เรื่องเด่น วิธีถอดกายทิพย์ที่คุณก็ทำได้

ขอบคุณครับ

 

การไม่ส่งจิตออกนอกเลย..นับเป็นสิ่งที่ประเสริฐ..ที่สุด...

การสื่อจิต.......ระวังจะเป็น..ความนึกคิด..ปรุงแต่งขึ้นเอง

..หรือหากแม้น..ไม่ได้ปรุงแต่งขึ้นเอง...ก็ระวังเสียงที่ตอบเป็นเสียงของจิตดวงอื่น.......
การถอดจิต...บางสถานที่.ที่จิตไป.ก็มีความน่ากลัว....หวาดเสียว......
..การสวดมนต์..และแผ่เมตตา...ไปยังสถานที่ที่จะไป..ย่อมได้รับการต้อนรับด้วยดี..ขอรับ

เกล้าฯ..เคยบวชเณร..สามปี..บวชพระครั้งแรกหนึ่งเดือน 7 วัน
เกล้าฯบวชครั้งที่สาม.ได้สิกขาลาเพศ..แล้วเพราะบวชครบสามเดือนตามที่ตั้งจิตตั้งใจ..ขออนิสงค์ส่วนใดหากเกิดมีจากการสร้างกุศลทุกๆอย่าง..จงบังเกิดแด่ทุกๆท่านที่ได้มาอ่านพบประสบเจอ......ด้วยเถิด

 

:z2

 

การจับพองยุบก็เป็นส่วนหนึ่งของสติปัฐฐาน4 อันมีพระสูตรว่าด้วยเจริญ7วันไม่เกิน7ปี สามารถบรรลุได้ และระหว่างนั้นอภิญญาต่างๆก็จะเกิดขึ้นได้ ผมเห็นอดีตชาติ และเห็นโลกวิญญาน ผี เปรต เทวดา และธรรมกายของคนอื่น รวมทั้งมองทะลุเห็นที่ไกลได้ รวมถึงเห็นความคิดของคนอื่น(ถอดกายเคยครั้งเดียวที่วัดเจอเปรตมาขอส่วนบุญพอเลย) ด้วยการจับพองยุบรู้ลมเข้าออกยาวสั้น และนำอสุภกรรมฐานมาพิจารณา(อันผู้มีพระภาคเจ้าตรัสสอนให้ระลึกถึงความตายทุกลมหายใจ) ไม่เกินเดือนก็ได้เห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็น รุ้สิ่งที่ไม่เคยรู้

 

เจ้าของกระทู้หายไปที8เดือน ผมสนใจสิ่งลี้ลับ และการปฎิบัติ เรื่องราวน่าสนใจครับ

 

อันตรายที่น่ากลัวที่สุดของการถอดจิตคือ
การถอดจิตไปนานหลายๆวัน จนคนทางบ้านเข้าใจผิด
คิดว่าคงตายไปแล้ว จึงนำศพไปทำพิธีบำเพ็ญกุศล
โดยเฉพาะสมัยนี้ มีการฉีดสารฟอร์มาลีนเข้าไปในศพเพื่อกันศพเน่า
จะทำให้ผู้ถอดจิตหมดโอกาสฟื้นชีวิต ๑๐๐%

ในประวัติของโป๊ยเซียน ก็มีเซียนคนหนึ่ง ชื่อ หลีทิก๊วย
ที่ถอดจิตไปหลายวัน ก่อนถอดจิตก็ได้สั่งลูกศิษย์ไว้แล้วว่า
ถ้าเห็นอาจารย์แน่นิ่งไม่ฟื้นก็ให้ปล่อยไว้อย่างนั้นก็อย่่าได้ตกใจ
แต่ลูกศิษย์พอเห็นว่ารอหลายวันแล้วอาจารย์ยังไม่กลับมาซะที
ก็คิดว่าคงจะตายแล้วจริงๆ ผลสุดท้ายก็นำศพไปทำพิธีทางศาสนาและเผา
ทำให้วิญญาณของหลีทิก๊วย ต้องไปหาร่างของขอทานพิการที่ตายคนหนึ่ง
และต้องอยู่ในร่างนั้น มีนามว่า หลีทิก๊วย หรือ ทิกวยลี่
เซียนคนแรกสุดในแปดเซียน

จะเห็นได้ว่า การถอดจิตนี้ หากถอดไปนานหลายวัน
และคนทางบ้านปลุกแล้วยังไม่ฟื้น อาจเกิดการเข้าใจผิดคิดว่าผู้ถอดจิตตายไปแล้ว
จึงนำร่างไปทำพิธีทางศาสนา นับว่าอันตรายอย่างยิ่ง

 

การถอดจิตออกจากกายหยาบ ต้องได้ชานไหนครับ หรือต้องใช้กสิณกองใดครับ เจ้าของกระทู้มีเวลากรุณาแนะนำผมด้วยครับ

 

โดยความเคารพ..นะขอรับ.....เวลาจิตถอดออกจากร่าง...ตอนที่..จิตของเกล้าฯกระผม..เป็น....มหาสติ.......
......อ่านไม่ผิดหรอก..ขอรับ...เป็นมหาสติ...คือยิ่งกว่าสติโดยธรรมดา......
อุปมาเหมือน....นายขมังธนูผู้เล็งศร...ย่อมเห็นทิศทางแห่งลูกศรที่วิ่งไป......
ตอนที่....จิตออกจากร่าง....ก็รู้กาย..ในกาย.....เพ่งอยู่ในกาย....

