ธรรมะ ครูบาเจ้าบุญคุ้ม เรื่อง ค่าของเวลา

ธรรมะ ครูบาเจ้าบุญคุ้ม

วัดโพธิสัตว์บรรพตนิมิต จ.กาญจนบุรี​

เรียบเรียงโดย ครูบาคงสุขศิษย์ครูบาเจ้าบุญคุ้ม

ค่าของเวลา

พระพุทธเจ้าสอนให้เราอยู่ในปัจจุบัน จะปฏิบัติอะไรก็ให้มันทันเวลา ให้มันเกิดประโยชน์ในปัจจุบัน
ก็เหมือนชีวิต ถ้ามันเลยผ่าน มันก็หมดประโยชน์ มันทำอะไรไม่ได้แล้ว
เรื่องธรรมะก็ดี อดีตไม่มี อนาคตยังไม่มา ท่านก็ให้เราทำความเข้าใจในปัจจุบันเท่านั้น
ถ้าเราเข้าใจธรรมะเสียแต่ตอนนี้ เราเกิดสติปัญญาขึ้นมา เราจะแก้ปัญหาต่างๆได้ทันเวลา
มัวแต่รอไม่ขวนขวาย พอมันสาย ของดีก็หมดไปแล้ว

หลวงพ่อสอนว่า คนไม่มีบุญ ไม่มีปัญญา นี่มันมืดเหมือนกลางคืน หากตะวันมันขึ้นฟ้า มันแจ้ง มันเห็นอะไรหมด เหมือนคนมีธรรมะ ปัญญาจะสว่าง รู้อะไรชัดเจน
คนมืดนี่มันไม่รู้เรื่อง บาปบุญคุณโทษมันไม่รู้ มันมืดมิดเหมือนคืนเดือนดับ
ความมืดต้องรอตะวันส่องมันจึงสว่าง อย่างไรเราก็บังคับให้ตะวันขึ้นตามใจไม่ได้
หลวงพ่อสอนว่า เรื่องธรรมะมันต้องใช้เวลา แต่ไม่ใช่การรอเวลาหรือการเสียเวลา
ถ้ามัวแต่รอ ไม่คิดทำอะไร มันก็ไม่เกิดประโยชน์ ถึงกลางคืนมันมืดยังไม่สว่าง แต่ถ้าเราไม่นั่งเฝ้าเวลา เราใช้เวลาใดก็ตาม ทำสิ่งที่ควรทำหรือสิ่งที่เกิดประโยชน์ เขาเรียกว่าคนใช้เวลาเป็น
คนใช้เวลาไม่เป็น คือคนไม่รู้ค่าของเวลา ปล่อยเวลาที่ทำประโยชน์ได้ไปกับสิ่งไร้สาระ หรือคนที่ชอบจมตัวเองอยู่กับความสุขส่วนตัวโดยไม่คิดช่วยเหลือเกื้อกูลใคร ชีวิตจึงมืดดับเหมือนคืนร้างดาว

คนรู้จักเวลาหรือคนตรงต่อเวลาจึงได้ประโยชน์จากเวลา เพราะเขาไม่ได้คลาดจากเหตุการณ์ หรือแม้แต่ของดีๆที่มันเกิดขึ้นในเวลานั้น
เหมือนกาแฟมันต้องกินตอนร้อน ถ้าปล่อยให้มันเย็น รสมันจะชืด เราก็ไม่อยากกินมันแล้ว
หรือขณะมันร้อน เราปล่อยทิ้งไว้ ไม่กินทันที เดี๋ยวแมลง เดี๋ยวขี้ฝุ่น เดี๋ยวอะไรมันตกลงไป พอสกปรก ก็กินไม่ได้อีก
ไม่ก็วางไว้ดีๆ เราดันเอามือไปปัดแก้วหกเองอีก
เวลาเป็นสิ่งสำคัญ ปล่อยทิ้งไป ไม่ทำอะไรเป็นสาระ มีแต่เพลิดเพลิน สะดวกสบาย สุดท้ายไม่ได้อะไร เพราะใช้เวลาไม่ถูกและใช้เวลาไม่เป็น

