จิต กับ วิญญาณ คือ ตัวเดียวกันหรือคนละตัว?

ถามท่านทีเจเอส....ถ้าวิญญาณเป็นกิริยาของจิต เป็นอาการของจิต เป็นเจตสิกของจิต

ถามว่า วิญญาณของจิตมาจากไหน ทำไมจิตถึงมีวิญญาณ

ไม่ตอบก็ไม่เป็นไรนะ

 

=================

อวิชามีในจิต ไ ด้เพราะอาศัย วิญญาณเป็นเครื่องนำพาไปสู่จิต เป็นเครื่องส่งไปยังจิต

ธรรมดาแล้ว วิญญาณ ย่อมทำหน้าที่ คือสักแต่ว่าทำหน้าที่ของมัน คือเป็นเครื่องสื่อถึงจิต

อวิชาไม่มีแขนและขา อวิชาจะวิ่งเข้าไปหาจิตได้อย่างไร จิต คือธาตุรู้ อยู่นิ่งๆเฉยๆ ไม่มีการเข้ามากระทบ แต่เมื่อใดที่มีสื่อมีเครื่องมีสิ่งเข้ามาปรุงเข้ามากระทบจิต นั่นแหละวงจรจึงเกิด

เมื่ออวิชาเกิดขึ้นแล้วและกระทบมีผัสสะเกิดกับจิตแล้ว ที่เหลือ จึงอยู่ที่ จิต ว่า มีสติ ปัญญา แค่ไหน ปล่อยวาง ดับอวิชา ดับวิญญาณผัสสะตัวนั้นลงอย่างไร อันนี้ ท่านต้องสั่งสมเองครับ

 

ผัสสะมีนอก มีใน มีหยาบมีละเอียด

มีช้า มีเร็ว มีตื้น มีลึก สติ ปัญญา ที่ฝึกมาดีย่อมเป็นเหมือนเครื่องกรองแยกเศษสวะออกหมดสิ้น

 

ถ้าจิตเป็นเพียงธาตุรู้......วิญญาณธาตุก็มีนะท่าน...อากาศธาตุก็มี มโนธาตุก็มี นิพพานธาตุก็มีนะ อรหันต์ธาตุก็มี...

ดังนั้น ต้องมาดูว่า จิตที่เป็นธาตุได้นั้น มันดำรงค์อยู่ได้ เพราะเหตุปัจจัย ใด..เพราะในโลกวัฏะ มันคือ กามภพ....ภพที่เสพกาม กามแปลว่าอาหาร บาปบุญก็อาหาร ทุกเหตุปัจจัยที่ทำให้สิ่งใดๆเกิด เหตุปัจจัยนั้น คือ อาหารของมัน

จิตธาตุก็มีอาหารของมัน วิญญาณธาตุก็ย่อมมีอาหารของมัน ..ตัวเสพคือตัวไม่รู้
อรหันต์ธาตุก็มีอาหารของมัน ....ตัวเสพคือ ตัวรู้...
นิพพานธาตุก็มีอาหารของมัน...ตัวเสพคือตัวรู้ ตัวปัญญา
แต่อาหารของนิพพานธาตุไม่ได้มีเพื่อหล่อเลี้ยง แต่มีเพื่อ เข้าไปเห็น..

 

อวิชา นี่ มันใหญ่มาก ใหญ่คับโลก ทุกโลก มันครองโลกทุกใบ ทั้งเก่าใหม่และปัจจุบัน

ปัญหาคือ เราจะไปสู่กับอวิชาได้อย่างไร
จิต เรา ละ ต้องแบกรับอวิชาไปทุกภพชาติอย่างนั้นหรือ

ถึงเวลาแล้วที่ท่านต้องฝึกจิตของท่าน เพื่อสู่้กับอวิชา
เริ่มต้นที่ต้องรู้ทันจิต อวิชายังไม่ต้องไปรู้ เอาแค่รู้ทันตัวเองก่อน
คือรู้ทัน กาย เวทนา จิต และธรรมารมรณ์ที่เกิดกับตนเอง
เห็นไตรลักษณ์ ความไม่เที่ยงเป็นทุกข์ หรือยัง เห็นแล้ว ยึดไว้ทำไมไม่ปล่อยวางไปเสีย หรือยังทุกข์ไม่พอยังพอใจในทุกข์เหล่านั้นอยู่

