โคโยตี้ แปลงเซ็กซี่เป็นการค้า

ท่ามกลางเสียงอึกทึกครึกโครมของเครื่องดนตรีเครื่องเสียง ที่แผดแข่งกันกลางลานจัดงานแสดงสินค้าชื่อดัง ทำให้บรรยากาศยามค่ำคืนเต็ม ไปด้วยความคึกคัก จังหวะเพลง กระชากอารมณ์ แสงสีกระตุ้นหัวใจให้หลุดลอยไปตามทำนองได้ไม่ยาก

แต่สิ่งที่กระชากหัวใจบรรดาผู้ชมที่อยู่รอบลาน โดยเฉพาะหัวใจของบรรดาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ กลับกลายเป็นฝีมือของนวลนางสาวน้อยใน ชุดเสื้อผ้ารัดรูปน้อยชิ้น ที่ออกมาโชว์ลีลาการเต้นที่สามารถเรียกเสียง ฮือฮา พร้อมเสียงเป่าปากตลอดการเต้นของพวกเธอ
เหล่าสาวนักเต้นเหล่านี้ รู้จักกันดีในชื่อที่เรียกว่า โคโยตี กลยุทธ์ฮิต ที่กำลังโดนนำมาสร้างสีสันให้เกือบทุกงานแสดงสินค้า เซ็กซ์ แอพพีล หรือความวาบหวิวทางเพศที่นำมาดึงดูดให้รับรู้ข้อมูลสินค้าดังกล่าว


เรือนร่างและท่าเต้น เสน่ห์ สาวโคโยตี
รอบแล้วรอบเล่า ที่บรรดาสาวน้อยสาวใหญ่เหล่านี้ออกมาเต้น เป็นส่วนหนึ่งของการจัดแสดงสินค้า ซึ่งต้องการเรียกร้องความสนใจจากผู้ชมด้วยสิ่งตื่นเต้นเร้าใจ เพื่อนำไปสู่การให้ข้อมูล และอาจจบด้วยการขายสินค้านั้นๆ

การเรียกร้องความสนใจดังกล่าว เป็นการตอบสนองความต้องการด้านอารมณ์ล้วนๆ ที่เมื่อจังหวะเสียงเพลงกระชากอารมณ์ เหล่าโคโยตียุคโลกาภิวัตน์ก็ออกมากระชากหัวใจผู้คนที่ยืนอยู่รายรอบ ด้วยกลยุทธ์เซ็กซ์ แอพพีล หรือการนำเสน่ห์ทางเพศมาดึงดูดให้สนใจสินค้า

โคโยตี กลายเป็นหนึ่งในกลยุทธ์ดึงดูดความสนใจของการแสดงสินค้าต่างๆ เป็นเรื่องที่เห็นกันอย่างชินตาในสังคมไทยยุคหลังๆ ไม่ว่าจะเป็นงานแสดงสินค้าด้านรถยนต์ ไอที อสังหาริมทรัพย์ หรือแม้แต่สินค้าอุปโภค-บริโภค จะต้องมีเหล่าน้องๆ เหล่านี้ออกมาให้เห็น ทั้งที่เมื่อก่อนหากต้องการชม จะต้องเข้าไปในสถานที่ที่ถูกจัดเอาไว้เฉพาะที่เฉพาะทางเท่านั้น

แต่เนื่องจากในปัจจุบันการแข่งขันทางการค้าที่มีสูงขึ้นเรื่อยๆ การเรียกร้องความสนใจจากบรรดาผู้ชมที่เดินผ่านบูธแสดงสินค้าหลายร้อยบูธเป็นสิ่งที่จำเป็นมากขึ้น ซึ่งแน่นอนว่าสิ่งที่สามารถดึงดูดลูกค้าได้อย่างชะงัก โดยเฉพาะกลุ่มชายแท้ ก็คือสาวสวย สัดส่วนงาม ลีลาเด็ด ที่เข้ามา ยักย้ายส่ายสะโพกโยกเอวกันอย่างเมามัน