.......เมื่อจิตสงบเต็มฐาน....กายทิพย์ก็ดิ้น.ขยับ..หาหนทางท่องราตรี...เมื่อมันออกด้านหลังไม่ได้.....ก็พุ่งทะยานออกกลางกระหม่อม......

........จิตไม่สนใจด้วยซ้ำ..ว่า..ขณะจิตนี้..เราอยู่ในฌาน..อะไรหนอ...
..ขณิกสมาธิ....อุปจารสมาธิ.....อัปปณาสมาธิ..หรือไรหนอ.....
....หรือฌาน4....หรือ 8หรือ9......

........การเห็นทุกขั้นตอน...ของจิต....ทำให้สูญเสียพลังส่ง....จิตก็จะไม่ไปไหนไกล......แม้ออกได้..ก็เหาะพุ่งทะยานเหินหาวไม่ได้........

...........การที่จิตจะพุ่งทะยานไปได้...สำหรับเกล้ากระผม....ฝึกมายาวนานขอรับ...นั่งสมาธินี้แหละขอรับ.....วันละเล็กละน้อย....สะสมหน่วยจิต......

.........มีครั้งหนึ่งเผลอลงไปนรก..แต่ก่อนจะเผลอก็ตั้งใจไว้นานแล้ว.....ไปเดินอยู่ใกล้ๆกับขุมนรกที่เป็นทะเลน้ำกรดที่มีความเยือกเย็น.........เวิ้งว้าง..เงียบสงบ...ไม่ได้ยิน..เสียงร้องโหยหวนจากการ..ลงโทษใดๆทั้งสิ้น..เพราะสัตว์นรกไม่มีโอกาสที่จะส่งเสียงร้องใดๆ..เลย

..............เนื่องจากสัตว์นรกทั้งหลายในขุมนี้...ล้วนจมอยู่ในมหานรก.......
.....เหตุที่ไป....ไปช่วยพี่ชาย.....อนิจจาแม้เราจะดึงแขนขึ้น..ก็ขึ้นได้ครึ่งตัว..สุดท้าย..เขาก็ดิ่งจมลง..กัมมุนา วัตตติ โลโก....สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม......เมื่อช่วยไม่ได้...จึงเดินขึ้นจากนรกแห่งนั้น....ไปเจอท่านท้าวเวสสุวรรณ.....ยืนกอดอก..และวิ่งมาหาด้วยท่าทางอันดุดัน.....

.พร้อมกล่าวด้วยเสียงอันดังว่า...มาเห็นกันแล้ว...ไม่เห็นทักกันบ้างเลย...ทำเหมือนไม่รู้จักกัน

เกล้าฯใจหายวาบ..ตกใจ...จึงท่องคาถา...นะเมตตา โมกรุณา.ฯ...แล้วเดินหนีอย่างเดียวด้วยความกลัว....

เดินมาสักพัก..เห็นกลุ่มคนในที่แห่งหนึ่ง..จึงหลงเดินเข้าไปต่อแถวตรวจรายชื่อรอการลงโทษ...เหมือนนักโทษรายอื่น....ผู้ตรวจบัญชีทั้งสอง..ซึ่งทำหน้าที่ตรวจบัญชีบาป..บุญ.มนุษย์...ได้ชี้บอกเกล้าฯ..ว่า...ให้ไปด้านโน้น...เกล้าฯมองตาม...เห็นเป็นศาลาหลังใหญ่..ตั้งอยู่ในความมืดสลัว....
..........ขณะที่เกล้าฯกำลังจะไป.ท่านผู้คุมทั้งสอง...ก็แผดร้องเสียงหลง..หน้าตื่นตกใจ....พร้อมกล่าวว่า...ท่านเข้าไปไม่ได้...ท่านปรารถนาพุทธภูมิ

....เกล้าฯ..ก็เลยถามเขาว่าท่าน...รู้ได้อย่างไร...ว่าปรารถนาพุทธภูมิ.

..เขาก็ชี้..ไปที่มือ...ขวาของเกล้าฯกระผม....ชึ้งถือขวดโปร่งใส..ยาวขนาดหนึ่งช่วงศอก..
.ที่บรรจุพระพุทธรูปองค์เล็กๆ.สีขาวใส...อัดแน่น..
ไม่แน่ใจว่าเต็มขวดหรือยัง...มองไม่เห็นปากคอขวด....แต่ส่วนที่นอกเหนือที่มือจับ.นั้นเต็มหมดแล้ว.....จะว่าเป็นร้อยหรือเท่าไหร่ก็มิอาจประมาณได้.....

