นั่งสมาธิเหมือนจะเข้าถึงณานได้แต่ก็เด้งออก

ผมอยากถามท่านผู้รู้เรื่องเข้าสมาธิครับ ผมเคยนั่งสมาธิจนเหมือนตัวเบาพุ่งไปข้างหน้าเข้าไปแล้วมีความ ปิติสุขมาก ตอนนั้นเป็นสมัยเรียนจบใหม่ ว่างงาน พอได้งานก็ไม่ค่อยมีเวลากับการฝึกสมาธิเท่าไหร่ แต่ก็ฝึกนั่งสมาธิได้ก็ตอนก่อนนอนครับ

แต่ปัญหาที่ผมอยากจะถามคือ นั่งสมาธิไปมันเหมือนจะพุ่งไปข้างหน้าแต่ก็เด้งออก ไม่เข้าไปถึงสภาวะนั้นเลยครับ

ขอท่านผู้รู้ช่วยแนะแนวทางให้ด้วยครับ ขอบพระคุณครับ

 

การปฏิบัติสมาธิ หากทิ้งระยะนานๆอาจมีเสื่อมได้ แต่หากปฏิบัติไปจนถึงจุดหนึ่งจะกลายเป็นอารมณ์สมาธิและไม่เสื่อมได้ ในส่วนการปฏิบัติของท่านนั้น ท่านแค่ใช้สติดูจิตตนเอง อย่าให้มีความคิด สติก็อย่าเผลอไปดูอย่างอื่นด้วย อยู่แบบนั้นไปเรื่อยๆ นานๆ หากเกิดเผลอว่าสติไม่ดูจิตหรือจิตมีความคิด ต้องตั้งสติใหม่ ให้มีแค่ สติดูจิต เท่านั้น พอนานๆเข้าก็จะเป็นสมาธิ

 

เขาเรียก จิตสงบมากกว่าครับ เข้าไปสงบแวบเดียว
แล้วถอยออกเสีย เพราะกำลังสติอ่อน

เมื่อเริ่มฝึกสติ เช่นอานาฯ
มันก็เริ่มเอาชนะนิวรณ์ ก็เกิดอาการเบา สะบาย
พอทำมากเข้า กระแสจิตจะรวมเป็นบางครั้ง
เรียกว่าจิตเริ่มสงบ

ความสงบก็มีหลายระดับ
รวมแวบเดียวแล้วถอยออกมา เรียกว่าขนิก
ถ้าจิตรวมพร้อมมีแสงสว่างเกิดขึ้น เรียกว่าอุปจาระ
ถ้าจิตรวมใหญ่ เหลือจิตดวงเดียวเด่นดวงอยู่ เรียกว่าอัปนา

คุณเริ่มฝึก จนเจอความสงบ(จิตรวม)ครั้งแรก
ก็สร้างกำลังใจให้คุณอยากฝึกต่อ
มันเป็นเรื่องดี
ข้อเสียคืออยากให้มันเป็นอีก..
ความอยากเลยเป็นอุปสักไปเสีย

ถ้าตั้งใจฝึก เข้มงวดกับตัวเอง
ฝึกให้ต่อเนื่อง มีวินัย เน้นที่สติ
อาการจิตสงบก็จะกลับมาให้คุณสัมผ้สอีก

.......
ปล. เมื่อจิตสงบหลายครั้งเข้า บ่อยเช้า
มันจะสร้างฐานสมาธิขึ้นมา
เรียกว่าจิตเป็นสมาธิ

 

+++ ณ ขณะที่ "ตนพุ่งไปข้างหน้า" แน่ใจหรือว่า "ใช้ภาษาได้อย่าง ตรงอาการ"
+++ มันเป็น "ปิติสุขมาก" หรือเป็นอาการ "ตื่นเต้น ปิติ โลดโผน" กันแน่
+++ ระวังเรื่องการใช้ "ภาษา" ด้วยนะ มันจะกลับมาเป็น "วิบาก" ในภายหลัง
+++ ตอนนี้ ไม่เข้าใจ ก็ไม่เป็นไร ต่อไปจะค่อย ๆ รู้เรื่องได้เอง