เจ้าของสินค้ารายหนึ่งที่อยู่กับการใช้ โคโยตี ออกมาอวดโฉมโนมเนื้อคู่กับสินค้ามาเกือบทศวรรษ อาเฮียเล่าให้ฟังว่า เมื่อก่อนก็ไม่ได้ใช้โคโยตีอะไร จะมีก็แค่พริตตีออกมาเดินแจกใบปลิวธรรมดา แต่ลูกค้าทั่วไปก็ไม่ให้ความสนใจเท่าที่ควร แต่ถ้าพริตตีน่ารักหรือสวยลูกค้าก็จะหยุดคุย หยุดถ่ายรูป พอเริ่มมีคนนำโคโยตีมาใช้ คราวนี้เห็นชัดมาก พอโคโยตีขึ้นเต้น ลูกค้าเฮโลไปบูธนั้นหมด

“ตอนนี้มันเหมือนแข่งกัน บูธนั้นมี บูธนี้ก็ต้องมี ไม่งั้นคนหนีหมด ทั้งๆ ที่จริงๆ ก็ไม่ได้ช่วยขายของอะไรหรอก เพราะพวกนี้เขาเต้นอย่างเดียว แต่มันก็เป็นช่วงที่คนหยุดดู ก็โฆษณาสินค้าได้เลย แม้บางทีพวกที่มาดูก็ไม่ค่อยฟังหรอก แต่ถ้ามีแจกใบปลิวอะไรตอนนี้คนดูก็ต้องรับแหละ หยุดดู โคโยตีแล้วนี่”

ส่วนที่มาที่ไปของโคโยตีเหล่านี้ อาเฮีย บอกว่า ส่วนใหญ่ก็หาตามโมเดลลิงหรือนายหน้าต่างๆ ระบุไปเลยว่าอยากได้คนเต้น ค่าตัวเท่าไร เต้นกี่วัน ช่วงไหน หรือถ้าไม่อยากผ่านนายหน้าก็ติดต่อได้ตาม บรรดาสถานที่เที่ยวต่างๆ ที่มีโคโยตีเหล่านี้ทำงานอยู่ เพราะปกติแล้วเวลาทำงานที่ต้องมาเต้นกับเวลาทำงานจริงๆ จะไม่ตรงกัน ก็ไม่ค่อยมีปัญหาอะไร

พอถามแบบฟันธงว่า ใช้โคโยตีแล้วขายดีขึ้นหรือเปล่า เฮียหัวเราะลั่น ก่อนถามกลับว่า แล้วคุณดูแล้วซื้อของผมไหมล่ะ... ดูเสร็จแล้วก็ไป งานนี้เหมือนเป็นสีสันมากกว่า ถ้าไม่มีคนก็ไม่มาดู ก็แค่นั้น

ปัจจุบัน เหล่าโคโยตีไม่ได้มีแต่พวกสาวสวยหมวยอึ๋มเท่านั้น แต่เต็มไปด้วยความหลากหลายทั้งเรื่องอายุ หน้าตา สัดส่วนและความสามารถ เรียกได้ว่ามีตั้งแต่เด็กยันผู้ใหญ่ เต้นเก่งไปจนถึงเต้นไม่เป็น

“เวลาคัดเลือกโคโยตีจะไม่เหมือนคัดเลือกพริตตีทั่วๆ ไป เพราะพริตตีนั้นเขาดูที่หน้าตา ความเหมาะสมกับสินค้าเป็นหลัก เช่น ถ้าขายสินค้าฝรั่งก็ต้องฝรั่ง ขายของจีนก็ต้องหมวยมาเลย” สาว ป. โมเดลลิง สาวมือดี ที่คุมน้องๆ มาร่วมแสดงในงานแสดงรถยนต์แห่งหนึ่ง บอก “แต่กลุ่ม โคโยตีนี้ข้อแรกเลยต้องเอ็กซ์ หุ่นต้องดี เน้นกว่าหน้าตาอีก เพราะส่วนใหญ่เต้นมืดๆ ไม่มีคนเห็นอยู่แล้ว”