...เมื่อได้มองเห็นก็รู้สึกประหลาดใจ...จิตหรือกายทิพย์..ก็กลับเข้าร่างเมื่อฟ้าเริ่มสาง...ขอรับ.....

..............

.....ช่วงที่เกล้าฯดื้อถอด..จิต..ออกท่องเที่ยวบ่อยๆ..จะว่าชำนาญขั้นวสี...ก็ได้นะ..เพราะไม่ได้นั่งสมาธิหรอกขอรับ...เพียงแต่สวดมนต์เสร็จ..

.....แผ่เมตตา..อฐิษฐานในทิศที่จะ.ไป...แล้วล้มตัวลงนอน.....ในขณะที่นอนจิตมันเหมือนคนนอนหลับอย่างสงบมากกว่า..ขอรับ..

.......สัก..พัก..มันก็ไปปรากฎที่สถานที่แห่งนั้นเลย..ขอรับ
.....ไปหลายครั้งขอรับ...

...แม้จะไม่ได้..นั่งสมาธิ...แต่ด้วยอำนาจของสมาธิที่มีอยู่แล้วจิตนั้นจึงมีความสงบ..
มีอารมณ์เดียวคืออุเบกขา..มีเอกัคคตารมณ์..ไม่กี่อึดใจ..ทุกสิ่งอย่างก็ดับพรึบลง...ไม่รับรู้สิ่งภายนอก..

..พอรู้ตัวอีกที...ก็ได้เห็น
......บางครั้งเหาะไป....ไม่เรียบร้อย....บางครั้งก็เห็นเหาะไปแบบเรียบร้อย..ท่าสมาธิ.....ไม่รู้เป็นไปได้อย่างไรขอรับ....(เพราะแท้จริงแล้วคนนั้นได้วางสังขารธาตุอยู่ท่านอนหงาย...ขอรับ)

......อนึ่ง.ที่ไปท่านอนหงาย...ก็มีครั้งหนึ่งขอรับ....พุ่งลอยไปอย่างรวดเร็วแหวกอากาศ...ครั้งนั้น...กายทิพย์ออกโดยไม่ได้ตั้งใจ......

.........กองกสิน..มโนมยิทธิ...ก็ทำบ้าง..แต่ที่เยอะสุดคือกายานุปัสนาสติปัฏฐาน...พิจารณากายเป็นอสุภะ...

.....เห็นกายในกาย..ขอรับ

 

ขอบคุณที่ช่วยตอบคำถามครับ ฟังจากคำตอบแล้วผมคงอีกนานกว่าจะถึงจุดนั้น ยังไงก็ขอบคุณครับ

 

การวางใจ นี่ยากที่สุดเลยครับ เคยบังเอิญ หลุดออก ไป ลอยๆๆ เคว้งคว้าง อยู่ซักพัก ไม่ค่อยได้เรื่องราวอะไรครับ > สมาธิสะสมก็ ไม่ค่อยจะมี แต่อ่านกระทู้ ที่เพื่อนๆถามแล้ว ก็จะจำไว้ ครับ แล้วทำให้มีกำลังใจฝึกต่อไปคับ

 

ขนลุกค่ะ

 

เราเคยไปนรกมาค่ะ. มันจะมีแต่ไฟค่ะ. ไม่มีกลางวันมีแต่กลางคืนค่ะ. ตอนแรกเราลงไปนะค่ะยังไม่เท่าไหร่ เห็นแต่ไฟค่ะ. น่าจะเป็นไฟทิพย์. พอลงไปลึกๆอีก จากที่นรกมีแต่ไฟก็เป็นนรกที่หนาวๆค่ะแบบมันจะหนาวมากๆ ค่ะเหมือนกับว่ามันมีสองโซนค่ะ. ขุมร้อน--ร้อนมากกับขุมหนาว--หนาวมาก. เรางงมากค่ะตอนเราไปเรามองไม่เห็นร่างตัวเองค่ะ ไม่รู้ว่าถอดจิตหรือนิมิตนะค่ะ. มันมีภาพมาเหมือนเราดูภาพยนต์ก็ไม่เชิง เหมือนเราไปเองก็ไม่ใช่ ขนลุกค่ะ. มีคนหัวเป็นสัตว์ฆ่ากันเองด้วยนะค่ะ. น่ากลัวค่ะ. ตอนเราจะตื่นสมาธิเราได้ยินเสียงสวดมนต์รัวๆด้วยค่ะ

ปล.เราไม่เห็นกระทะทองแดงหรือต้นงิ้วสักต้นค่ะ. เห็นแต่ขุมร้อนไฟ กับขุมเย็นยะเยือกค่ะ. ไม่รู้เราอยู่ส่วนไหนของนรกนะค่ะ. ขนลุกค่ะ

