต์จริงเหมือนเขาว่ากันมึงหันหน้ามาหากูหน่อยสิ" (*โดยความเคารพผมไม่ได้มาเขียนให้มันดูเว้อหรืออะไรทั้งนั้นเพราะตอนหลังเพราะรูปนั้นได้ออกมาพูดกับเณรแซกว่าเขาคิดหยาบๆแบบนั้นจริงๆ)
พอครูบารูปนั้นนึกสบประมาทหลวงตาไป เท่านั้นละครับ.............หลวงตาที่นั่งนำสวดอยู่มุมบนสุดแถวบนก็หยุดสวด หันกลับมาจ้องครูบารูปนั้นด้วยสายตาที่เข้มมากเลยทีเดียว
เสมือนท่านกำลังปรามว่า ทำไมถึงดูถูกปรามาสคนอื่นพิจารณาแต่คนอื่นตนเองไม่พิจารณา ครูบบารูปนั้นตกใจหน้าเสียก้มหน้าพนมมือสวดไม่เป็นคำ ซักพักหลวงตาก็หันกลับไป หลังจากนั้นครูบาองค์นี้ได้มาเล่าเรื่องนี้ให้เณรแซกฟังกล่าวกับเณรแซกว่า"เชื่อแล้วว่าหลวงตาสมหมายถึงขั้นนั้นจริงๆ เชื่อหมดใจแล้ว" เณรแซกไม่ได้เล่าต่อนะครับว่าครูบาองค์นี้ได้ไปกลาวขอขมาหลวงตาไหมแต่เล่าอีกนิดหน่อยว่าพอไม่นานนักครูบารูปนี้ก็อยู่วัดไม่ได้(คงเป็นเพราะจิตไม่สงบบวกกับไปลบหลู่คนที่มีภูมิธรรมขั้นสูงกว่าเป็นบาปมหันต์ทำให้ภาวนาไม่ได้)ต้องย้ายออกไปนี้ละครับ องค์หลวงตาท่านทำของท่านมากี่ 10ๆ ปีแล้วท่านจะถึงขั้นไหนยังไงท่านไม่ต้องมาทำโชว์หรือร้องบอกใครทั้งนั้น นี้ก็เป็นอีกเรื่องครับที่ผมได้นำมาถ่ายทอดถ้ามีคนอยากอ่านต่อผมจะนำประสบการณ์อื่นมาเขียนอีกนะครับ

 

มีเกร็ดหน่อยๆมาฝากให้คิดครับ ตอนที่ผมออกแบบเหรียญที่จะสร้างให้หลวงตาผมก็เขียนแบบนั้นแบบนี้สรุปคือ "เยอะ" คือความที่เราสัมผัสชื่นชมพระเกจิมีวิชาอาคม เหรียญจะต้องมียันต์เยอะๆดูแล้วน่าเข้มขลัง ต้องสร้างผ้ายันต์นั้นนู้นนี้ เยอะไปหมด พอผมเอาให้หลวงตาดูหลวงตาบอก "เยอะไปเอาแบบง่ายๆไม่ต้องเยอะ แล้วอย่างอื่นไม่ต้องทำมาด้วย(พวกผ้ายันต์ อะไรประมาณนี้) เพราะหลวงตาไม่ใช่ พระเกจิอาจารย์ นะ" ................
ครับ ผมรู้ว่าหลวงตาไม่ใช่พระเกจิ ประเภท อาคมแก่กล้า มีวิชาเยอะแยะ แต่อภิญญาแบบนี้หลวงตาจะเป็นพระอะไรละครับ...............ผมก็ได้แต่คิดและเก็บในใจ แม้ท่านจะเป็นขั้นไหนระดับอะไร สำหรับผมท่านคือพ่อทางธรรมและเป็นครูบาอาจารย์อย่างแท้จริง

 

อยากเห็นเกศาหลวงตาที่แปรเป็นพระธาตุจุง

 

ผมว่าไม่นานหรอกครับ เผลอๆอยากเป็นแล้วก็ได้ (เดี้ยวดูในคอก่อน)

 

วันนี้นำภาพวัตถุมงคลของหลวงตามาให้ชมกันก่อนครับ
นี้เป็นเหรียญรุ่น 1 ของหลวงตาสมหมายตอนท่านอายุ 60 ปี สร้างพร้อมรูปหล่อ
มีเนื้อทองเหลือง เนื้องเงิน ที่เคยเห็นนะครับ รูปภาพจากเวป

 

รูปหล่อครับมีเนื้อทองเหลือง มีแบบก้นพิเศษอุดผง ไม่อุดผง ขอบคุณภาพจากเวป

 

เหรียญเสาร์ 5 ออกวัดถ่ำสูง นครพนม เหรียญสวยมีประสบการณ์ครับ ภาพจากเวป

 

ผมมีเนื้อเงิน อิอิ