หลวงปู่แหวนมาโปรดในนิมิตร(ฝัน)

ถ้าไม่ทิ้งห่างเกรงจะไม่เร่งก้าว.....หึหึ เป็นไงครับหลังจากได้สร้อยประคำแล้วน่าจะสปีดดีขึ้นนะครับ ระวังเบรคๆไว้หน่อยนะเดี๋ยวจะอยู่หัวแถวนะจะบอกให้...ยินดีด้วยทุกๆประการครับผม...

 

สร้อยประคำชุดนี้ จะมีเส้นประธานเส้นใหญ่ 1 เส้น เส้นที่คั่นด้วยลูกแก้ว(ลูกปัด)ทวารวดีมี 2 เส้น(ร้อยด้วยเชือกด้าย) มีนัยสำคัญมาก ท่านสมบัติจะรับรู้ด้วยตัวท่านเอง.... ขออนุโมทนา

 

องค์พระพุทธบาทปฐวีธาตุ ที่พ่อแม่ครูอาจารย์มีพระเมตตาบรรจงเขียนแต่งและอธิษฐานจิตก่อนที่จะกราบลาท่านกลับในวันที่ 14 สิงหาคม ที่ผ่านมา (ถ้าจำไม่ผิด พ่อแม่ครูอาจารย์บอกว่าเป็นพระบาทจริงๆ) เลข ๑ ตรงนิ้วหัวแม่เท้า เสมือนมีนัยบางประการในมัณฑกัปพุทธันดรหน้า...สาธุไว้เหนือเศียรเกล้า

 

ว้าว!.....อบอุ่นดีจัง สวัสดีเพื่อนธรรมทุกท่านและผู้ผ่านมาทุกๆท่านครับ...ตอนค่ำๆจะเข้ามาใหม่ครับตอนนี้ขอไปโคราชก่อน เผื่อมีเวลาอาจจะแวะคุยกะท่านดร.นนต์ครับ.....ท่านสมบัติเต็มที่เลยนะครับสำหรับคืนนี้...หึหึ

 

ตอนนี้โคราชฝนกำลังตกหนัก จงใช้กำลังภายในในการเดินทางด้วยความปลอดภัยนะครับท่านสมาชิกธรรม คงได้เจอกันครับ

 

มาอีแล้วพระนาคปรก

 

เอ....?เหมือนบาตน้ำมนต์จะเสด็จมาเพิ่มไช่ไหมครับ

 

แหม...ก็ติดโผนักรบธรรมด้วยกันแล้วนิไง หุหุ
ภพนี้...เท่าเทียมกันหมดทุกอย่างนั่นแหละครับ :boo:

 

ครับผม...ขอให้เดินทางปลอดภัยเด้อ...

 

<TABLE class=tborder border=0 cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%"><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 6 คน ( เป็นสมาชิก 3 คน และ บุคคลทั่วไป 3 คน ) </TD><TD class=thead width="14%"><CENTER">[ แนะนำเรื่องเด่น ] </TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>nontayan, IT Man, sammasathi </TD></TR></TBODY></TABLE>

ท่านสมาชิกธรรม พึ่งเดินทางกลับ ออกจากบ้านผมประมาณสองทุ่มกว่า ได้สนทนากันหลายเรื่องแทบไม่อยากจากกัน ท่านสมาชิกธรรมพาพี่สาวพี่เขยของภรรยามาด้วย รวมสี่ท่าน วันนี้เป็นวาระของพี่สาวภรรยาที่มีเหตุให้เดินทางมาพบผม เธอเป็นผู้มีบุญมาก(สายพุทธภูมิ) แต่ต้องเผชิญกับบางสิ่งที่ทำให้เธอต้องเกิดความกลัว กระแสภายในของเธอมีแต่ความร้อน ผมจึงสงเคราะห์ช่วยปรับธาตุขันธ์ของเธอให้เข้าสู่กระแสเย็นแห่งพุทธะอยู่นานหลายนาที จนเธอเกิดปีติน้ำตาหลั่งไหลออกมา สายเดียวกันย่อมต้องดึงเข้าหากันวันยันค่ำ จะมีเหตุให้ต้องมาพบเจอกันไม่วันใดก็วันหนึ่ง พ่อแม่ครูอาจารย์องค์เดียวกัน เคยบำเพ็ญมาร่วมกันหลายภพหลายชาติ เกิดอีกกี่ครั้งก็ยังต้องพบกัน ผู้พ้นแล้วไม่กลับมาเกิดอีก แต่ก็ยังต้องลงมาช่วย มาผลักมาดัน ในการสอนธรรมสอนภาวนาสมาธิในฌานสมาบัติ สืบต่อกันไปจนกว่าจะหมดจะครบพระนิพพานกันทุกคน ลูกพระพุทธเจ้ามันก็เป็นดั่งนี้แล ขออนุโมทนา