 

ไปโดยบังเอิญ

สมัยบวชพระในพรรษา ราวปี พ.ศ. 2546 เคยหลุดออกไปจากกายเนื้อแบบไม่รู้ตัว มองเห็นร่างตนเองนอนอยู่ในกุฏิ พอสงสัย จิตจึงคลายตัว ตอนนั้นผมใช้คำภาวนา ยุบหนอ พองหนอ นอนไป ภาวนาไปครับ

ก่อนจิตจะออกจากร่าง รู้สึกเหมือนสปริงที่บีบรัดเข้ามาตรงกลางอก จากนั้นตัวหายวับ

 

ผมนอนถอดกายทิพย์ได้โดยบังเอิญ ทำได้เพราะแค่ไปเปิดคลิปยูทูบลดความถี่ของสมอง ทำให้กล้ามเนื้อสบายตัวเวลานอน ผมนึกถึงว่าผมกำลังอยุ่ในอวกาศ ที่มืดสนิด ตัวเราลอยอยุ่ แล้วสักพักก็นึกอีกว่า ตอนนี้ตัวเรากำลังเหยียบหญ้าเล็กๆ มีเสียงน้ำหยดตอนพระอาทิตย์ตกดิน แล้วก็รุ้สึกว่าเหมือนตัวเองกำลังพยายามขึ้นขึ้น แบบไม่ได้ใช้มือ ไม่ได้ใช้เท้าเลย พอพยายามจะยืนได้แล้วขั้นตอนสุดท้าย ผมนึกถึงพระพุทธองค์สีทองคำรอยอยู่ท่ามกลางแสงไฟสีขาว พยายามจะเดินเข้าไปหา พอถึงก็ถอดกายทิพย์ได้ ทำได้ครั้งแรก ตอนนั้นช่วงประมาณ1ทุ่ม (ผมเป็นคนกลัวผีมาก) แน่นอนต้องเจอวิญญาณ อยู่ในห้องก็เลยลงไปชั้นล่าง แล้วก็เจอวิญญาณผญวิ่งเข้าหา ผมตกใจเพราะกลัวด้วยก้ได้กลับเข้าสู่ร่าง แต่ครั้งต่อไปไม่กลัวแล้ว จนปัจจุบัน ก่อนครั้งล่าสุด ครั้งที่ 6 ผมจะถอดกายทิพย์ แต่ครั้งนี้ผมไม่รุุ้เกิดอะไรขึ้นผมทำทุกอย่างตามขั้นตอนเดิม แต่ผมถอดกายทิพย์ไม่ได้ ผมเลยคิดว่า เราควรปล่อยตัวตามสบาย ไปๆมาๆ ก็เห็นภาพตาและน้ำตาสีฟ้าหลังจากนั้น ผมก็เห็นแบบว่า วิวทิวทัดสวยๆ แล้วผมก็คิดว่า ผมอยากเห็นหน้าแฟนผม แล้วผมก็ได้เห็น ทั้งๆที่ผมไม่เคยเจอมาเลยสักครั้ง (ครั้งนี้ เขาเรียกว่าอะไรหรอครับ ผมงงมากกกก แบบ เคยเป็นแบบนี้มา 2 ครั้ง พยายามถอดกายทิพย์มา 7 ครั้ง)/มีคนบอกว่าเป็นเพราะจิตปรุงแต่ง แล้วมันเป็นจิตปรุงแต่งเองหรอคับ ช่วยตอบหน่อยสงสัยมากก ว่ามันเรียกว่าอะไร แล้วเป็นจิตปรุงแต่งจริงๆหรอ
แล้วก็มีอีกกรณี พอเวลาจิตอ่อนๆ เคยหยี่ตามองแล้วแบบว่า เวลาหยี่ตา มันจะเห็นหนังตาชั้นบน ภาพที่เห้นจะดำครึ่ง ภาพจริงครึ่งใช่มะ แต่ภาพส่วนที่เห็นหนังตา มันเห็นเป็นภาพอะไรก็ได้ ใครก้ได้ที่อยากเห็น อันนี้เรียกมโนรึเปล่าครับ

 

อยากทราบลายละเอียดอาการ ก่อนที่ จิตจะเเยกจากร่าง ครับ แบบละเอียด เช่น หูไม่ได้ยินเสียง จริงหรือไม่ เเละตอนจิตออก บังคับออกได้หรือไม่ ออกเองหรือต้องกำหนดเเล้วไม่ออกได้หรือไม่ ขอบคุณครับ

 

Io

ถ้าสนใจสิ่งลี้ลับ..เกล้าฯขอบอกว่ามีอยู่จริง..แม้จะมีอยู่จริง..ก็อย่าพึงเชื่อ..จนกว่าจะได้เห็นกับตาตัวเอง

......เรื่องมิติพิศวง....มิติซ่อนมิติ....ผู้มีอำนาจทิพย์ทำร่าง..ให้เหมือนมี..ธาตุ4.ขันธ์5...อันนี้..เกล้าฯ..ก็งงอยู่นะ.........