ป. บอกว่า นอกจากเอ็กซ์แล้ว ที่ต้องตามมาก็คือต้องแรง คำว่าแรงในที่นี้หมายถึงการเต้นต้องแรง ไม่จำเป็นต้องสเต็ปเป๊ะๆ แต่เน้นแรงเข้าว่าเอาไว้ก่อน ส่วนเรื่องของหน้าตานั้นเป็นเรื่องที่ตามมา แต่ดูเหมือนว่างานนี้จะไม่ค่อยเน้นเท่าไหร่จริงๆ เพราะสาว ป. เธอบอกว่า ไม่ต้องสวย แค่ไม่น่าเกลียดก็พอละ

ที่มาที่ไปของโคโยตีสาวเหล่านี้ เธอ บอกว่า มันอยู่ในแวดวงอยู่แล้ว ส่วนใหญ่โมเดลลิงจะรู้อยู่แล้วว่าสาวน้อยคนไหนรับงานแบบไหนบ้าง ก็จะจัดให้ตามความเหมาะสม หรืออย่างบางคนก็จะมีงานทำตามผับตามบาร์อยู่แล้ว ก็สามารถตามมาเต้นได้ในช่วงหัวค่ำที่สถานที่เหล่านั้นยังไม่เปิดให้บริการ ซึ่งถามคร่าวๆ ว่าตอนนี้มี โคโยตีในเครือข่ายเยอะขนาดไหน เธอหัวเราะหึหึ บอกว่าเอามาเต้นงานใหญ่ๆ แบบปิดฮอลได้ทั้งงาน

เสียงเพลงดังแผ่วลง พร้อมกับบรรดาน้องๆ โคโยตีก็ค่อยๆ ทยอยลงจากเวที ผมกำลังเดินผ่านตรอกเล็กๆ ก่อนเสียงทักก็ดังมาจากเงามืด “หวาดดีค่ะ...พี่”

ผมหันขวับไปตามเสียง ก่อนจะได้พบหน้าตาที่คุ้นเคย น้อง น. อดีตพริตตีสาวสวยตามงานแสดงสินค้ารายใหญ่หลายงานในอดีต วันนี้เธอก็ยังพกพาหน้าตาสวยสดมาร่วมงาน แต่ในฐานะของโคโยตี ซึ่งเปลี่ยนไปและแตกต่างจากอดีตที่ผ่านมาอย่างสิ้นเชิง

ทักทายกันตามประสาคนรู้จักกัน ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันพอสมควร ก็เลยอยากรู้ว่าเธอมาเป็นโคโยตีได้อย่างไร เธอถอนหายใจเบาๆ ก่อนบอกว่า วงการพริตตีมันเปลี่ยนเร็ว และยืนระยะได้ไม่นาน ประกอบกับโคโยตีเองก็ได้รับความนิยมมากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งเธอมีพื้นฐานทางการเต้นที่ค่อนข้างดี ก็เลยตัดสินใจกระโดดเข้ามาที่งานนี้อย่างเต็มตัว โดยมีทั้งงานประจำตามสถานที่เที่ยว และงานเปิดตัวสินค้าทั่วไป

“อย่าเรียกหนูว่าโคโยตีเลยพี่ มันห่างชั้น อายตัวเองด้วย เพราะจริงๆ ก็แค่นักเต้นคนนึงแหละ คนบางคนมาดูก็ทำท่าน่าขยะแขยงใส่ เห็นแล้วแบบอยากลงไปสะกิด พี่ๆ เช็ดน้ำลายหน่อยค่ะ”

ส่วนเรื่องรายได้กับเธอรายได้อยู่ที่จำนวนรอบในการเต้น โดยปกติจะเฉลี่ยอยู่ที่ทุกชั่วโมง หรือประมาณ 3-5 รอบต่อวันนั้น ส่วนมีค่าตอบแทนอย่างไร เธอทำท่าคิดก่อนจะบอกว่า ไม่รู้จะบอกดีไหม ผมก็เลยถามว่าสูสีใกล้เคียงกับการเป็นพริตตีหรือแดนเซอร์สำหรับสินค้าหรือเปล่า เธอแค่นหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตอบมาว่า น่าจะประมาณสักครึ่งหนึ่งได้มั้งพี่

