เวร คาราบาว เย็นลมโชยโบกโพยพัด พลิ้วปลิวยอดไม้ใหญ่ ย่อมโบกพัดสะบัดกิ่งไกว ย่อมหวั่นไหวเป็นธรรมดา โลกกลมๆ ก็ใบนี้ มีความหวังอยู่มากมาย แต่เวรและกรรมคอยทําลาย ให้ย่อท้อยอมจํานน เขียนเพลงขึ้นบทหนึ่ง เขียนเตือนความทรงจํา แด่เวรและแด่กรรม สุดดีความงมงาย ยามลมโชยโบกโบยพลิ้ว บนหนทางของความจริง กระแสลมที่เคยหยุดนิ่ง เพียงหยุดพักฤดูกาล เกิดเป็นคนก็ควรคิด คิดถึงธรรมชาติที่เป็นจริง โลกสมบูรณ์ด้วยส