.........ถ้าหาก....มนุษย์สามารถ..ถอดกายทิพย์ได้....เป็นไปได้ไหม...สิ่งที่สิ่งเป็นทิพย์........ก็สามารถถอดกายเนื้อ....ที่มีธาตุขันธ์ได้....ในสมัยที่พระพุทธองค์ตรัสรู้ได้ไม่นาน..ได้ไปเสวยวิมุติสุขที่ร่มไม้จิก.(มุจลินทร์).แล้วเกิดมีลมฝน..จนท่านจอมพระญานาคานาคราช...ต้องขนดกายแผ่พังพาน..เพื่อบังฝน..ให้กับพระจอมมุณี...อยู่เจ็ดวัน..เมื่อฝนหยุดจึงแปลงกายเป็นมาณพ..น้อมวันทาอภิวาท...กาลต่อมาก็มีพญานาค..มาขอบวชในพระพุทธศาสนา....

นับแต่พระพุทธองค์ดับขันธ์ปรินิพพาน...

พระอรหันต์ขีณาสพ..ผู้เป็นพระบูรพาจารย์อย่างหลวงปู่มั่น. ภูริทัตตเถระ...ตลอดจนศิษยานุศิษย์..อย่างหลวงปู่ตื้อ..อจลธัมโม..,หลวงปู่สิม พุทธาจาโร,..หลวงหลุย จันทสาโร,หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี, ..หลวงปูชอบ ฐานสโม..เป็นอาทิ
ก็เคยมีเรื่องมีราว..เกี่ยวพันกับพญานาค...

..แต่ผู้ที่ลงไปเยือนถึงเมืองบาดาลเลย..ไปสภาพกายเนื้อ.ไม่ใช่กายทิพย์...ตามประวัติของพระเถระมีนามว่า..หลวงปู่คำคนิง..จุลมณี..แห่งถ้ำวัดคูหาสวรรค์...จังหวัดอุบลราชธานี...

.....เกล้าฯเองก็มีโอกาสได้เจอ.ท่านพญานาค..ตอน.ไปปฏิบัติธรรมริมน้ำ.ติดเชิงภูเก้า.ภูพานคำ..
ขอลำดับเหตุการณ์โดยสังเขป..

อาทิตย์อัสดง..เกล้าฯรีบเข้ามุ้งกลด...สวดมนต์ไหว้พระ..สวดมนต์หลายบท...แต่ไม่มั่นใจในสถานที่อันเปลี่ยวหลีกเร้น...สงัด..สงบ....จึงสวดกำแพงมนต์..อฐิษฐานจิตว่า...หากดวงจิตใดหวังประสงค์ร้าย..ก็อย่าฝ่าแนวกั้น..ของกำแพงมนต์..แต่ถ้าหากมีไมตรีก็จงเข้ามาเถิด..เข้ามาได้..

........ข่มตาให้หลับก็ไม่หลับ...เพราะเมื่อตอนกลางวันมองเห็นพญานาคสองตัว..ตัวหนึ่งสีดำอีกตัวสีเขียว..เห็นในสถานที่ที่พัก

..ประมาณสองทุ่ม..เจ้าป่ามากรีดเสียงขับไล่....อย่างเยือกเย็น....
..ครั้งแรกที่ได้ยิน..หัวเราะ..อดขำไม่ได้...แต่ต่อมาขำไม่ออก...เพราะรู้สึกหนาวสั่น..ในพลังน้ำเสียง..ฟันกระทบกันกักๆ..จะตายเอา..
...เกล้าฯไม่มีประสบการณ์ในการรับมือ..จึงใช้เตโชกระสิน...ทำเป็นไฟไหม้ป่าไป.....
......เงียบไปสักพัก..........
...........จึงมีเสียงกรีดร้องอีก........
...แต่สติยังดี...จึงภาวนา..คาถา..หลายบท
...ตอนนั้นรู้สึกว่าชีวิตของเราจะเหลือรอดไหมหนอคืนนี้........หรือเราจะตายในคืนนี้..