“ตอนเป็นพรีเซนเตอร์ เป็นแดนเซอร์ ถ้าถึงตอนนี้ก็น่าจะได้สัก 2,000 ขึ้นไปถึง 2,500 หรือ 3,000 ก็ยังมี อันนี้แล้วแต่งาน แล้วแต่สินค้า แต่พอมาเต้นแบบนี้ได้ถึง 1,500 ก็เก่งแล้ว ทั่วๆ ไปก็เรตนี้แหละ 1,000-1,500 บาท เพราะคนที่จ้างก็บริษัทเล็กลงส่วนหนึ่ง แล้วก็เขาคงคิดว่าไม่ได้ทำอะไรมากมั้ง แค่มาเต้นๆ กระดึ๊บ กระดึ๊บ ก็ได้เงินแล้ว ก็เลยให้กันแค่นี้”

อย่างไรก็ตาม เธอยืนยันว่าอาชีพนี้ไม่ง่าย เพราะต้องดูแลตัวเองให้ดี ไม่แพ้คนในอาชีพที่ใกล้เคียงกัน ใครปล่อยตัวเองมากไปก็หมดสิทธิทำงานนี้ แถมคู่แข่งเยอะมาก เพราะสถานที่เที่ยวที่ต้องการโคโยตีมีเยอะขึ้น ทำให้บรรดาโคโยตีเยอะขึ้นมาเป็นเงาตามตัว เมื่อมีผู้เข้ามาสู่วงการนี้มากขึ้น การแข่งขันก็สูงขึ้น ใครที่ไม่ไหวก็ต้องออกจากวงโคจรไปในท้ายที่สุด

ผมเดินหันหลังให้ลานกว้างแห่งนั้น พร้อมเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม และการโบกมืออำลาจากน้อง น. ก่อนหันหลังวิ่งเข้าซอกเล็กๆ แห่งนั้น เพื่อขึ้นไปสู่เวทีแห่งแสง สี เสียง นั้นอีกครั้งหนึ่งไป เพื่อเป็นเป้าสายตาของเหล่าประชาชนนับพันที่ยังปักหลักรอที่จะเฝ้าชมอย่างใกล้ชิด

เมื่อแสงไฟสาดผ่านหน้า เสียงเพลงดังกระแทกหู แล้วโคโยตียุคปัจจุบันก็โยกย้ายส่ายลีลากันต่อไป!!!


ที่มาจากหนังสือพิมพ์โพสต์ทูเดย์



http://webboard.mthai.com/61/2008-04-06/376490.html

 

อื่มท่าจะจริงแฮะ

 

แต่ก่อนก็ไม่เห็นมี พอหนังเรื่องไคโยตี้อั๊กลี่มาฉาย รู้สึกว่าเป็นที่นิยมกันมาก
กลายเป็นค่านิยมของสาวๆ แห่กันไปเป็นพริ๊ตตี้ โคยีตี้กันเต็มไปหมด
เราเริ่มไม่แคร์กันแล้ว คำว่าเต้นกินรำกิน คงต้องเลิกใช้แล้วหล่ะ

 

เหลือแต่นั่งกินนอนกินแบบลุดวิก

 

แม่นแล้ว เต้นทำไมให้เหนื่อย เสียดายแคลอรี่ ต้องใช้อย่างประหยัด อิอิ

 

ชอบมาก...โคโยตี้แข้งปืนกล

 

อืม.. เรื่องนี้เจ๋งดี
ทำไมไม่ค่อยมีคนดูไม่รุ

 

เห็นแค่รูปนางเอกก็ไม่น่าดูแล้ว

 

แล้วยิงปืนไงอ่ะ

 

โห.....แปลงเซ็กซี่เป็นการค้า....อ่ะๆๆๆๆ

รีบไปจดลิขสิทธิ.....ไว้นะครับ
เดี๋ยวน้ามิ่งขวัญลอกเลียนเอาไป โรดโชว์แล้วไม่ได้ตังค์ค่าลิขสิทธิ์ไม่รู้ด้วย