 

<table class="tborder" width="100%" border="0" cellpadding="6" cellspacing="1"><tbody><tr><td class="thead">ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 6 คน ( เป็นสมาชิก 5 คน และ บุคคลทั่วไป 1 คน ) </td> <td class="thead" width="14%"> [ แนะนำเรื่องเด่น ] </td> </tr> <tr> <td class="alt1" colspan="2" width="100%"> สาวกธรรม1, Joey, somlatri, IT Man, nontayan
สวัสดีครับพรุ่งนี้อย่าลืมทำบุญนะครับ
</td></tr></tbody></table>

 

เรื่องเล่า...วันแรกพบประคำเหล็กไหลไพลดำ 2407

​

ประมาณ 11 โมง ผมเดินทางเข้าไปรับพัสดุที่ไปรษณีย์ พอแจ้งรายละเอียด แล้วมานั่งรอ ก็เกือบปล่อยน้ำตาออกมา เพราะรู้สึกปีติที่จะได้พบของสำคัญๆ ดุจญาติสนิทที่ไม่ได้พบกันนาน

ได้รับพัสดุ ก็บึ่งรถไปแวะที่ร้านมือถือที่เปิดในตัวเมือง บรรจงแกะออกมา จากนั้นก็เริ่มขอขมา สวดมนต์อัญเชิญท่าน แล้วก็พินิจพิเคราะห์ดู โอว...นี่เหมือนกับเคยเห็น เคยสัมผัสมาก่อน...แปลกจัง
ชื่นชมไม่ทันไร น้องท่านหนึ่งอีก office โทรศัพท์มาบอกว่า ขอพบผมที่บ้านผม ก่อนที่เขาจะเดินทางกลับแม่สะเรียง เพื่อร่วมทำบุญและปรึกษาเรื่องสำคัญต่างๆ

พอผมมาถึงบ้าน ก็มอบประคำฯและบ่วงนาคบาศให้น้องเขาขอพรก่อนเลย จากนั้นก็ให้เข้าไปไหว้พระ ขอพรพระพิฆเนศ พอไหว้พระเสร็จก็ให้น้องเขาเลือกหยิบพระอะไรก็ได้ในกล่อง...น้องออกมาจากห้องพระ ก็เลยมาทำบุญด้วย 1,000 บาท ผมก็เลยขอดูพระที่เขาเลือก ปรากฏว่าเป็นพระพิมพ์ปัญจสิริสีฟ้า รูปเหมือนท่านท้าวมหาพรหมชินะปัญจะระ สวยมากๆ ผมเองก็พึ่งรู้ เพราะห่อไว้อย่างดี

พอน้องลากลับไปสักครึ่งชั่วโมง ฝนก็ได้ตกมาอย่างหนัก ทั้งๆที่แดดเปรี้ยง ผมก็เลยถือโอกาสนำวัตถุมงคลทั้งหมดไปล้างน้ำฝน และสรงน้ำทิพย์อีกรอบ - ฝนหยุดเวลาที่สรงน้ำทิพย์ (ที่กล่าวนี้ อาจจะเกี่ยวข้องกับการเสด็จมาของประคำ,บ่วงนาคบาศก็เป็นได้)

จากนั้นผมก็เริ่มทำพิธีอัญเชิญท่านอีกรอบ และอัญเชิญประคำฯใส่ข้อมือขวา ระหว่างที่ใส่ ก็ดูเหมือนจะมีคลื่นเบาๆ ส่งจากข้อมือขวาขึ้นมาในร่างกายเรื่อยๆ (อาจจะรู้สึกไปเองก็ได้...เพราะพึ่งเคยสวม)
สำหรับการเข้าสมาธิ เป็นตามนั้น...คือ เข้าเร็ว สงบเร็ว ไม่ค่อยอยากออกครับ

 

ภาพล่าสุด...
ผมขออนุญาตท่านจัดการแปลงร่างเป็นประคำข้อมือ/ประคำคอแบบสั้นๆเหมือนเจ้าชายอียิป...เรียบร้อยแล้วครับ

 

สวัสดีครับท่านดร.นนท์...ถึงบ้านเรียบร้อยแล้วครับในระหว่างทางก็ได้พูดคุยกันสนุกสนานเกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นที่บ้านท่านกันตลอดทางครับ.....พี่สาวภรรยาผมเขาฝากขอบพระคุณท่านดร.มาอีกครั้งนะครับ และประทับใจในน้ำใจไมตรีของท่านและภรรยามากหากมีโอกาสจะขอแวะเยี่ยมเยีอนอีกครั้ง...ก็แปลกใจและเหนือความคาดหมายนะครับเพราะความตั้งใจเดิมผมจะแวะเยี่ยมท่านและสนทนาธรรมโดยทั่วๆไป แต่กลายเป็นว่าท่านได้ช่วยกันแก้ไขปัญหาให้กับอีกคนโดยบังเอิญทั้งๆที่ไม่ได้มีเจตนาไปพบหาท่านเพื่อการนี้นับเป็นบุญกุศลอย่างยิ่งครับ.....โมทนาสาธุครับ