ในความโชคร้ายยังมีความโชคดีหลงเหลืออยู่...คือ..ก่อนที่จะมีเสียงแหวกอากาศ..ห้าวินาที..จะมีสัญญาณเสียงจากจิ้งจก...ร้องมาให้สัญญาณก่อน....เกล้าฯ..ต้องรีบเข้าฌานในระดับ...หายใจหนึ่งครั้ง..จิตนั้นก็สามารถดิ่งสู่เอกัคตาได้....คือจิตนั้นไม่หวั่นในความตาย....มีอารมณ์เดียว..ทำจิตดิ่งที่กลางกาย..มีสติ...ว่าได้รับแรงปะทะ...เหมือนกายนั้นจะทานไม่ไหวแน่ๆ..ถ้าไม่มีสมาธิ..สมถะภาวนาช่วย

.....อีกประการหนึ่ง...ถ้าหากจิ้งจกไม่ส่งสัญญาณ..ก็จะมีสัญญาณ..จากปลาขนาดใหญ่เอาหางฟาดน้ำ....สลับเสียงจิ้งจก

...อีกประการหนึ่ง....ช่วงที่ตั้งสติเปลี่ยนจากสมาธิเป็นคุกเข่า....พลันมองเห็นภิกษุรูปหนึ่ง..นั่งสมาธิเจริญเป็นเตโชกระสิน..ช่วย..เห็นเป็นแสงเพลิงรอบตัวพระ.สว่างโพรง...

......สติที่คอยระวัง....ทำความรู้สึกตัวทั่วพร้อม...พอเนิ่นนาน..กลายเป็นมหาสติ..ครั้งนี้กายทิพย์ไม่ออกจากร่าง..แต่..เกิดระลึกชาติ.แบบสายฟ้าแลบ.ว่าผู้เป็นอสุรกาย.ที่มุ่งหมายชีวิตของเราคือแม่ภาณุมาศ...ที่เคยเลี้ยงดูเกล้าฯในตระกูลอันยากไร้แต่สมัยพระพุทธเจ้า.ผู้มีพระนามว่าพระ.กัสโป.....เกล้าฯจึงน้ำตาพังเป็นสายน้ำ..
....ก็เลยแผ่เมตตา...วิญญาณที่ประสงค์ร้ายจึงสงบ...
.....พอจิตรู้สึกสบาย..จิตนั้นย่อมไม่หวาดกลัว..หวั่นไหว..และจิตนั้นย่อมสงบ.พอจิตสงบ..สักพักจิตก็เข้าสู่ภวังค์...พอจิตเข้าสู่ภวังค์ได้ปรากฎ...หลวงปู่มั่น..ภูริทัตตเถระ..มาเตือน..ว่าอย่าเห็นแก่หลับแก่นอน....หลวงปู่ขาว อนาลโยฺ..หลวงปู่หลุย .จันทสาโร .มาให้สติ....หลังจากพระเถระทั้งสาม..จากไป..พระอินทร์มายืนมาปรากฎ.เบื้องหน้า.

พูดด้วยน้ำเสียงดุดัน..


ว่าตั้งสติให้ดี.ระวังตัว..ยังไม่หมดนะ...ยังมีอีกสาม.......
..พอสิ้นเสียงพระอินทร์จิตก็ถอน...พอจิตถอนก็เตรียมรับมือ..จากสมาธิเป็นตั้งสติท่าคุกเข่า.....
..........................เมื่อพ้น..สามที่พระอินทร์ว่า....จึงมีเสียงของพญานาค.มาไถ่ถาม.หลายตน..ล่องลอยมาตามสายลม.......แผ่วๆเบาๆ..........ผู้ไถ่ถาม...
มี1.ท่านสิงขรพญานาค
2พญานาคผู้ปรารถนาพระพุทธภูมิ..ท่านแสนสะท้านพญานาค
.3.ท่านเสขพญานาค.....,
4.ท่านอุทุมมาหรือ..ปทุมมาพญานาค.......
และ..
5.ท่านพ่อพญาศรีสุทโธนาคราช....
....ในการไถ่ถามแต่ละครั้ง..จะเอาหางฟาดน้ำแสดงตนก่อน...
.
....ขอเล่าย่อแต่พอสังเขป.......

ที่เล่าเรื่องลี้ลับ.สักแต่เล็กน้อย.เพียงแต่ยืนยันว่า..เรื่องลึกลับมีจริง.... เกล้าฯเป็นเพียงอุบาสก..ผู้อ่อนหัดในการอยู่ป่า...ใช้คาถาสับสนไปหมด..ไม่รู้จะใช้บทไหนดี..ครั้นจะไปหาพระคูบาท่านก็อยู่บนภูเขา..คนละฝังน้ำ.วันนั้น..ถ้าไม่มีครูบาอาจารย์..เทพ.และพระภิกษุลึกลับมาช่วยกั้นกระแสอำนาจแห่งป่า..

.เกล้าฯมีหรือจะเหลือรอด......แต่ให้ฟังไว้เฉยๆ..ไม่ให้เชื่อ....ต่อภายหน้า..หากได้เจอเหมือนกัน..จึงค่อยเชื่อ.....
....
วันที่1 สิงหาคม 2559
**คาถากำแพงมนต์.ที่สวด.ในวันนั้น..คือ.คาถามงคลจักรวาลทั้งแปดทิศ..บทนี้..สวดมาตั้งแต่เด็กเลย...มีวันหนึ่งหลังสวดมนต์..เกิดนิมิต..ว่ามีแก้วสีโปร่งใส..มาครอบไว้..จึงมั่นใจบทนี้เป็นพิเศษ.....