+++ ถ้ายัง "ทำไม่ได้" โปรดกรุณา "อย่ามั่ว" จะดีที่สุด
+++ ตรงนี้ "มันเลย จิตสงบ ไปนานแล้ว"
+++ ถ้าไม่รู้ "อย่าพูดมาก" จะดีที่สุด

+++ ณ ขณะที่ "กำลังจะพุ่งนั้น ๆ" ไม่สามารถ "ทนอาการ ตื่นเต้น/เร้าใจ" ที่มีอยู่ได้
+++ จึงเกิดอาการ "ถอน" โดยควบคุมไม่ได้ ใหม่ ๆ จะเป็นอย่างนี้ "ทุกคน"

+++ หากจะ "ทำให้สำเร็จ" แบบปกติธรรมดา ก็จะบอกว่า "ให้ทำจน คุ้นกับอาการ"
+++ แล้ว ความ "ตื่นเต้น" จะลดลงไปเอง จากนั้นจึง "พุ่งออก" ได้

+++ หากจะ "ทำให้สำเร็จ" แบบรวดเร็ว ก็จะบอกว่า "ให้ควบคุมที่ อาการ ตน ณ ขณะพุ่ง"
+++ แบบควบคุม "คันเร่ง" อย่ามองแต่ "สภาวะที่พุ่ง" แต่เพียงอย่างเดียว
+++ ให้ "เพิ่ม/ลด รู้สึกตน" แล้วจะรู้ อาการ "เร็ว/ลด ของอาการพุ่ง" ได้เอง
+++ ให้ควบคุมที่ "คันเร่ง/รู้สึกตัว" ตรงนี้เท่านั้น ที่ "เป็นเหตุ ของ การพุ่ง"

+++ เพ้อเจ้อจน "สติปีใหม่ ไม่เหลือ" แล้ว
+++ เขาถามเรื่อง "การพุ่ง"
+++ ไอ้นี่เสือกมา "อธิบายมั่ว" คนละเรื่อง
+++ ยังภาวนาไม่ได้ แต่อยาก "เพ้อเจ้ออธิบาย"
+++ มันน่าอนาถจริง ๆ ว่ะ

+++ โอ้โฮ... มั่วนิ่ม ๆ จริง ๆ คนละเรื่องเลย...
+++ ผู้ถาม อยู่ในระดับ "ถอดตน แบบ พุ่งออก"
+++ ไอ้นี่ยังเสือกมา รำพึงรำพัน จิตสงบอีก
+++ ถ้ามันไม่สงบจนเป็น เอกัคตา มันจะ "พุ่งไม่ได้"
+++ เวรตะไลจริง ๆ ไอ้พวกนี้ ทำไม่ได้/ไม่เป็น
+++ แต่ชอบ "แสดงความคิดเพ้อเจ้อ" มั่วรับปีใหม่เลยว่ะ

+++ ถ้าตั้งใจฝึก "สงบปาก" กับตัวเอง
+++ เลิก "แสดงธรรมเพ้อเจ้อ" ก็จะดีกว่านี้

+++ ปล. ทำตนเองจน "จิตสงบ" ครั้งแรกให้ได้เสียก่อน
+++ ก่อนที่จะมาพูดถึง "สมาธิ" หนะ เอ็งยังอีกไกลว่ะ...

 

ผมเขียนผิดตรงไหน..ค้านมา?..
ที่เขียนมาฝึกมาก่อนทั้งนี้น

แล้วคุณฝึกเป็นไหม?..

 

มันก็แค่จิตมันสงบรวมเข้ามา แล้วแสดงอาการอย่างหนึ่ง
เหมือนพุ่งไปข้างหน้า . ก็เท่าน้ัน

หรือคุณธรรมชาติ เห็นเป็นของดี?
มันถึงทำให้คุณเป็นบ้า ไล่กัดคนอื่น..