ปัญญาวิมุตติ เจโตวิมุตติ จะเกิดโดยสมบุณร์ย่อมต้องสั่งสมให้มากทำให้มากอย่าไปท้อถอยยอมแพ้ครับ สาธุ

 

อืม....เอาสติปัญญา ดับวิญญาณผัสสะ..ให้ได้ ให้ลง ให้ทัน..สินะ

ก็เอาตามที่สบายใจละกัน...

ที่ผมถามว่า แล้ววิญญาณมาจากไหน ของผัสสะ วิญญาณกลายมาเป็นเครื่องนำพาผัสสะไปสู่จิต ได้อย่างไร...พูดแบบนี้ เหมือนกับว่าวิญญาณเกิดร่วมกับผัสสะ

ก็ไหนท่านทีเจเอสบอกว่า วิญญาณเป็นกิริยาของจิต เป็นเจตสิกของจิต ...แล้วทำมา กลับมาบอกตอนนี้ วิญญาณ คือตัวนำพาผัสสะไปหาจิต จิตเป็นแต่เพียง อยู่เฉยๆ

แล้วพอจิตอยู่เฉยๆอยู่ดีดี แล้วพอเกิดผัสสะ วิญญาณก็จะเป็นตัวนำผัสสะไปหาจิต...แล้วทีนี้ จิตที่อยู่เฉยๆ..ทำไมต้องไปดับให้ทัน ดับให้ลง อีกล่ะ

แปลกมั้ยท่าน ทีเจเอส

 

แล้วแบบนี้ วิญญาณจะมี วิญญาณ นอก วิญญาณใน วิญญาณหยาบ วิญญาณละเอียด ด้วยมั้ย มีวิญญาณช้า วิญญาณเร็ว วิญญาณตื้น วิญญาณลึก...ด้วยมั้ย

ท่านทีเจเอส...ตอนนี้ สติยังอยู่กับตัวหรือเปล่าครับ.?

 

ความจริง ถ้าผมเป็นอวิชชา ผมไม่จำเป็นต้องใหญ่คับโลก ใหญ่คับทุกโลก ก็ได้มั้งครับ

ถ้าผมเป็นตัวอวิชชา ผมแค่ ครอบครอง จิตใจคุณ อย่างเดียว ก็น่าจะเหลือเฟือแล้วครับ

 

แสดงว่า อวิชชามีอยู่ในผัสสะ หรือครับ...ไหนว่าอวิชชาใหญ่คับโลก

 

ท่านทีเจเอสครับ ถ้าท่านอธิบายไม่ได้...ก็แค่ตอบว่า ..ยังไม่รู้..ก็พอครับ

ไม่งั้น มันจะทำให้ท่าน....หัวหมุนนะครับ

 

ธาตุ แปลว่า สิ่งหนึ่งที่เป็นอัตลักษณ์ ในแบบฉบับของมันเอง คือสิ่งที่บ่งบอกถึงความเป็นสิ่งนั้นสิ่งนี้ ไม่มีสิ่งอื่นเหมือน จึงกลายเป็นธาตุ หนึ่งๆ หรืออย่างหนึ่ง

ภาษาไทยเราต่างจากภาษาอื่นๆ ภาษาไทยเราละเอียดอ่อน หลายครั้งก็เข้าใจยาก มันเป็นเรื่องของภาษา

สรุปคือ ลักษณะจำเพาะดังกล่าวสื่อถืออัตลักษณ์ของความเป็นตัวมัน

จิตธาตุ คือธาตุรู้ ก็เช่นกัน

เมื่อมันไปรวมกับธาตุอื่น เกิดเป็นสิ่งใหม่ที่มีอัจตลักษณ์ใหม่ของมัน จึงเรียกชื่อว่าธาตุอันใหม่ก็ไม่แปลก เช่นเดียวกับ ม้า+ลา เป็น ฬ้อ มันก็แค่การตั้งซื้อเรียกโน่นนี่นั้นตามหลักวิทยาศาสตร์