ผู้ท่อง..ควรกำหนดจิตให้..คุ้มกัน..จนมิอาจหาที่สุดหาที่ประมาณมิได้..และควรจะกล่าวว่า..ขอให้ที่อยู่จงเป็นอากาศธาตุ..สิ่งใดอย่าได้มองเห็น..ก็จะดี.มิน้อย.(เกล้าฯเองวันนั้น.กำหนดจิต..อาณาเขต.ระยะห่าง.ประมาณ 10 เมตร..เท่านั้น)



......คำว่าแผ่เมตตา..แท้จริงแล้ว..วันนั้น..ภาวนาคำว่า..

นะ เมตตา
โม กรุณา
พุท ปราณี
ธา..ยินดี.
ยะ...เอ็นดู..

เป็นคาถา..หลวงปู่ศุข วัดปากคลอง มะขามเฒ่า จ.ชัยนาท
......

................ตอนรุ้งสางท่านพญาศรีสุทโธ.ผู้เป็นจอมคำชะโนด.บาดาล.พิภพ
..ได้แสดงตน..ด้วยอำนาจทิพย์ของท่าน.

..ท่านมีลักษณะเช่นใด?

..พญานาคปรากฎให้เห็นอย่างชัดเจนมีด้วยหรือ?.
.
....ให้..คลิ๊กดูที่.ข้อความในวงเล็บ(.เรือนธรรมแสงทางส่องปัญญา)

 

มีความอันตราย !!

 

พระอุปปัจฌาย์ผู้..ไม่บอก.ปัญจกกัมมัฏฐาน..ให้แก่กุลบุตร..ได้ชื่อว่า..ตัดเส้นทางแห่ง..มรรคผลและนิพพาน.ของกุลบุตรผู้บวช..นั้นๆ..ฉันใด

ผู้บอกแนะวิธีถอด...กายทิพย์..เช่นเกล้ากระผม...แต่ไม่บอกเล่า...อันตราย.และเหตุการณ์.อันน่าหวาดเสียว..ขนหัวลุก...แก่ผู้ศึกษาการถอดกายทิพย์
ได้ชื่อว่า...นำพาผู้อื่น..ไปสู่ห่วงแห่ง..หายนะ..

....."ธรรมที่ลึกลับ..ไม่ควรพูดให้คนอื่นรู้...เพราะถ้าคนอื่นไม่เห็นตาม..ธรรมจะเสีย....ต้องพูดต่อผู้ปฏิบัติเหมือนกัน."...(หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต).

เกล้าฯพิจารณาว่า..สมาชิกส่วนใหญ่เป็นผู้.แก่ควรเล่า..จึงขอเล่าเหตุการณ์..และบทธรรมคาถาที่ผุดขึ้นมา.ช่วยในคราวคับขันดังนี้

1.ครั้งหนึ่ง..กายทิพย์ออกร่าง..แต่ถูกยักษ์..จับและกำบีบ..เกือบตาย..ขณะที่กำลังจะตาย..จิตได้..ภาวนาคำว่า...อิติปิโส วิเสสอิ อิเสเส พุทธนาเมอิ ฯ..พอสิ้นประโยคนี้..ปรากฎว่ากายทิพย์มีพลังมหาศาล..ทุบท่านพระยายักษ์..จนจมดิน

2.ถัดมาคืนที่ 2 จากข้อหนึ่ง..กำลังนอน..เคลิ้มจะหลับ..ยักษ์มาแก้แค้น..โดยพลักกายทิพย์..ลากไปในห้องนอน..จิตได้ภาวนา.คำว่า..นะเมตตา โม กรุณาฯ..ด้วยอำนาจแห่งคาถาเมตตา..เขาจึงเลิกมากวน

3.ครั้งหนึ่ง..กายทิพย์ออกไป..ถูกอมนุษย์..ตัวดำ.ผมหยิก..ฟันคมเหมือนใบเลื่อย..4 ท่านจะมาเอาชีวิต.ได้ต่อสู้สุดความสามารถ..ในวินาทีแห่งความตาย..จิตได้ผุด..ขึ้นว่า..

ออแอ อออา เมตตา พุทโธ..(คาถาเมตตา)
พอสิ้น..คาถา...อมนุษย์ร่างระเบิด..เหมือนมีส่ายฟ้าผ่าลงมา.