5555555555555555555555555555555

 

ไม่รู้จิ เห็นยกขาขึ้นมาแล้วปืนก็ยิงได้เองเลย
มันเปงหนังซอมบี้แบบบู๊ตลกขบขันง่ะ

 

กำลังโหลดมา เดี๋ยวดูจบจะมาเล่าให้ฟัง

 

เจ๊อย่าลืมดูเรื่องนี้ด้วยนะ...เวลาดูให้จินตนาการว่าโชเฟอร์ คือ ฮวนศักดิ์ ตอนจบจะได้อรรถรสมาก

 

เรื่องนี้ยังไม่ได้ดูเลย
เด๋วออกไปยืมดีก่า

 

ไม่มีที่ให้โหลดฟรีเหรอ ถ้าไม่ชอบจริงๆไม่อยากลงทุน เหอะๆ

 

โคโยตี้มาพร้อมๆกับทักษิณ

ยุคทักษิณมาพร้อมกับลัทธิทุนนิยม
นำสังคมไปสู่ความเสื่อมจากศีลธรรม

 

พึ่งดูโคโยตีขาปืนกลจบ ต๊องๆ หนังซอมบี้ฆ่ากันเลือดเต็มจอ
ทั้งเรื่องชอบมุกฟิล์มขาดอันเดียว อิอิ มีอย่างที่ไหน พระเอกหักขา
โต๊ะมาเสียบขาข้างที่นางเอกโดนกินขาไป กว่านางเอกจะใช้ขายิง
ปืนก็เกือบจะจบแล้ว ดูเอามันส์ไม่ต้องคิดมาก เลยเก็บรูปมาฝากคุณบุษค่ะ
ถ่ายจากในหนัง พอดีโหลดจากเครื่องโดยตรง แล้วเออเร่อ
ก็เลยได้ใช้วิชาที่คุณเมาท์เทนสอนค่ะ

 

มันผิดปกติวิสัยอ่ะ ไม่ได้เหนี่ยวไกแล้วปืนทำงานได้ไงเนอะ

 

เห็นเขากล่าว กันว่า เต้นกระเด้ง
ห้อยโตงเตง หน้าหลัง ยังสับสน
ดั่งนรก แทรกดิน ดิ้นเหลือทน
น่าฉงน คนรึเปรต ทุเรศจริง

วัฒน ธรรมไทย นั้นไม่ชอบ
เอาระบอบ ของฝรั่ง มาฝังสิง
ประเพณี ดีงาม กลับทรามชิง
ทำแต่สิ่ง ยั่วกิเลส สมเพชจัง
แม่คุณเอ๋ย อายุ เจ้ายังน้อย
ไยจึงลอย เต้นยั่ว มั่วหนักหนา
เสื้อผ้านั้น ก็มีนิด ติดกายา
ลูกใครหว่า วานพ่อแม่ ช่วยแลดู

แสนสงสาร เด็กไทย ที่ไร้ราก
ถูกกระชาก จูงมา เหมือนหมาหมู
ขายร่างกาย สิ่งสงวน ล้วนของกู
พ่อแม่รู้ มองหน้าใคร อย่างไรกัน

อนิจจา สาวไทย ใจเป็นทาส
น่าประหลาด ไร้ยางอาย ชายมักหยัน
มาทำเต้น เสียหาย อับอายครัน
เห็นแล้วสั่น ปวดหัว ยั่วกาเม

ถึงบอกกล่าว ฉันทำงาน เพื่อหารค่า
การศึกษา หมองหม่น จนหันเห
มาโชว์อก น่องกัน ให้มันเฮ
นึกว่าเท่ห์ รึไง คนใคร่ชม

ก็มันแย่ คนเขา ไม่สอนเด็ก
ตั้งแต่เล็ก ให้รู้จัก อดขนม
มีพ่อแม่ ข้าวน้ำ ไม่รื่นรมย์
มันระทม เพราะอยากได้ แต่เงินตรา

 

กลอนดีครับ