ตอนนี้มีธรรมะให้ฟัง ต้องรู้จักฟัง รู้จักขวนขวายเอาบุญ มันจะเป็นประโยชน์แก่ตัวเอง
ตอนเขาพูดไม่ฟัง มัวหลับนอน มัวเกเร เวลาผ่านไป มันจบกัน จะย้อนมาฟังไม่ได้อีก
เวลาพระแสดงธรรม คนตั้งอกตั้งใจ เขาได้ “หัว” ไป นี่เขารู้เวลาไหนสำคัญ
พวกไม่ฟัง “หัว” ก็หลุด “หาง” ก็ไม่ได้ อะไรก็ไม่ได้ เลยบาปเหมือนเดิม โง่กันเหมือนเดิม
จึงให้เรารู้ค่าของเวลาในชีวิต อย่าปล่อยทิ้งเน่าเสียมัวเมา

ธรรมะคือค่าของปัญญา ต้องหาไว้เป็นบันไดไปนิพพาน
สัญญาณชีวิตยังเดินอยู่ ควรฟังธรรมเพื่อเดินให้ถูกทาง
กาแฟต้องกินตอนร้อน เราทิ้งไว้จนเย็น มันก็กินไม่อร่อยอีกต่อไป
เหมือนคนตายแล้ว ร่างมันเย็นเหมือนกัน หูก็ไม่ได้ยิน มันฟังธรรมไม่ได้อีก
เพราะเวลาของชีวิตได้ผ่านเลยไปหมดแล้ว

หลวงพ่อจึงเตือนให้เรารู้ถึงความสำคัญของเวลากับค่าของธรรมะซึ่งสอนให้เรารู้ว่า ควรจะทำอะไรขณะลมหายใจยังมี
การงอมือรอเวลาไม่ได้ค่าอะไร หากแต่การรู้จักใช้ค่าของเวลาทำสิ่งที่ควร ทำสิ่งที่ชอบ ที่จะเป็นคุณแก่ผู้อื่นและตนเองต่างหาก คือการเอาประโยชน์จากกาลเวลาได้

เวลาของชีวิตไม่ยาวนัก จากกลางวันเดี๋ยวก็พลันมืดแล้ว
เมื่อกำลังยังมี ฟ้ายังไม่มืด ก็สมควรทำปัญญาให้สว่างไว้
หากมัวเพลิดเพลิน ลุ่มหลง รอให้ความชรามากินเวลาและกินตัวเอง ทุกสิ่งมันจะช้าเกินไป
ช่วงเวลาที่กาแฟยังร้อนมันไม่นานนัก
ท่ามกลางที่ธรรมะเกิด จงตั้งสมาธิฟังเพื่อรับธรรมให้ได้ ต้องให้ปัญญาเกิด จะได้เข้าใจถูกผิด
สิ่งอื่นอย่าเพิ่งสนใจ อะไรก็ไม่สำคัญเท่าธรรม เพราะธรรมะเป็นของหายาก
เมื่อเราเข้าใจในธรรม คือเราบรรลุธรรม เราจะเป็นคนเฉลียวฉลาด รู้ในสิ่งที่คนอื่นไม่รู้

ธรรมะนี่แหล่ะคือตัวบุญชั้นยอด เป็นของดีที่สุด ทำให้ปัญญาดี เห็นทุกข์ ดับทุกข์ได้ จุดสิ้นสุดคือ นิพพานก็เห็น
ถ้าไม่ฟังในสิ่งที่ควรฟัง เห็นสิ่งที่ควรเห็น รู้สิ่งที่ควรรู้ในปัจจุบัน ซึ่งก็คือ ธรรมะ ปัญญาเราจะมืด
สัญญาณชีพจรดับ หมายถึงมันหมดเวลาและมันเลยเวลา
อนิจจัง คือ ชีวิตเราไม่เที่ยง ตายเวลาใดไม่รู้
สัจธรรมนี้พระพุทธเจ้าท่านเตือนไว้นานแล้ว

 

เวลาแห่งความเป็นมนุษย์มีจำกัด
เวลาที่กายสังขารอยู่ในสภาพที่พร้อมต่อการปฏิบัติธรรมยิ่งมีจำกัด

โยนทิ้งสิ่งไม่จำเป็น
มรรค 8 คือเส้นทางเดิน
เป้าหมายคือพระนิพพาน

 

ส่วนครูบาเจ้าบุญคุ้ม...

กำลังโดนข้อหา...ปาราชิก

จริงหรือเท็จ
ธรรม... เป็นผู้ตัดสิน

 

เวลาของชีวิตไม่ยาวนัก จากกลางวันเดี๋ยวก็พลันมืดแล้ว
เมื่อกำลังยังมี ฟ้ายังไม่มืด ก็สมควรทำปัญญาให้สว่างไว้
หากมัวเพลิดเพลิน ลุ่มหลง รอให้ความชรามากินเวลาและกินตัวเอง ทุกสิ่งมันจะช้าเกินไป
สาธุ