4.ครั้งหนึ่งกายทิพย์..ออกมาเดินจงกรมในห้องนอน..ถูกอำนาจลึกลับ..ซัดด้วยพายุใหญ่..ตกตึก..ขณะร่างลอยออกจากตึก..จิตได้ภาวนา..บทอิติปิโส..พุทธคุณฯ...ก็ไม่ได้มีความหวาดกลัวแต่อย่างใด

.5.ครั้งหนึ่ง..กายทิพย์เหาะไป..ท่านั่งสมาธิ..ขณะสำรวจบริเวณบ้าน.ของ.สหธรรมิก.ผู้หนึ่ง..ได้ปรากฎ..หญิงชราหน้าเหี่ยวย่น...มีผ้าคลุมตั้งแต่หัวจดปลายเท้า..นั่งกระเช้าผลไม้สำหรับเยี่ยมไข้..ในโรงพญาบาล..ลอยสวนกัน..ในป่าบ้านสวน..เกล้าฯตกใจสุดขีด..หวาดเสียวสุด.จึงเร่งรุดเหาะไปให้ไว...แต่เธอก็ไม่ทำให้กลัวมากกว่านั้น..

การที่คาถาใด...คาถาหนึ่ง..จะผุด..หรือ..จิตจะภาวนา..ขึ้นเองโดยอัตโนมัติ....ก็ต้อง..หว่านเพาะ..ปลูก..ภาวนาเป็นอารมณ์..ใช้บ่อยมาก่อน....

บางคาถา..ก็เป็นบทเจริญเมตตา..ภาวนา..แต่ถ้าหากผล..จะเกิดแบบอื่น..ก็เป็น..กตัตตากรรม...กรรมสักว่าทำ..เรามิต้องการผล..คือความวิบัติแห่ง.หรือหายนะของดวงจิตอื่น...


แต่..เมื่ออยากลบอารมณ์..การถอดจิต..ก็ให้แก้..ด้วยการ..เดินจงกรม..มีจิตและสติ..อยู่ที่กาย...อยู่ที่จิต..อยู่ที่เวทนา...อยู่ที่ธรรมารมณ์...
รู้การเดิน..คู้เข้าเหยียดแขน..ก็รู้..

...เมื่อจิต..ของท่านไม่ส่งออกนอก.จิตก็เหมือน..กับเต่าหดหัวเข้าในกระดอง..

.เมื่อนั้นจิตท่านก็จะไม่เผลอ...ออกท่องเที่ยว..ตอนหลับ..หรือตอนจิตเข้าภวังค์..

เมื่อจิตไม่ส่งออกนอก..จิตของท่านก็จะสงบ..ขอรับ

 

วิธีถอด..กายทิพย์ ปฐมบท
เราก็งด..กินดื่ม..สักครู่ไหม
ถัดจากนั้น..กายจิตเรา..ก็เบาใจ
แล้วจึงให้อารมณ์...ข่มความกลัว

ถัดจากนั้น...กันกาย..ก็ลายทั่ว
หูตามัว..มืดมนต์..คนน่าหัว
ถัดจากนั้น...จิตกับกาย..ก็อนอัว
ซัดซ่าย..ทั่ว...หาที่ไป.ให้สำราญ

อนอัว..ภาษากรีกไหม..ถ้าไม่ใช่.ก็จงยั้งใว้
ภาษาชาวบึงกาฬ..เรือนธรรมแสงทางส่องปัญาเถิด
แปลว่า..วุ่นวาย..ขอรับ

 

อันตัวเราเรียน..วิชา..คาถาปอบ
ก็นึกชอบ..ท่องบ่น..ให้คนขาม
แต่เหตุไร..จึงอุบัติ...ให้เสื่อมทราม
ไม่ลือนาม...แต่ร่างเหิน...ลอยเมฆา

ในวันที่21 เดือนพฤษศก...
เราก็ตก..ใจหาย...ขวัญผวา
เสียงแหวกม่าน....แทรกลมบน..ละลิ่วมา
แหวกเมฆา...โดนวิหก....ตกลงดิน

แล้วไปเจอฝูงหมาป่า....เพชฌฆาต

เขียน...ใหม่

แล้วเดินไป...ในป่าช้า..มีโลงศพ
มิได้พบ...สิ่งใด....ให้ด้าวดิ้น
แม้นเราเพียก...เรียกหา....มิยลยิน
เราก็สิ้น..เหลืออด....รันทดคำ

เมื่อไม่มี..ผีป่า....มาให้ปราบ...
เราก็ทราบ..ความนัย...ไร้สิ้นขำ
แต่เราหละ..ร้อนวิชา...มาประจำ
จึงร้องร่ำ..ขอกำหราบ...ปราบหนึ่งที

พอสิ้นกล่าว...คำขอ..รอนาน..เนิ่น
ก็เผอิญ..ผีคาบไก่...ไต่รีบหนี
จึงร้องถาม...พี่ท่าน..ไม่ปราณี
ขอน้องนี้.ตีนิดหน่อย...อย่าน้อยใจ

ธรรมของครูบาอาจารย์..ทางเหนือ
อย่าหลงสื่อเสียงข้างนอก....อย่าหลงสื่อเสียงข้างใน
ให้อยู่กับปัจจุบัน....พิจารณาตามสภาพแห่งความเป็นจริง.....