แก่นแท้ความจริงคืออะไร เรากำลังคุยถึงเรื่อง สภาพความจริงของจิต อวิชา เจตสิก เครื่องปรุงแต่ง ที่รวมลงคือ ทุกข์ เรากำลังสาวไปสู่สมุทัย หรือเหตุแห่งทุกข์

ดังนั้นจึงต้องทำความเข้าใจอย่างละเอียดครับ ว่าเนื้อแท้แล้วเป็นอย่างไรครับ

 

=================

แสดงว่าไม่เข้าใจ ไหนว่าปฏิบัติรอบรู้ อวิชามีอยู่ที่ไหน มาจากไหน อธิบายไปแล้ว ไหนลองนึกดูดีๆครับ

 

แต่ที่ผมเข้าใจ ธาตุไม่ได้แปลว่า อัตลักษณ์ อย่างใดอย่างนึง แต่ธาตุทางศาสนา ผมเข้าใจว่า มันคือ สิ่งที่สามารถสัมผัสได้..ด้วย มโนธาตุ.. แปลว่า สิ่งใดๆที่ใจเราผัสสะรู้ได้ มันเรียกว่าธาตุ แม้จะมองไม่เห็นก็ตาม แต่รู้สึกว่า สัมผัสได้...หรือจะเรียกง่ายๆว่า...รูปที่มองไม่เห็น ก็คือนามนั่นเอง

รูป คือ รูปที่มองเห็น
นามคือ รูปที่มองไม่เห็น อรูปนั่นเอง

 

อวิชชามีอยู่ในจิตวิญญาณ นั่นแหล่ะครับ

 

สรรพสิ่งเป็นธรรมดา ล้วนเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป เพราะมีความไม่เที่ยง

ความไม่เที่ยงเพราะ เหตุปัจจัยทั้งหลายล้วนไม่เที่ยง เมื่อเหตุปัจจัยไม่เที่ยง ผลคือสรรพสิ่งย่อมไม่เที่ยง

ธรรมดาคือความไม่เที่ยงแล้วท่านจะไปเรียกร้องหาความเที่ยงแท้ ให้ต้องยึดมั่นไปเพื่ออะไรกัน

จิตที่หลุดพ้นแล้วหลุดพ้นแล้วด้วยอะไร อะไรถูกทำลายลงไปหมดสิ้น ด้วยอะไร

ถ้าเข้าใจอริยะสัจสี่ ทุกอย่างก็ง่ายขึ้น แต่ปัญหาคือพอไม่เข้าใจ ทุกข์ ไม่เข้าใจเหตุแห่งทุกข์ ไม่เข้าใจว่าความดับคืออะไร ไม่เข้าใจว่าวิธีการดับต้องทำอย่างไร เพราะไม่พยายามทำจริงไม่สั่งสมให้ทำได้จริง มัวแต่เปิดดูภาพและตำราว่าเป็นแบบนี้แต่ไม่ยอมทำจริงลงมือจริงสักทีแล้วจะรู้จริงสำเร็จจริงได้อย่างไร

เมื่อทำไม่ได้เพราะไม่ได้ทำจริง การมาตั้งคำถามด้วยความไม่เข้าใจจริงแบบไม่รู้จบ คงเหนื่อยเอาการครับท่าน

 

เอายังงี้นะ....โลกคือโลกธาตุ คือแดนเกิด...อันนึง ไช่มั้ย
ทีนี้ ถ้าสัตว์เหล่าใดจะมาเกิดในโลกธาตุ ต้องมีรูปร่างที่ประกอบกันขึ้น จากธาตุของโลก..ไช่มั้ย

ทีนี้ ถามว่า...โลกธาตุ มันหมุน มันเคลื่อนอยู่..มันทำงานอยู่เหมือนมันมีชีวิตอยู่ มันไม่ตายไช่มั้ย..มันมีชีวิตแสดงว่า มันมีธาตุรู้ ของมันอยู่แล้วไช่มั้ย