 

ของเอ็งมั่วจริง ไม่ต้องถาม อจ.ธรรมชาติหรอก คนปฏิบัติ ทั่วไปที่ทำถึงบริเวณนี้ ได้จะไม่พูดแบบเอ็ง

อาการจิตพุ่งออกได้ ต้องเลย จิตสงบแบบอารมณ์เดียวไปแล้ว ของข้าก็เป็น คือเอาง่ายๆ สมาธิเลยฌาน4 หรือ เอกทัตตารมณ์ ไปแล้วเท่านั้น

จิตที่สามารถพุ่งออกได้นี้ ไม่ใช่แค่เห็นอะไรเท่านั้น บางครั้งมันก็พุ่งไปสู่อาการ อื่นได้เช่นกัน ของข้าเป็นบ่อยสมัยหนุ่มๆ. อาการแบบเดียวกันนี้ละ แต่ของข้าทำได้บ่อยเลยไม่ตื่นเต้น. มันเลยอยู่ได้

แรกๆ ก็อยู่ไม่ได้เพราะมันตื่นเต้นนี้ละ ตื่นเต้นจนกระโดดเหย่งๆ เลยทีเดียว อันนี้เดินจงกลมอยู่

 

เล่นอะไร

 

ตอบให้ข้อเดียว เมื่อจิตสงบนั้นจะรู้ได้ว่าสงบรึไม่ เป็นอำนาจของสติที่จะรู้ ถามว่าเขาเกี่ยวกับความสงบไหม มันเกี่ยวก็ได้รึไม่ก็ได้ แต่สภาวะแบบนั้นเป็นฌานชนิดหนึ่ง สติที่กล้าเกินทำให้จิตมีกำลังมากเกินไป สติที่อ่อนเกินก็ไม่สามารถกำหนดสภาวะหรือรับรู้ได้อย่างแม่นยำ บางทีต้องไม่เพ่งจนเกินไป ควรจะให้เห็นสภาวะทั้งหมดโดยรวม อย่าให้เพลิน และอย่าไปรังเกียจ ทำให้มันเป็นกลางเป็นเอกัตตารมย์จริงๆ โดยไม่เพ่งไปในทางใดทางหนึ่ง มันจะลึกลงไปได้อีกในแบบที่ถ้าไม่ปล่อยก็จะไม่กลับมาเลย

 

อาจลืมตามาอีกทีก็เช้าแล้วก็ได้นะ ถ้าทำดีดี แต่ไม่ใช่หลับนะมันคนละแบบ หรือการตกภวังค์อะไร เพราะมันคนละแบบ ถ้าเห็นและเห็นอยู่อย่างนั้นตลอดเวลา บางทีภายนอกมันก็ไม่จำเป็น บอกไม่ถูก แต่รู้สึกดี ปลอดภัยดี และแข็งแรงดี ไม่ได้ง่วงหงาวหาวนอนอะไร เมื่อก่อนก็ทำอะไรแล้วประมาณนั้นเหมือนกันต่างก็คือมันไม่พุ่งไปข้างหน้า มันลอยไปด้านบนเหมือนกำลังลอย และลอยไป มันเด้งกลับมาเหมือนกัน แต่เพราะไม่กลัวเลยทำได้อีก จนรู้ว่าใช่เป็นปิติชนิดหนึ่ง แต่ตอนมันกลับเราไม่รู้แต่แค่ตอนแรก พอทำจนชินเราจะรู้ว่าฌานที่ว่ายังไปต่อได้อีก

 

สนทนาตามกาล เป็นมงคลอย่างหนึ่ง

ก็เขียนไป..มีเหตุให้เขียนก็เขียนไป..

ปล.ไม่ได้เล่น หรือ เขียนเอามัน..
กำลังทำบททดสอบอยู่ เวปนี้มีผลหลายอย่าง
เพราะมีคนหลายประเภท กรรมฐานหลายสาย
เขียนอะไรออกไป มันก็เด้งมาสอนเจ้าของ..