 

สบายมาก...ปลอดภัยดีขอบคุณเด้อ

 

สวัสดีตอนเช้าครับพี่ๆทุกท่าน วันนี้อากาศดีครับขอ อนุญาติไปอาบน้ำเตรียมตัวไปทำบุญก่อนครับ หลังจากนั้นตอนสายๆว่าจะพาภรรยาผม ไปหาภรรยา ท่านอาจารย์ซักหน่อย(ผู้หญิงเขาอยากคุยกันนะ)

 

สำหรับท่านนนต์เรารับรู้กันดีครับ
ส่วนพี่สาว(ผบ.ท่านนนต์) ท่านเป็นคนดี เป็นคนตรง มีน้ำใจต่อน้องๆ
ดังนั้น พบท่านนนต์ที่ไร ผมจึงไม่พลาดที่จะฝากพระพิมพ์ในกลุ่มแก้วแหวนหยกไปให้ครับ หุหุ

 

โมทนาสาธุด้วยนะอาบัง พี่เองพึ่งจะออกจากสมาธิ เดี๋ยวจะเม้าให้ฟัง...

 

เช้านี้ตื่นราวๆตี 4:20 เริ่มทำวัตร 04:30-05:20 ... พักผ่อนอริยาบท

เข้าสมาธิตี 5:24-05:55 : ระหว่างการนั่ง ได้นิมิตเห็นตัวเองในอดีตเป็นพระธุดงค์ นั่งสมาธิในเชิงเขาแห่งหนึ่ง ใกล้วัดเก่าๆอยู่ระหว่างชายแดนไทย-พม่า จำได้เลยว่า ณ ที่แห่งนี้ ตัวเราในภพปัจจุบัน(เมื่อปีที่แล้ว) ก็เคยไปนั่งสมาธิอยู่บ่อยๆ...ทำให้เกิดอาการปีติ น้ำตาไหล ร้องไห้ฟูมฟายกายสั่นไปได้สักพัก

จากนั้นสัก 5 นาที...กายก็ตั้งตรง นิ่งสงบ ปรากฏเหมือนมีลมเข้า-ออก ณ กลางกระหม่อม พลอยให้นึกถึงคุณพ่อ ก่อนที่ท่านจะสิ้นใจ ลมก็ออกมาทางนี้เหมือนกัน...นึกย้อนมาหาตัวเองตอนเป็นพระธุดงค์ในอดีตนั่นอีกครั้ง คราวนี้ไม่เกิดอาการปีติ แต่กลับเกิดอาการนิ่งเฉยทั้งกายและใจ...ไร้ซึ่งอารมณ์

ก่อนออกจากสมาธิ ก็ต้องขึ้นไปกราบพ่อแม่ครูอาจารย์สักหน่อย ครานี้ไปยากแฮะ เพราะต้องฝ่าด่านก้อนเมฆ เขาสูง ทะเลสาบ นาน...ประมาณ 3 นาทีจึงขึ้นไปกราบท่านได้ ท่านยังนั่งยิ้ม...รอดูพวกเราอยู่เช่นเดิมครับ

พุทโธ เม นาโถ , ธัมโม เม นาโถ , สังโฆ เม นาโถ
กราบ กราบ กราบ

ผมเริ่มเข้าใจบางอย่างในพระธุดงค์อีกอย่างแล้วว่า...ทำไมท่านต้องไปธุดงค์ในป่าลึก ไกลผู้คน ก็เนื่องหากเกิดอาการปีติเนืองๆเช่นผมนี้
ถ้าชาวบ้านมาเห็น คงตกใจนึกว่าผีบ้า ทำไมอยู่ๆก็ร้องไห้เอาๆ โอนี่หล่ะหนอ ผู้ยังไม่รู้ ยังไม่เห็นอะไรข้างใน เห็นพระท่านร้องไห้ กลับคิดว่าบ้าเสียนี่

โมทนาสาธุบุญที่ท่านทั้งหลายทำทุกประการ
จงเจริญในธรรม มีกำลังใจในการทำ...ตลอดทั่วทุกคนเทอญฯ

 

ขออนุโมทนากับท่าน IT MAN ด้วยเด้อ อย่าฟาวไปเร็วหลายเด้อข่อยสิตามบ่ทัน.... ขอให้บรรลุธรรมโดยเร็ว...แล้วอย่าลืมหมาขี้เฮียน เด้อ...