..เนี่ย ธาตุรู้....เนี่ย...มันเป็นของโลก อยู่แล้วไง

 

อย่าเหนื่อยซี้.....ถกธรรมกัน ไม่ได้เห็นง่ายๆนะ..แบบที่เราถกกันเนี่ย
อย่าพึ่ง คิดว่า ใครปฏิบัติมาจริงหรือไม่...เอาแค่ที่คุยกัน มันจะพอรู้เรื่องได้มั้ย ก็พอ
ว่า สิ่งที่เราคุยกัน เรารู้จริง ใครรู้จริง อะไรจริง ของใครพูดจริง....เท่านั้นก็พอครับ

ไม่ได้ตัดสินใครทั้งนั้น...เอาสนุก เพลิดเพลิน และถ้าเกิดปัญญาได้ จะยิ่งดี

 

ถ้าอวิชา อยู่กับวิญญาณ

แล้ววิญญาณอยู่กับอะไร

ถ้าเข้าใจธรรมชาติที่แท้จริงของ จิต ของ อวิชา ของวิญญาณ
เพราะมีความรู้จริง เมื่อนั้น ย่อมปล่อยวาง สักแต่ว่า ธรรมดาเยี่ยงนี้ เมื่อนั้นความดับย่อมปรากฏลง ความอิสระของจิตย่อมเกิดขึ้นได้ เพราะสติปัญญาเข้าถึงแล้ว นั่นเองครับ

 

ความจริง สรรพสิ่งเกิดดับอยู่กับจิต

มีเกิดย่อมมีดับ มีดับย่อมมีเกิด มันเป็นวงจรปกติธรรมดาของมัน

ปัญหาคือเราไม่มีสติปัญญา รู้เท่าทันการเกิดดับ การปรุงแต่ง การกระทบผัสสะของจิต

ความไหลไปของจิต ขอให้ทบทวนสิ่งต่างๆเหล่านี้ให้ดี แล้วเราไม่ต้องไปบังคับหรือฝืนธรรมชาติครับ หากแต่หาวิธีดึงจิตหลุดพ้นออกมา ดึงขึ้นมาให้พ้นเสีย ปล่อยวางให้เป็น รู้เท่าทัน เมื่อนั้นทุกข์ก็ดับลง อวิชาก็ดับลงได้ครับ

 

พระวจนะ" ภิกษุทั้งหลาย อาหารสี่อย่างเหล่านี้ มีอยู่ เพื่อความตั้งอยู่ได้ของสัตว์ ผู้เกิดแล้วบ้าง เพื่ออนุเคราะห์ สัตว์ผู้กำลังแสวงหาที่เกิดบ้าง อาหารสี่อย่างคืออะไรเล่า สี่อย่างคือ อาหารคือ คำข้าว หยาบก็ตามละเอียดก็ตาม อาหารที่สองคือ ผัสสะ อาหารที่สามคือ มโนสัญเจตนา อาหารที่สี่ คือ วิญญาน อาหารสี่อย่างเหล่านี้ มีอยู่เพือ่ความตั้งอยู่ได้ของสัตว์ผู้เกิดแล้วบ้าง ที่อนุเคราะห์สัตว์ผู้แสวงหาที่เกิดบ้าง ภิกษุทั้งหลาย ก็ อาหารสี่อย่างเหล่านี้ มีอะไรเป็นเหตุให้เกิด(นิทาน) มีอะไรเป็นเหตุให้เกิด(สมุทัย) มีอะไรเป็นเคร่องกำเนิด(ชาติกะ) และมีอะไรเป็รแดนเกิด (ปภพ) ภิกษุ ทั้งหลาย อาหารสี่อย่่งเหล่านี้ มีตัณหาเป็นเหตุให้เกิด มีตัณหาเป้นเครื่องก่อให้เกิด มีตัณหาเป็นเครื่องกำเนิด และมีตัณหาเป็นแดนเกิดแล--นิทาน.ส.ํ16/14/28-29