 

ของคุณ ก็เรื่องของคุณ คุณก็ฝึกไปสิครับ
ชองผม ก็เรื่องของผม ผมก็ฝึกไปเรื่อยแบบผม
แต่มีแง่มุมต่างกันก็คุยสนทนาแลกเปลี่ยนกันได้

เรื่องภาษาสื่อสภาวะ มันขึ้นอยู่กับไปฟังจากใครมา?
เพื่อสื่อสารให้เข้าใจ ว่าตนฝึกถึงไหนแล้ว

เอาประเด็นที่คุณเขียน
คุณมองว่า..มันต้องผ่านฌานสี่
ผมมองว่า..มันแค่จิตสงบ แล้วแสดงอาการออกมา
เป็นเรื่องอาการของจิต ที่มันดิ้นออกมาหลอกเจ้าของ

ถ้าฝึกไปถึง จิตอิ่มอารมณ์ จิตเป็นสมาธิ
อาการต่างๆ แปลกๆเรียกว่าอาการของจิตหายไป
จิตเป็นเอกัคคตา มีอารมณ์เป็นอุเบกขา

ถ้าใช้ภาษาง่ายๆ. คือจิตว่าง ไม่ยึดอารมณ์ใดๆ
อยู่โดยตัวมันเอง


ปล.ผมเห็นคุณตั้งกระทู้ขึ้นมา ทำไมไม่ปลดล๊อค
ให้คนอื่นแสดงความเห็นละ?
ความเห็นคนอื่นก็เหมือนกระจกส่องตน

 

ยังตะแบงอีก จิตสงบมันแค่ขั้นเริ่งต้น นู้นยังไม่ถึงอุปจารเลยด้วย ของเอ็งมันได้แค่ช่วงขณิกะไง เลยคิดว่าคนอื่นเป็นด้วย

แล้วก็มั่วสอนคนอื่น บอกเลยแบบนี้ วิบากแรงแน่เอ็ง

 

มั่วตรงไหน? เอาค้านมา
ก็บอกแล้วไง ฝึกผ่านมาแล้วทั้งนั้น
ที่เขียนมาที่ความเห็นที่สาม

 

นี้ถ้าไปเล่าให้พระป่าฟัง
คงได้คำตอบ "มันกำลังบ้าอยู่"

 

ท่านกล่องไม้ขีดไฟไม่ต้องไปต่อกรรม ปล่อยผ่านไปได้ก็ปล่อยเสีย

กระแสจิตคนที่ท่านต่อกรรมอยู่นั้นค่อนข้างรุนแรง เดี๋ยวจะเป็นวิบากเมื่อท่านปฏิบัติ

ปล. อันนี้ก็เตือนกันอย่างพี่น้อง ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยไว้ ณ. ที่นี้

 

เวปนี้เป็นจุดนัดพบ
มันพามาให้เจอกัน

กรรมวิบากแรงด้วยกันทุกคนแหละ
ไปก้าวล่วง มันอยู่ที่เจตนา

แต่มันเป็นที่ จะแลกเปลี่ยนกัน ชนกัน

คุณก็หาให้พบเถิด ว่ามาเล่นเวปนี้ทำไม?

 

เราพบแล้ว..

พอตอบคำถามท่านเรานึกถึงท่านฟอลค่อนขึ้นมาทันที

"พบแล้ว เจอแล้ว เสวนาแล้ว ที่เหลือแล้วแต่วาสนา"

 

อันนี่เขียนแบบชิวๆ
มันเกิดเรื่องเพราะ ผมดันชวนคุณเข้ามาห้องนี้
เมื่อก่อนผมอยู่สบาย

เล่นหมากลุกก็ครบตัวหมาก

 

เดี๋ยวเราจะบอกวิธีแก้วิบากให้นะ...รอให้ถึงเวลาก่อนละกัน